Weg van alles. Weg van hierdie onsekerheid. Weg van die operasie wat haar bors gaan vat.
Weg van die dood.
Ná die wedloop kry sy Pierre by die motor soos hulle afgespreek het.
“Sal ons sommer die pelle nooi vir ’n braai vanaand?” vra hy.
“Nee, asseblief nie.” Dis erg genoeg dat sy letterlik van hulle vrouens af moes weghardloop. “Ek is te moeg.”
“Sorry. Ek het nie gedink nie.”
Dadelik voel sy sleg. Hier is haar man bereid om een-en-twintig kilometer te hardloop – vir haar. Hy is bereid om sy werk te los en saam dokter toe te piekel – vir haar. Sy moet seker hierdie toegewing maak; hy sal die geselskap geniet.
Maar sy kry haarself nie sover nie. Nie met hierdie groep mense wat haar siekte soos die pes vermy nie.
Hulle braai alleen en klim vroeg in die bed. Die slaap ontwyk haar en terwyl sy na Pierre se rustige asemhaling luister, blaai sy vir die soveelste keer deur die Sarie. Al die artikels waar die pienk lintjie boaan die bladsy pryk, het sy reeds gelees. Maar sy kyk steeds na die foto’s, van die vroue wat dieselfde deur is waardeur sy nou gaan . . . nog móét gaan.
Het hulle vriende ook ongemaklik rondom hulle geraak? Was hulle ook bang en onseker? Alleen?
Die een vrou het begin fietsry. Twee keer die Argus-fietstoer voltooi. Dis sy wat oorlede is.
Sy maak die tydskrif toe. Sy wil nie ophou hardloop nie. Sy wil nie so bang wees nie.
Uit haar handsak langs haar bed haal sy haar tablet en tik Mastektomie op Google in. Kennis is mag, sê die spreekwoord mos. Opskrifte rol oor die skerm. Rekonstruksie ná mastektomie lyk interessant. Sy klik daarop.
. . . rekonstruksie het werklik verkeerd afgeloop, vang haar oog die middel van die artikel. Ek het een bors wat hard en misvorm is en ’n ander wat vol duike is.
Sy maak die blad toe, skakel die tablet af. Hoekom plaas mense sulke goed op die internet?
Nee. Sy moet iets positiefs ook lees, anders gaan sy nooit slaap nie.
Sy skakel weer die tablet aan. Hierdie keer tik sy Breast reconstruction in en hou haar asem op.
Dit lyk beter. Sy klik op die eerste artikel en is verbaas om te sien dat daar ’n opsie is vir verskillende borsrekonstruksies. Sy klik op die opskrif. Silikooninplantings of dorsale flap? Sy kies dorsale flap; dis tog waarvan die ongeskikte dokter gepraat het.
Die sketse verbyster haar: daar is geen tepel nie. Stom sit sy terug. Hoekom het niemand haar gesê nie?
Trane brand in haar oë. Hoe gaan sy vir Pierre vertel?
Weer kyk sy deur alles omdat sy nie kan glo wat sy sien nie. Toe merk sy die opsie vir tepelrekonstruksie en kies dit dadelik. Hulle bevestig die areola en tepel word verwyder. Sy skud haar kop in ongeloof.
Some women might be able to have a nipple-sparing mastectomy, where the nipple is left in place.
Dis wat sy sal doen. Sy skakel die tablet af.
“A nee a, Nadine. Dis mos nie wys om nou wedlope te hardloop nie,” gaan haar ma die Sondagmiddag gal af.
“Dit was nie beplan nie, Ma.” As sy geweet het van die tsoenami wat haar gaan tref, het sy eerder stilgebly oor die Gun Run.
“Snert. Wat anders het jy daar loop soek? Jy sal moet begin konsentreer daarop om gesond te word.”
“Ja, Ma.”
Sy het niks om verder te sê nie. Hulle gaan haar bors afhaal. Meer kan sy nie doen om gesond te word nie.
Haar ma het blykbaar ook niks om verder oor te raas nie.
“Hoe gaan dit met Pappa?” verbreek sy die stilte.
“Ag, maar so-so. Jy vang nie weer sulke nonsens aan nie.”
Laat Sondagmiddag teug Althea aan haar limonade op die uitslaanstoel langs die swembad. Die hemel weet, ’n naweek was nog nooit so lank nie. Toe sy Vrydagaand seweuur by die huis gekom het, het sy eers Roelof se bui bepaal. Dié was ’n ligte skakering van geel danksy ’n kollega se verjaarsdagviering ná werk.
Hy het vir hulle elkeen ’n glas wyn geskink en hulle het haar moeder se kos voor die televisie sit en eet. Amara was by ’n vriendin. Toe sy die leë borde wegneem en koffie terugdra sitkamer toe, was die uitstel verby.
“Liam is weg.”
Sy het beplan om iets te sê soos dat sy bekommerd is oor hulle seun en dat sy graag met Roelof daaroor wil praat, maar dis nie hoe dit van haar tong af gerol het nie.
“Hoe bedoel jy weg?”
“Sy selfoon was gisteroggend al af. Ek het onraad vermoed en gisteraand na sy woonstel toe gery. Toe sê die woonstelmaat Liam het Woensdagaand al nie daar geslaap nie.” Wat sy nie oor haar lippe kry nie, is die nuus oor die gesteelde iPod.
“En jy sê my nou eers?”
“Jy het gisteraand al geslaap toe ek hier kom.” En tydsberekening is altyd van onskatbare waarde.
Hy skud sy kop. “Ons moet seker die polisie bel sodat hulle hom kan begin soek.”
“Ek het al.”
“Waar sal hy wees?”
Toe raak haar tong los en sy vertel hom alles: van die deurmekaar woonstel en die polisie se onwilligheid om tyd aan ’n dwelmverslaafde af te staan tot haar soeke laataand by Bellville-stasie.
Wat in retrospek ’n fout was, want net daar slaan die man soos ’n pêreloester toe. En sy kry hom om die dood nie weer oop nie en loop die hele naweek met ’n skuldgevoel, want Roelof is haar man. Hy sou wou hê dat sy hom as hoof van die huis moes vertrou, sy hulp moes inroep.
Die hele idee dat Roelof en Liam se verhouding, wat net aan die heel was, nou weer aan flarde is, skaaf haar rou. Gister was daar só ’n atmosfeer in die huis dat sy haar moeder ook oor die verwikkelinge moes inlig. Haar arme moeder wat so vas geglo het die kind het weer reggekom.
Maar veel meer as haar ontstigte man en haar moeder se teleurstelling broei die angswekkende gedagte dat haar kind iewers dood lê. So erg dat sy ’n oproep van die polisie vrees.
Gisteraand het sy uit pure radeloosheid die hospitale gebel. Niemand met Liam se beskrywing of naam is sedert Woensdagaand opgeneem nie. ’n Skrale troos.
“Wat dink Ma hiervan?”
Althea skuif regop in haar stoel en kyk na Amara wat plotseling voor haar staan in ’n seegroen rokkie wat sy nie ken nie.
“Dis mooi. Waar kom dit vandaan?”
“Ciske het dit vir my gegee. Dis te klein om haar borste. Wat dink Ma, pas dit by my?”
“Dit lyk mooi, ja. Ons moet haar seker iets gee daarvoor. Hoeveel het dit haar gekos?”
“Sy wil nie iets daarvoor hê nie, Ma. Sy’t dit vir my gegee.”
“Daardie rok is maklik seshonderd rand werd. Vind by Ciske uit hoeveel ons haar daarvoor kan gee.”
Amara draai afgehaal om. Althea kan haarself skop. Hoekom het niemand haar vertel dat dit onmoontlik moeilik is om kinders te verstaan nie?
“Amara.”
Sonder om na haar te kyk, gaan staan Amara stil.
Sy steek haar hand na die kind uit. “Kom hier.”
Amara ignoreer haar hand, maar stap darem twee tree nader.
“Het ek iets verkeerds gesê?”
“Nee.” Uitdrukkingloos kyk Amara haar aan.
“Ek vermoed ek het.