“Ek is net gou in ’n konsultasie,” antwoord sy. “Kan ek terugbel?”
“Heeltemal reg,” sê haar moeder. “Dis niks dringends nie.”
Sy druk die foon dood en kyk op in die pasiënt se belangstellende blik. Skielik wil sy die vrou so gou moontlik uit haar kantoor hê en hier wegkom.
“Het jy enige verdere vrae?”
“Nee, dokter. Baie dankie, vir alles.”
Sy staan op. “Dis ’n plesier. Ek sien jou dan weer oor ’n jaar.”
Verlig blaas Althea haar asem uit. Die laaste pasiënt vir die dag is weg. Sy skakel haar moeder terug.
“Ma is so jammer Ma het jou gepla. Ek het nie gedink nie.”
“Dis niks. Hoekom soek Moeks my?”
“Ek wou net sê die vroue by die senior klub wil vanaand gaan brug speel, so ek is nie by die huis vanaand nie.”
“Dis reg. Moeks kan mos maar kom en gaan soos Moeder wil.”
“Ek wil net nie hê julle moet julle bekommer oor my nie. Ek los die kos in die louoond.”
Haar liewe moeder. “Gaan geniet die aand, en moenie oor ons worry nie.”
Sy skryf haar prosesnotas klaar en skakel die rekenaar af. Dit was ’n lang, uitmergelende dag.
“Sien Maandag,” wuif sy met ’n geoefende glimlag vir die ontvangspersoneel en neem die hysbak na die parkeerarea, waar haar motor haar blink en rooi inwag. Heeltemal ongepas vir die gemoedstemming waarin sy verkeer. Met die uitry slaan sy die Audi se swart opvoudak af om die lenteson op haar lyf te voel.
Ilza wag reeds vir haar by die wynplaas se restaurant.
Sy staan op toe Althea nader kom. “Ek het reeds vir jou ’n glas rooiwyn bestel.”
“Fantasties.” Althea soengroet haar. “Ek het dit nodig.”
Die kelner staan nader.
“ ’n Porsie California rolls met salmon en ’n porsie salmon roses, asseblief.” Althea kyk na Ilza. “Waarvoor is jy lus?”
“Dieselfde.”
Althea proe aan die wyn, sit agteroor en wens die dag se spanning wil wyk.
Ilza se wenkbroue lig. “Dit lyk omtrent of jy ’n rowwe week agter die rug het.”
Althea vryf oor haar stywe nekspiere. “Liam is weg, twee dae al. Die laaste keer toe sy woonstelmaat hom gesien het, was hy blykbaar – and I quote – high as a kite. Hy is met die woonstelmaat se iPod vort.”
Sy neem nog ’n sluk van haar wyn. “O nee, wag, die laaste keer toe Liam se woonstelmaat hom gesien het, het hy Liam die woonstel belet omdat Liam sy iPod gesteel het.”
“Dis verskriklik.”
“Ek vermoed Liam het sy selfoon vir dwelmgeld verpand, want dis ook al vir twee dae af. En die polisie is traag om die ma van ’n druggie te help.”
“Sjoe. Wat sê Roelof?”
“Hy weet nog van niks. Ek het besluit as ek teen vanaand nog niks van Liam gehoor het nie, sal ek vir Roelof moet vertel. Maar genoeg van my treurmares. Hoe gaan dit met jou?”
“Goed. As jy nie die twee pasiënte in ag neem wat hierdie week gesterf het nie.”
Althea skud haar kop, dankbaar vir die rigtingverandering in die gesprek. “Ek weet eerlikwaar nie hoe jy dit hou nie. Hoekom spes jy nie eerder in iets anders nie? Longe se prognose is altyd so depressing sleg.”
“En nou gaan jy vir my sê borste is beter?”
“Ten minste werk jy dan net met vroue, en vroue is fighters. Mans is so limited in hulle herstel. Vroue vat wat na hulle kant toe kom en kom sterker daar uit.”
“Praat ons nou net van kanker?”
“Amara is as duxleerling gekies,” sê Althea. Nou is sý die een wat die onderwerp verander.
Ilza se frons wyk. “Dis great!”
Althea glimlag. Die spanning gee bietjie skiet. “Niemand kan sê sy doen nie haar naam gestand nie.”
“Ja, jou onomatoloog.”
“Ek sê jou, daar is groot waarheid in die betekenis van ’n naam. Dis wat jy oor en oor hoor, dit gee inspraak in jou lewe.”
“Wat beteken Amara nou weer?”
“Sterk, vroulik en stylvol, en sy is elke liewe een daarvan.”
“Of sy het jou as haar rolmodel.”
“My moeder het die kinders grootgemaak, nie ek nie.”
“Nonsens. Jy bly hulle ma. Niemand het ’n groter impak op ’n kind se lewe as hulle ma nie. Veral nie op ’n dogter nie.”
“Yes, mother of plenty.”
Ilza trek ’n gesig. “Ja, die wysheid van die kinderlose. Ek het nie eens gebodder om hulle te kry nie. But take it from me: as Amara aan ’n rolmodel dink, dink sy nie aan haar ouma nie.”
Die kelner sit die sushi voor hulle neer.
“En . . . wat beteken Liam?” vra Ilza versigtig.
Althea sug. “Ek het nog nie die belangrikheid van ’n mens se naam besef toe hy gebore is nie. Hy is in elk geval na sy oupa vernoem. Ek het eers later uitgevind sy naam beteken ‘wil’ en ‘valhelm’.”
Ilza druk ’n salm-en-rysrolletjie in haar mond. “So hy het ’n sterk wil, maar hy het ’n valhelm op om hom te beskerm.”
“Kom ons hoop net daardie valhelm breek nie.”
Hoofstuk 5
Nadine kyk om haar rond. Sy sien Adri nêrens nie, net die aangeplakte glimlagte op haar drie vriendinne se gesigte toe sy deur die menigte Gun Run-entoesiaste nader stap. Sy moet nog die nuus aan Adri breek dat sy haar, die enigste vriendin wat die moeite gedoen het om ’n foon op te tel en te hoor hoe dit met haar gaan, vandag in die steek gaan laat oor ’n seer bors.
Met haar eie aangeplakte glimlag groet sy die drie sogenaamde vriendinne.
“Hallo,” koor hulle oorvriendelik saam.
Dit laat haar soos ’n buitestander voel.
“Die weer is darem lekker vandag, nè?” Tania glimlag ongemaklik.
“Dit is.” Janine gooi haar gewig van die een voet na die ander.
Nadine kyk oor die skare en trek die koel oggendlug diep in haar longe in. As sy net vir Adri kan vind.
“Daardie kleur pas uitstekend by jou.” Salomé wys na haar uitgewaste pienk oefentop.
Dis die laaste strooi, ’n mens kan net sóveel oppervlakkigheid hanteer van mense wat nie eens die ordentlikheid het om ’n bietjie ontferming te wys nie.
“Sorry, julle, ek moet gaan.”
Sy vleg tussen die mense deur, verby Pierre en sy makkers. Met groot verligting sien sy Adri waar dié staan en strek en loop soontoe.
Adri kom regop. “Ek dog jy het besluit om my te versaak.”
“Nooit nie.”
“Hoe voel jy? Jy is spierwit om die kiewe.”
“Ek voel fine. Ek het gedink om eerder te stap vandag, want my bors is nog seer van die biopsie, maar ek het van plan verander.”
“Mooi, man.”
Toe die skoot klap, hardloop sy soos iemand wat die duiwel jaag. Pyn is beter as die niksseggende, ongemaklike gesprekke. Dis beter as die malheid wat die afgelope