“Wat gaan ons maak as hulle hom kry?” vra sy vir Roelof toe sy die lêers op die tafel neersit.
“Hulle sal hom arresteer en in die selle aanhou.”
“Tot wanneer?”
“Seker tot hy borg kry.”
“Gaan jy sy borg betaal?”
“Nee, maar ek is seker ek gaan jou nie gekeer kry om dit te doen nie.”
Sy skud haar kop in ongeloof. “Is dit vir jou lekker? Kry jy so ’n I told you so-gevoel?”
“Nee, Althea.” Hy buk vooroor om sy skoene uit te trek. “Ek put geen genot daaruit om my seun te laat opsluit nie. Maar ek kan nie toelaat dat hy ons swaarverdiende besittings uit die huis dra nie. En siende dat hy reeds twintig is, sal ek dit vir hom leer as niemand anders wil nie.”
“Ek wil ook nie hê hy moet steel nie, Roelof, maar om hom toe te sluit gaan nie help nie. Hy moet hulp kry. Gerehabiliteer word. Om aan heroïen verslaaf te wees is so goed soos ’n mediese toestand.”
“Hy was in ’n rehab centre. Dit het nie gehelp nie.”
“Dan probeer ons ’n ander een. Daar is baie in die Kaap. Ons kan hom nie net so aan sy eie genade oorlaat nie. As ons hom nie help nie, gaan hy iewers dood opeindig en dan is dit deur ons eie toedoen.”
“Nee, Althea. Dis deur sý eie toedoen. Niemand het hom gedwing om met dwelms deurmekaar te raak nie.”
Daarteen kan sy nie stry nie. “Ons moet hom help.”
“Hy moet homself wil help.”
Woensdagoggend twaalf minute oor agt, pas nadat Althea haar eerste pasiënt uit die wagkamer gaan haal het, vibreer haar foon in haar laai. ’n Koue rilling gly by haar ruggraat af toe sy Roelof se naam op die skerm sien flits. Sy is nog nie reg om te hoor dat hulle Liam gearresteer het nie.
Sy skuif die laai toe en kyk op na die vrou oorkant haar. “Jy sê jou maag het aanhoudend gewerk ná die vorige chemo?”
“Ja, dokter.”
“Hoe lank ná die chemo het dit aangehou?” Sy moes geantwoord het. Sê nou iets het met Liam gebeur?
“Die hele dag, dokter. Eers nadat ek ’n Imodium gedrink het, het dit beter geraak.”
“En die res van die drie weke was jou maag reg?”
“Ja, dokter.”
“Dit was jou eerste chemo. Het jy enigiets vreemds geëet die dag voor die tyd?”
Die pasiënt staar haar aan. “Ons was die vorige aand by ’n Mexikaanse restaurant.”
“Die kos was waarskynlik te ryk, of af. Ons kan nie alles aan chemo toeskryf nie.”
“Maar ek het gelees chemo gee diarree.”
Sy was dom, sy moes die oproep geantwoord het. “Sekere chemo veroorsaak diarree, maar nie sommer die Adriamycin wat vir jou voorgeskryf is nie. Gaan vir jou tweede chemo, dan kyk ons.”
Sy staan op. Sy moet Roelof dadelik terugbel. “Bel my as jy weer diarree het, dan skryf ek iets vir jou voor.”
“Dankie, dokter.”
Die vrou tel haar handsak op, maar lyk ontevrede toe sy uitstap. Althea maak die deur agter haar toe en haal haar selfoon uit.
Roelof tel ná die eerste lui op. “Die polisie het my gebel. Hulle het Liam gearresteer.”
Hy leef, juig dit in haar. Dan eers dring die implikasie van Roelof se woorde tot haar deur. “Waar is hy nou?”
“In Bellville-polisiestasie se selle.”
Haar hart.
Die luitoon in haar oor beteken haar volgende pasiënt wag. “Ek kan nie nou hiermee deal nie, Roelof. Ek het back-to-back pasiënte tot middagete toe.”
“Myns insiens is hy presies waar hy hoort.”
“Hoe kan jy so gevoelloos wees?”
“Diewe moet leer hulle mag nie steel nie.”
“Hy is veel meer as ’n dief en jy weet dit.”
Sy druk die foon dood voor sy nog iets onsinnigs uit Roelof se mond moet hoor. Dis asof Roelof ’n haat vir die kind ontwikkel het, en sy kan om die dood nie verstaan waar dit vandaan kom nie.
Haar hand soek na die bottel op haar lessenaar. Sy draai dit oop en spoel haar droë mond met ’n sluk water uit. Hoe gaan sy deur hierdie oggend kom?
Konsentrasie, dis die enigste manier. Elke pasiënt kry haar volle aandag. Sy let op na elke bloeddruklesing, tel elke polsslag noukeurig. Dis net wanneer ’n pasiënt paranoïes raak oor haar simptome dat sy sukkel om haar irritasie weg te steek.
Eenuur spoed sy na die polisiestasie in Bellville om Liam daar te gaan uithaal.
“Nee, dit werk nie so nie,” lig konstabel Plaatjies haar in. “Hy verskyn eers môre in die hof. Dan kan hy vra vir borg.”
“En as ons die saak terugtrek? Sal julle hom dan laat gaan?”
“Dis nie meer in onse hande nie. Mevrou sal die staatsaanklaer moet sê dat julle die saak terugtrek. Dan bring hy dit voor die hof. Môre.”
“Ek wil hom sien.”
“U is welkom om hom te visit. Tienuur in die môre en tweeuur in die middag.”
“Maar ek moet tweeuur terug wees op kantoor. Ek het pasiënte wat wag. Kan ek nie net vinnig met hom praat nie?”
“Jammer, mevrou, it is not allowed. Dit sal die ander in die selle net in oproer bring as hy special treatment kry.”
Sy vries vas. “Ander mense binne-in die sel waar hy is?”
“Ja, mevrou. Daar is vier ander saam met hom.”
Sy maak haar oë toe om haar ewewig te herwin. “Waarvoor is hulle in?”
“Dit mag ek nie vir mevrou sê nie, dis confidential.”
“Kan ek darem vir hom kos bring, later?”
“Ek sal dit vir hom gee, ja, maar dit cause partykeer problems. Met dié dat die ander ook daarvan wil hê.”
“Dan los ons dit maar.”
Gedwee stap sy in die skerp sonlig uit, terug na haar motor toe. Sy laat sak haar kop teen die stuurwiel. Hoe het hulle tot op hierdie punt gekom? Hóé?
Sy lig haar kop. Om so te bly sit gaan haar nêrens bring nie.
Doelgerig stap sy terug polisiestasie toe. “Konstabel Plaatjies. Wat is die naam en nommer van die staatsaanklaer?”
Hy lees dit af en sy tik dit op haar selfoon in.
Met behulp van die handvrye toestel in haar motor skakel sy die staatsaanklaer op pad werk toe. Hy is nie beskikbaar nie. Sy los ’n boodskap waarin sy hom inlig dat hulle die saak teen haar seun wil terugtrek en dat hy haar asseblief moet skakel.
Daarna bel sy vir Roelof.
“Liam se borgaansoek is môreoggend. Ek het die staatsaanklaer laat weet dat ons die saak wil terugtrek. Dit gaan ons onnodig geld kos om borg te moet betaal. Hy gaan steeds ’n nag in die selle saam met vier ander mense moet deurbring. Dis straf genoeg.”
Geen antwoord nie.
“Ek gaan ook kyk om hom by ’n rehabilitasiekliniek in te kry wanneer hy môre uitkom. Dis in die eerste plek waarheen hy vanoggend moes gegaan het, nie die tronk nie.”
Sy druk die foon dood. Roelof moenie eens probéér met haar stry nie.
Tussen pasiënte deur google Althea rehabilitasieklinieke. Sy bel vyf om uit te vind oor prosedure, plek en prys. Snak na haar asem