“O nee, dis joune,” sê hy ferm, en sy sterk, mooi hand sluit warm om hare. “Onthou jy die weddenskap?”
Sy knik. Die warmte van sy blik laat haar voel dat hy haar gedagtes kan lees, en tot haar eie ergernis bloos sy.
Met een onverwagse, vinnige beweging trek hy haar teen hom aan en sy mond vind haar lippe. Dis die eerste maal in haar lewe dat enige man behalwe haar pa haar op haar lippe soen – en só soen nog boonop! Sy voel skoon duiselig van die lekker. Dis vir haar ’n totaal onbekende sensasie.
Hy lig sy kop en laat haar toe om terug te tree.
“Dankie, juffrou Deborah. Jy het my nou my beloning gegee. Jou deel van die ooreenkoms is nagekom,” sê hy saggies. “Tel nou eers die geld. Leer om niemand goedsmoeds te vertrou nie.”
“My nooientjiegoed!” klink ’n stralende April se stem agter hulle op. Hy lag wyebek van uitbundigheid. “Wragtig, ons velletjies het prys gevat! Dankie, seur,” straal hy na Kit, “dat jy vir ons Sorgenfreiers gepraat het op die vloer!”
Kit glimlag. “Dit was my plesier, e …?”
“April Sardyn, seur! Ek is die perdeman van Sorgenfrei. Wragtag, my seur, jy’t hierdie ou man se hart laat hop soos ’n hasie na die einde se kant!”
“Ek is bly ons kon hulle bluf pluk, my oudste,” sê Kit. Hy hou dadelik van die ou man. “Hoe lank bly julle nog?”
Die vraag is bedoel vir Deborah, maar dis April wat hom kordaat die antwoord gee waarop hy wag. “Tot my perdjies hul ruskans gehad het. Was ’n swaar vrag wat hulle moes trek, seur! Maar dit het ons ryk gemaak, nè, my mooinooi!”
Deborah glimlag. “Skaars rýk, maar dit sal darem help.”
“Jy het jou deel van die ooreenkoms nagekom, juffrou Deborah, maar mag ’n arm en eensame oujongkêrel hom moontlik beroep op jou liefdadigheid?”
Deborah kyk hom onseker aan. Sy oë lyk ernstig, maar sy weet nie of hy weer met haar spot nie.
“Sal jy my nie die eer aandoen om vanaand saam met my te kom eet nie?”
Sy kyk weg. Haar jubelende hart brand om ja te skreeu, maar sy weet dat geen dame so gou behoort te reageer op ’n eerste uitnodiging nie.
“Asseblief!” pleit hy. “Jy is tuis in die Mermaid Hotel … dit sal ons laaste kans wees, want ek vertrek vanaand.”
Deborah huiwer ’n oomblik. Hoe is dit dat hierdie man nie alleen haar naam ken nie, maar weet waar sy bly ook?”Jy sal my die middag moet gee om daaroor te dink.”
Die meisie klink so hooghartig, amper preuts, dat dit hom byna laat lag, maar hy beteuel hom haastig.
“Natuurlik! Dan kan ek maar net hoop dat ons mekaar wel weer sal sien.” Hy buig formeel en sy knik effens verbouereerd.
“Kyk na jou nooientjie, April!” sê Kit en draai om. Blitsvinnig verdwyn hy tussen die malende menigte in die Veremarksaal.
Deborah kyk af na die koevert met die vergulde letters in haar hande. Sy naam: Kit Malloy … Die naam van ’n vreemdeling … die naam van die opwindendste man wat sy nog ooit teëgekom het! Onwillekeurig raak haar vingerpunte aan haar mond. Kit Malloy. Sou sy nie sy uitnodiging vanaand aanvaar nie, mag sy hom dalk nooit weer ontmoet nie. Die blote gedagte daaraan ontstel haar.
Jy is gek, Deborah von Albein, berispe sy haarself. Jy is tog nie ’n bakvissie wat oorstuur raak by die eerste aanblik van ’n man nie! Ferm maak sy haar handsakkie oop en plaas die koevert met die geld daarin.
“Laat ons koers kry, April,” beveel sy. “Ek het Saartjie belowe ek sal haar vanmiddag nog die see gaan wys.”
Kit stap die kroeg van die Mermaid Hotel binne. Hy word diskreet genader deur een van die kelners wat hy – met behulp van ’n paar stywe fooitjies – bevriend het.
“Die heer wat u wil ontmoet is op die oomblik in die leeskamer,” fluister die kêrel onderlangs. Soos hy verwag het, word hy ryklik beloon vir sy inligting.
Kit kies dadelik koers na die vertrek op die eerste vloer, elegant gemeubileer in die nou weer modieuse Regency-styl. Sy informant was korrek; Rhodes, reeds verklee vir sy toespraak om sewe-uur, sit in een van die gemakstoele, skynbaar verdiep in ’n koerant en onbewus van wat om hom aangaan.
Kit loop na die leesrak waar hy ook leesstof uitsoek. Toe hy omdraai, merk hy dat die man hom dophou. Rhodes se prominente oë rus net ’n oomblik te lank op hom voordat hy weer sy aandag by sy koerant bepaal.
Kit voel opgewonde. Hy voel oortuig dat Rhodes hom herken het, maar hy gee geen aanduiding van sy vermoede nie. Hy stap na die naaste sofa, skuins oorkant Rhodes, gaan sit en maak sy koerant oop. Toe hy weer opkyk, sien hy dat Rhodes hom nogmaals met ’n nuuskierige uitdrukking betrag.
Kit glimlag en laat sy koerant sak. “Meneer Rhodes, nie waar nie? Ek is inderdaad bevoorreg om die leeskamer met iemand so deurlugtig soos u te deel!”
Rhodes ignoreer die kompliment. Hy leun vorentoe. “Ons ken mekaar! Ek vergeet nooit gesigte nie,” sê hy.
Kit knik. Hy glimlag en strek doelbewus sy lang bene lui uit. “Vir iemand wat so baie mense ontmoet, het u voorwaar ’n uitstekende geheue.”
“Waar was dit nou weer?” vra Rhodes gefassineer. Iets in hierdie man se voorkoms het hom by sy binnekoms dadelik herinner aan ’n vorige ontmoeting – iewers, maar waar?
“Dit was maklik twee jaar gelede,” sê Kit. “In die klubhuis by Barberton.”
“Barberton … Natuurlik!”
Die herinnering aan die genot van daardie gesprek met die donker vreemdeling laat Rhodes glimlag. Hy sit terug in sy stoel. “Kit Malloy! Die grootwildjagter wat pas teruggekeer het … wat my nuus kon gee omtrent my geliefde Matabeleland, Lobengula en sy mense!”
Kit lag en wend sy aas. “En vanaand, so verneem ek, lewer u ’n toespraak daaroor in die operahuis! Ek sou wat wou gee om dit by te woon, maar ek kon nie kaartjies bekom nie. Ongelukkig vertrek my skip ook vanaand.”
“Skip?” vra Rhodes, nou duidelik geïnteresseerd. Hy hou van die kêrel. En soos hy onthou, was die man ’n Johannesburger, en op die oomblik stel hy geweldig belang in álle Johannesburgers.
“Die Sea Hawk. Ek is op pad Kaap toe om ’n besending meubels te gaan haal.”
“Watter toeval!” Rhodes se gesig verhelder en hy leun weer vorentoe. “Ek is ook ’n passasier op die Sea Hawk!”
Kit lag saggies. “Nou toe nou! Mag ek die hoop uitspreek dat ons ons gesprek oor Matabeleland op ’n geleë oomblik sal kan voortsit aan boord?”
“Inderdaad!” glimlag Rhodes. “Maar ek het ’n veel beter idee!” Sy oë rus pal op die man voor hom. “As my geheue my nie in die steek laat nie, kom u van Johannesburg af, nie waar nie?”
“Korrek. Destyds het ek my pas daar gevestig.”
Kit merk weer een van Rhodes se skaars glimlagge; ’n oomblik laat dit sy swaar gesig sagter lyk.
“Op ons seereis kan u my van Johannesburg vertel. Dié stad interesseer my geweldig! Wat ’n kaartjie vir die operahuis betref …”, Rhodes haal sy horlosie uit en kyk daarop, “… u sal beslis daar wees, as my gas. Ek het gereël vir ’n vroeë aandete. Ek hoop u sal instem om dit ook met my te deel.”
Vervlaks! dink Kit. Dit gooi sy planne met Deborah omver. Hy het ’n aand saam met haar beplan. Maar dit sal nou onmoontlik wees om te weier sonder om Rhodes in die gesig te vat, veral ná hy geskimp het vir kaartjies vir die ellendige toespraak. Hy sug innerlik, maar herinner homself aan die doel van sy reis.
“Dit sal ’n besondere eer wees om u uitnodiging te aanvaar, meneer Rhodes.”
“Goed.