Sy skewe glimlag laat sy tande wit flits teen sy bruingebrande gesig. Vir Deborah is hierdie onbekende man met sy halfgeboë arendsneus die aantreklikste wese wat sy nog ooit gesien het.
“My naam is Kit Malloy, juffrou Von Albein. Laat my toe om my geheim te bewaar oor hoe ek jou naam ken …” Sy oë terg haar en sy glimlag laat klein sonplooitjies om sy oë uitwaaier. Sy hou van die plooitjies. Sy sou graag met haar vinger oor hulle wou streel.
“… miskien was dit die wind wat dit in my oor gefluister het …”
“Jy dryf nou die spot met my,” sê sy ongemaklik. Die man wek sulke rare gevoelens by haar op.
Sy probeer haar botsende en wispelturige emosies met ’n nuwe saaklikheid besweer. “Meneer Malloy, ek is jou dankbaar. Vir jou tussentrede, bedoel ek. Die velle wat ek hier het, is werklik eersteklas. Hulle is daarby so sag gebrei as wat kan kom. Daarom wil ek niks minder as my prys hê nie!”
Hy knik begrypend. “En wat is jou prys?”
“Tagtig pond,” kom die antwoord sonder aarseling.
Die man se skewe glimlag weerspreek die sedigheid van sy blik. “Dis ’n aardige bedrag! Jy oorreed my byna om ’n skaapboer te word.”
Sy ignoreer die gevoel dat hierdie man voortdurend op ’n fyn manier met haar die spot dryf. Sy het hom nodig, en daar is min tyd oor om hom touwys te maak. Saaklik verduidelik sy die prosedure. Die kopers kry die geleentheid om die velle voor die veiling te besigtig.
“Ek word dan nog op die vloer toegelaat, dus sal ek daar wees as daar vrae is. Die kopers het almal ’n lei en griffie om die vragnommers van die lot velle waarin hulle belangstel neer te skryf. Daardie vragte kom dan eerste onder die hamer. Maar voor die veiling begin, kry die kopers kans om met die verkopers op die vloer oor die pryse te kibbel. Daarna is jy op jou eie. Sorg net dat hulle jou nie ’n gat in die kop praat nie. Hulle kom gewoonlik met ’n boel treurmares oor die ooraanbod op die mark. Luister, maar moet jou nie laat inloop deur ’n vooraf bekookte transaksie nie.”
Sy kyk hom fronsend aan.
“Ek kan sien jy is nie vertroud met dobbeltafelreëls nie,” lag hy.
“Ek verpes dobbelary!” Die ingehoue drif in haar stem maak hom nuuskierig.
“Nogal jammer, juffrou Von Albein, want ek wil ’n voorspelling waag dat jy ’n formidabele dobbelaar sou uitmaak.”
Sy kyk weg, maar hy merk die bitter trek om haar mooi mond. “My stiefpa is ’n dobbelaar,” sê sy.
Kit begin begryp. Dis waarom die jong kind op haar eie hier is, uitgelewer aan die slinkse mark-entrepreneurs. Dis waarom hy die desperaatheid in haar stem gehoor het toe sy bely het dat sy geld nodig het ten spyte van die spogplaas. Kit voel ’n oorweldigende teerheid in hom opstu.
“Ek wil niks met dobbelary te doen hê nie, hoor jy my!” Haar stem bring hom terug aarde toe.
“Ek is die ene ore,” lieg Kit Malloy vlot, en hy neem haar hand in syne. “Maar ek sê jou wat, vandag gaan ek ’n weddenskap met jou aan dat ek vyf pond meer gaan kry as die tagtig wat jy vir die velle wil hê. Dis mos nie dobbelary nie. Sal ons hand skud op so ’n weddenskap?”
Haar donker oë is nou agterdogtig. Sy wil haar hand wegtrek, maar sy ferm greep verhoed dit. “As ek nie een van daardie spul kan oorhaal om vyf-en-tagtig pond of meer te betaal nie, dan koop ek persoonlik jou velle vir tagtig pond.”
Sy kyk hom ongelowig aan en maak dan haar hand beslis los. “Ek dink jy is gek!”
“Waarskynlik,” glimlag Kit. “Maar jy sien, ek is ’n Ier, en in hart en bloed geniet ek die uitdaging van ’n weddenskap.”
“Dan is jy net ’n dobbelaar,” voeg sy hom snedig toe.
Hy knik. Die spottende uitdrukking om sy mond terg haar genadeloos. “As jy dit so wil noem. Maar glo my, Deborah, ek verloor nooit nie.”
Sy is skielik ontsenuend bewus van sy oorweldigende nabyheid. “Ons moet ingaan,” sê sy stug.
Hy knik toegewend. Die skewe glimlag speel steeds om sy mondhoeke. “Maar in ’n weddenskap moet beide partye iets op die spel plaas. As ek wen, sal jy iets moet inboet.”
Sy kyk hom ’n oomblik in stilte aan voor sy sê: “Ek twyfel of ek enigiets het waarin jy sal belangstel.”
“Daar is jy so verskriklik verkeerd, my kind!”
“Hoekom noem jy my die heeltyd so!” roep sy geïrriteerd uit. “Ek is nie meer ’n kind nie. Ek is agtien jaar oud.”
Kit skaterlag en Deborah frons.
“Wat is so snaaks, meneer Malloy?”
“Jammer.” Hy onderdruk sy uitbundigheid. “Hoe onvergeeflik van my. Op so ’n hoë ouderdom verdien mens inderdaad meer respek,” sê hy gemaak sedig.
Hy spot voortdurend, dink sy. Kan sy hom werklik vertrou?
Kit merk haar vertwyfeling en bied haar sy arm. “Komaan, my liewe niggie! Laat ons die ring van die gladiatore betree!”
Die spanning op en om die vloer is byna tasbaar, en Deborah se naels byt pynlik in haar palms in. Die afslaer rammel teen ’n geweldige spoed voort. Daar is reeds ’n bod van sewentig pond gemaak vir Sorgenfrei se velle. Met ’n kloppende hart sien sy hoe die lenige donker man met die arrogante gesig sy kop misprysend skud vir ’n verdere twee pond.
“Twee-en-sewentig pond is afgewys. Gee my ’n bod, here! Uitsoek-merinovelle uit die hart van die Karoo …”
Onnosele ding! Sorgenfrei was nog nooit in die hart van die Karoo nie! “Vyf-en-sewentig!” klink ’n manstem agter haar op.
“Ek het ’n bod van vyf-en-sewentig! Vyf-en-sewentig, ’n uitstekende prys vir dié tyd van die jaar!”
Alle oë draai na die man in sy ligroom snyerspak wat net so min ’n boer kan wees as die man op die maan.
Kit Malloy se donker oë glim met berekende skerpte.
“Vergewe my, menere,” sê hy met duidelike minagting in sy stem, “maar ek stel nie belang in krummels nie! Die kopers ken die waarde van dié lot velle. U mors tyd met die geredekawel om my prys.”
“Tagtig pond!”
Dis weer die man agter Deborah.
Kit reageer asof hy die man nie gehoor het nie, sy gesig sfinksagtig. Deborah wil jubelend opspring en hom beveel om die afslaer te laat toeslaan! “Tagtig! Ons het tagtig, meneer Malloy …?” Die afslaer lig sy hamer, vas oortuig dat Kit so ’n aanbod nie kan weier nie.
“Nie aanvaarbaar nie!” sê Kit, oënskynlik verveeld.
Die aanwesiges brom onthuts, maar dit raak Kit klaarblyklik nie. Kalm haal hy sy goue sakhorlosie uit en kyk vlugtig hoe laat dit is. “Vyf minute, menere, dan onttrek ek die lot van Sorgenfrei se velle.”
Hy is van sy verstand af, dink Deborah met toenemende angs.
“Vier minute …” hoor sy hom ongeërg sê.
“Goed! Vyf-en-tagtig pond!”
Dit kom van die gesette man oorkant die afslaer.
“Negentig!” roep die man agter haar uit.
Die lui glimlag wat nou om Kit Malloy se mond speel laat haar dink aan ’n veldheer ná ’n oorwinning.
“Aanbod aanvaar!” sê hy afgemete.
“Lot word toegesê aan meneer Benjamin Baines van Leather Goods Company,” sê die afslaer, maar sy hamertjie en sy woorde raak heeltemal weg in die spontane applous wat losbars.
Deborah neem die gebosseleerde koevert wat Kit haar aanbied. Sy lees: Kit Malloy Esq., Red Hussar, Johannesburg. Johannesburg! Die man kom van Johannesburg af! Haar skielike, onverklaarbare vreugde laat