“Nou ken jy ook iemand.”
Die wind is uit sy seile. Hy kyk af na sy foon wat fluit om nog ’n boodskap aan te kondig.
Sy sit haar mes en vurk hard neer. “Wie whatsapp jou so die hele tyd?”
“Ek het ’n groep begin met al ons vriende en familie op. Ek het gesê ek sal hulle op hoogte hou en het gevra hulle moet vir jou bid.”
“O.” Trane wel in haar oë op en haar lyf begin ruk.
Hy los sy kos en gaan hou haar vas. “Ons sal hierdeur kom, Dienks.”
Haar sagte snikke teen sy lyf laat die trane in sy oë brand en laat hom oneindig onbeholpe voel.
Nadine eet haar ontbyt klaar verby die knop in haar keel. Toe haar foon lui, wik en weeg sy eers of sy moet antwoord. Dan sien sy dis Adri.
“Antwoord,” moedig Pierre haar aan.
Sy druk die groen knoppie. “Hallo, Adri.”
“Amper dog ek jy wil jou oudste vriendin ook reduseer na ’n whatsapp-groep toe.”
Sy kyk skuldig op na Pierre. “Darem nie.”
“Ai, my vriendin. Ek is verskriklik jammer om van die kanker te hoor. Hoe gaan dit daar?”
“Ag, maar so-so.”
“Ai, man. Wie is jou chirurg?”
“Dokter Van Zyl.” Sy is dankbaar vir Pierre dat sy geantwoord het. “Hy het my gister gebel met die uitslag. Hy sê hy wil my so gou moontlik sien om oor ’n behandelingsplan te praat.”
“Ja, hy sal moontlik wil opereer om die alien uit jou bors te kry. Gelukkig vir jou ken ek people in high places. Ek sal vir jou ’n privaat kamer organize wanneer jy kom vir die op.”
“Dis regtig nie nodig nie.”
“Natuurlik is dit. Ons kry ’n lekker lazyboy daar binne sodat Pierre by jou kan hang. En dat jy net bietjie meer privaatheid het.”
“Dankie, Adri. Kom ons hoor maar eers wat die dokter sê.”
Toe sy groet en die foon neersit, wonder sy hoekom sy so teen Adri se aanbod skop.
“Kom ons ry bietjie uit Waterfront toe,” stel Pierre voor.
“Ek is nie lus vir crowds nie.”
“Dit sal goed wees om bietjie uit te kom.”
Hoekom wil hy so graag ’n koers in skiet? “Ek wil liewer net hier bly. Asseblief. Kom ons neem eerder ’n paar DVD’s uit.”
Heeldag kyk hulle DVD’s en by tye kry die stories dit reg om haar in te trek, maar nooit om ten volle te vergeet nie.
Sy gaan slaap vroeg, met Pierre wat styf agter haar rug lê en neem haar voor om die volgende dag kerk toe te gaan.
Hulle was lanklaas in die kerk. Met dié dat sy gereeld Saterdae voor sonop ’n wedloop van vyf of tien kilometer gaan hardloop, het Sondag die enigste dag van die week geword wat sy ’n bietjie kan laat lê.
Maar nou het sy ’n boodskap van die Here nodig. Een waar Hy sê alles sal ten goede uitwerk. En sy wil Hom vra hoekom. Miskien weet sy hoekom. Miskien is dit omdat sy so lanklaas in die kerk was dat Hy haar straf met kanker.
Môre moet sy gaan regmaak. Gaan jammer sê. Die Here moet weet sy het nie van Hom vergeet nie. En sy wil Hom vra om haar gesond te maak.
Hoofstuk 3
Maandagoggend sluk Nadine Rescue Remedy voor sy uit haar motor klim om die dag aan te pak. Sy hoop dit hou haar oë droog vir die volgende paar uur.
Hannah lyk uit die veld geslaan om haar én die lentehoed in haar hande te sien. “What are you doing here?”
“Ek werk hier,” hou sy haar moedig, al wil sy veel eerder in die fetusposisie in haar bed opkrul.
Toe haar foon lui, tel sy dit dadelik op, voor Hannah haar huis toe kan jaag.
“Nadine, dis Riana. Kom sien my in die conference room, asseblief.”
“Ek is nou daar.”
Sy slaan hoendervleis uit. Haar departementshoof het haar nog nooit raadsaal toe geroep nie. En raadsaalgesprekke is gewoonlik nie ligte agtergrondmusiek nie.
“Riana wil my sien.” Sy prop die lentehoed in Hannah se hande.
Fashion Corp sal haar nie kan afdank nie, bespiegel sy op pad raadsaal toe, sy ken haar regte. Maar hulle kan begin fout vind met haar, dit weet sy ook. Dis die eeue oue manier om iemand uit te werk. Die Rescue Remedy trek swaar teen die trane wat wil uit.
Riana staan by die tafel toe sy die raadsaal se deur oopmaak. En toe sy die trane in die ouer vrou se oë sien, verloor die Rescue Remedy die geveg.
“Ek het nie beplan om te huil nie.” Riana blaas haar neus. “Jou nuus van Vrydag lê my baie na aan die hart. My beste vriendin is agtien jaar gelede met borskanker gediagnoseer. Kom sit.”
Sy gehoorsaam dankbaar. Wens sy het haar handsak by haar gehad om ’n sneesdoekie daaruit te kry.
“Ek wil hê jy moet weet daar is hoop, Nadine. My vriendin wat borskanker gehad het, is ’n apteker hier naby. Haar naam is Lerine. Bel haar, sy wil graag met jou gesels en jou help waar en hoe sy kan.”
Sy knik en neem die visitekaartjie.
Riana staan op. “As jy enigsins siek voel, gaan huis toe. Of bel as jy nie kans sien om in te kom werk toe nie.”
Sy volg die ouer vrou by die deur uit. By haar lessenaar gooi sy die visitekaartjie in die boonste laai. So lief en dierbaar soos dit van Riana is, is daar geen manier dat sy ’n vreemde vrou gaan bel om oor haar kanker te praat nie.
Wat moet sy sê? Hallo, my naam is Nadine en ek het borskanker? Sy is nie ’n alkoholis by ’n AA-vergadering nie.
Sy begin werk en konsentreer harder as ooit tevore. Maak seker sy vergeet nie een komma of punt in die kontrak waarmee sy besig is nie. Maak seker sy dink nie aan die kanker nie, sodat sy nie wonder hoekom die dokter nog nie gebel het nie. Sy bel kliënte en dink sy moet dalk eerder die dokter bel. Begin tik ’n brief om besig te bly.
Eindelik kom die oproep van dokter Van Zyl se spreekkamer. “Sal môremiddag drieuur jou pas?”
Môremiddag! wil sy die vrou toesnou. Sy wag al van Vrydag af dat iemand haar moet vertel hoe hulle die kanker gaan wegkry en hulle wil haar eers môre sien?
“Môremiddag is reg.”
Pierre glimlag onwillekeurig toe hy sy motor by die onderdakparkering intrek. Basson & Vennote is ’n vinnig groeiende regspraktyk en as hy sy kaarte reg speel, hoop hy om self oor ’n jaar of twee hier ’n vennoot te word.
Hy kan nie ontken dat hy vanoggend uiters verlig was om van die huis af weg te kom en net weer terug te keer na die normaliteit van sy werk nie. Na ’n kankervrye sone waar hy nie oor die siekte hoef te dink of te praat nie. Waar hy nie konstant deur Nadine se vreesbevange, rooigehuilde oë aan die woord KANKER herinner word nie.
“Hoe was jou naweek?” vra Cynthia by ontvangs. “Het jy die bachelor’s oorleef?”
“Dinge het nie heeltemal uitgewerk soos ek beplan het nie.”
“Hoe so?”
Hy oorweeg dit ’n oomblik om te jok en te sê dat hy net gegrap het en dat die naweek onverbeterlik was, maar hy kry dit nie reg nie.
“My vrou is Vrydag met borskanker gediagnoseer.”
Cynthia se hand vlieg na haar hals waar die oop stukkie vel bokant haar bloes uitsteek. “Ag nooit.”
“Wat