Althea se hart begin hoopvol bons. “Nie sover ek weet nie.”
Sy staan op en volg Amara binnetoe. Roelof is reeds by die monitor in die voorportaal. Op die skerm sien Althea Liam se moeë gesig.
“Hallo, Liam,” sê Roelof in die luidspreker.
Althea kan hom verwurg dat hy nie summier die hek oopmaak nie.
“Hallo, Pa. Maak asseblief die hek oop, Pa.”
Roelof druk nie die knoppie nie. “Waar was jy?”
Liam kyk grond toe. “Maar hier rond.”
Althea mik na die knoppie, maar Roelof keer haar hand. “Los.”
“Laat die kind inkom, asseblief.”
“Asseblief, Pa.” Liam het haar waarskynlik gehoor. “Ek’s honger.”
Roelof vee oor sy gesig. Hy druk die knoppie en stap weg.
Oorstelp maak Althea die voordeur oop. Sy loop Liam op die oprit tegemoet.
Hy is vuil. Hy stink. Sy pupille is speldekopklein in die groen irisse, maar hy is hier. Hy leef.
“Kom, hier is genoeg kos. En dan moet ons jou in ’n bad kry. Of nee, wat.” Nou-nou verdrink hy in die bad. Sy beduie na die gastebadkamer op die grondvloer. “Stort gou. Ek kry vir jou skoon klere.”
Liam gehoorsaam genadiglik gedwee. Hy trek die smerige hemp oor sy kop en laat dit op die vloer val. Sy trek die badkamerdeur agter haar toe en kyk vas in haar moeder en dogter se vraende blik.
“Ek gaan kry vir hom skoon klere,” sê sy vinnig.
Sy het nie antwoorde op hulle vrae nie. Sy weet nie waarnatoe nou nie. Moet hy hier bly of reguit rehabilitasiekliniek toe gaan?
En wat van Roelof? Gaan hy Liam terugjaag na sy woonstel sodra hy klaar geëet het?
Al wat sy weet, is dat haar kind hier is. En hy moet skoon kom, want hy stink, en hy moet kos kry, want hy is honger. Vir nou is dit al wat sy kan hanteer.
Opgebeur klim sy die trappe op na sy kamer op die derde verdieping. Dis waar hy wou intrek toe hy in graad nege besluit het dat dit sy identiteit inperk om ’n gang met sy ouers en suster te deel. Sy het vir hom ’n nuwe duvetstel gekoop en die kamer is versier met plakkate wat hy self uitgekies het. Tot hy gekom het met prente van meisies, platvloers in karige bikini’s, toe trek sy die streep. Dit was darem té.
Op sy versoek het sy ’n tafel met ’n ketel en koppies in die kamer gesit, sodat hy nie al die pad kombuis toe hoef te loop om koffie te maak nie. Later het ’n kroegyskassie gevolg, om dieselfde rede. Altyd vol koeldrank, water en ’n bederfie.
Dit was vir haar swaar toe hy aan die begin van verlede jaar uit die huis getrek het, maar Roelof het gereken hy moet sy eie man word en het die woonstel gekoop.
Sy maak die klerekas oop en haal ’n kortbroek en hemp uit wat nie by Liam se grootmanstatus gepas het toe hy die huis verlaat het nie. Hoe ver verwyder was hy nie van die mens wat vanmiddag hier aangekom het nie.
O, hoe wens sy hy kan weer in sy eie bed slaap vanaand. As Roelof tog net wil rede insien.
Toe sy weer onder in die huis kom, praat Amara en haar moeder gedemp in die kombuis. Roelof is nêrens te sien nie.
Sy klop sag aan die badkamerdeur. “Is jy oukei?”
Die krane loop nog. Sê nou hy het omgekap in die stort? Sy stoot die deur oop.
“My magtag, Ma!” Liam se hande keer voor sy privaat dele.
Sy los die klere op die stoel. “Jammer, ek het net bekommerd begin raak. Kom eet as jy klaar is.”
Op pad kombuis toe sukkel sy om die glimlag om haar mond te keer oor sy oorreaksie. Asof sy nie sy boude skoongemaak het toe hy ’n baba was nie.
“Gaan hy bly, Ma?” vra Amara toe sy die kombuis binnekom.
“Ek weet nie.”
Althea vermy haar moeder se oë. Sy is nog nie reg vir die wysheid wat sy weet van haar af sal kom nie.
Toe Liam uit die badkamer kom, lyk hy gedaan, maar amper weer soos haar kind. Dis net die pupille wat nog klein is.
Sy trek vir hom ’n stoel by die kombuiseiland uit. “Kom sit.”
Hy sak neer asof sy lyf te swaar is vir sy bene om te dra. “Ek wil bietjie gaan slaap.”
“Wil jy nie eers eet nie?”
Hy skud sy kop. Dit lyk of hy net daar op die toonbank aan die slaap gaan raak.
Sy loop nader en neem hom aan die hand. “Kom, jy kan in jou eie bed gaan lê.” Help hom op en ondersteun sy lyf, wat veel swaarder is as wat dit lyk.
Teen die tyd dat hulle in sy kamer is, is sy uitasem. Hy val op die bed neer en sy trek die deken oor hom. Dit lyk nie of hy dit eens agterkom nie.
Toe sy die deur agter haar toetrek, is sy dankbaar dat hy in sy eie bed slaap. Skoon gewas, soos dit hoort.
Roelof ontplof. “Hy moet hier uit! Ek soek nie ’n mens wat op drugs is in hierdie huis nie.”
“Wat is fout met jou?” Althea is buite haarself. “Hy is jou kind! Hy het jou hulp nodig, jy het gesien hoe lyk hy. Wil jy jou seun op straat hê?”
“Geen kind van my is op drugs nie. Ek sal dit nie duld nie!”
“Maak oop jou oë! Net omdat jy nie daarvan hou nie, beteken dit nie dit is nie so nie. Jy kan hom nie net wegjaag omdat hy nie in jou prentjie pas nie. Dis juis hierdie verdomde houding van jou wat help maak het dat hy is waar hy is vandag. Hy wou nie rugby speel nie, toe gaan kyk jy nie na sy hokkiewedstryde nie. Hy het nie in die tuin belanggestel nie, toe stel jy nie belang in sy kitaar nie. Dis heeltyd tit for tat met jou. In sy hele lewe was niks wat hy gedoen het vir jou goed genoeg nie!”
“Bly stil! Dink jy regtig jy kan hierdie ding voor my deur kom gooi? Jy? Jy wat nooit by die huis is nie, wat altyd besig is om high en mighty op jou leer van sukses te klim. Wat dink ander mense se siektes is belangriker as jou eie gesin!”
“Jy kla nie as ek die groot geld inbring nie.”
“Ag, asseblief, moenie my laat lag nie. Dit het nooit vir jou oor geld gegaan nie, dit gaan daaroor dat jy nog altyd die beste wou wees. Almal moet die high en mighty dokter Althea Laubscher raaksien en beny. Dis hoekom jy Liam altyd so opgepiep het, hom tot in die afgrond in bederf het, hom altyd sy sin gegee het. Want jy oorkompenseer.”
As sy nog ’n woord verder hoor, sal sy Roelof te lyf gaan. “Ek praat nie verder met jou nie.”
“Ja, loop weg as iets ongemaklik raak. Dis mos wat jy doen.”
Sy stap by die trappe af, kombuis toe. Haar moeder en Amara het seker na hulle kamers gevlug. Sy neem hulle nie kwalik nie. Roelof is ’n onmoontlike mens om mee huis te hou as hy nie sy sin kry nie.
Sy skink vir haar ’n glas wyn en gaan sit buite by die swembad. Die water skyn blou van die swembadlig en skep die illusie van genot, maar sy weet daar is geen genot in daardie koue water nie.
Op hierdie oomblik haat sy vir Roelof. Hoe kan hy so iets vir haar sê? Hoe kan hy so verskriklik gemeen wees om háár te verwyt vir Liam se verslawing? Sy het nog altyd net die beste vir haar seun gedoen. Met Roelof wat geen moeite met die kind gemaak het nie, het enige moontlike aandag op haar neergekom. En ja, sy hét min tyd gehad om aandag te gee. En ja, as Liam iets gevra het en sy kon dit bekostig, het hy dit gekry. Maar sy het nie van hom ’n dwelmverslaafde gemaak nie.
Of het sy?
Sy neem ’n groot sluk wyn, gooi die res op die gras uit en kies koers na Liam se kamer toe.
Daar hou sy haar oor teen sy mond soos toe hy ’n babatjie was. Sy asemhaling is