En Frans, vol en vry daar op die agterstoep, voordat hy sy rug op haar draai en die huis in stap, van agter ewe begeerlik as van voor.
“Nou wat wil Bert hê?” Versigtig. Later terugkeer na die bruilof. As sy nou een woord oor Frans uitvra, sal hy raai.
“Hy wil hê jy moet vir hom gasvrou wees by sy Nuwejaarsbal. Aangesien Eddie tog Natal toe gaan.”
Die stramheid word verplaas deur ’n blos van verleentheid. “Hy onthou darem seker ek is ’n getroude vrou.”
“Hy wil jou net as gasvrou hê. Wat het jy gedink?”
Sy sou hom graag terug wou afjak, maar bedwing haar. Hy is reeds besig om toe te klap. Sy moet ’n laaste skrefie oophou om iets oor Frans uit te vind. Of hy gedans het, en met wie, wat hy aangehad het, of hy oor haar uitgevra het, al is dit met die geringste woord.
“Net om jou te help besluit: daar sal ’n fontein wees wat wyn spuit, ’n dansgroep uit Bagdad, kaviaar uit Rusland.”
“Waar wil Bert nogal so ’n onthaal gee?” Sover sy weet, loseer hy. Maar die gedagte aan soveel onverbloemde weelde gryp haar soos ’n sterk wind die bome in die Sachsenwald.
“In sy nuwe huis, natuurlik,” onthul Zaverius met behae. “Plek met die naam Highwinds. Met meubels en al. Winskoop. Die eienaar het padgegee. Sy myn gesluit. Of verkoop, ek weet nie. Dit was nogal in die hoofrif.”
Sou Bert die myn ook gekoop het? Agteraf? Maar dis nie van belang nie. Wat tel, is die huis. Highwinds, op almal se lippe met sy Middeleeuse torinkies, Romaanse boë, gloeiende loodglasvensters. Een van die huise wat in aanbou was toe Eddie haar daardie dag Parktown Ridge gaan wys het. Die huis wat hare moes gewees het.
“Wie koop nóú in Parktown?” Selfs Lady Florence Phillips wat die voortou na Parktown sou neem, word skynbaar teëgehou deur die Crash. “En waarmee koop Bert? Ek dog Stardust Company stort in duie.”
“Hy sê hy het ’n diamantfortuin wat hy nié in Stardust belê het nie. Hy koop die huis daarmee, en dan wil hy met grond spekuleer. Hy sê Stardust is niks werd nie.”
Grond. Wie koop grond in ’n spookdorp? Sy’t nie geweet van sy diamantfortuin nie. Eddie was sekerlik dwaas genoeg om elke pennie in Stardust te stoot. Al wat hy van Kimberley kan wys, is die diamantring. Die ring aan haar vinger, wat ’n boei geword het. Sy sal dit moet verpand om ’n rok te kry vir Bert se onthaal. Die gedagte sluip haar kop binne en skop vas soos ’n klousaadjie.
’n Nuwe rok. Romanties, wasig ligkleurig. Dit raak ’n uitweg uit elke soort verknorsing en doodloopstraat.
“Dink jy Bert praat die waarheid?”
“My eerlike mening is dat hy iets weet wat ons nie weet nie.” Zaverius haal ’n seroet uit. Hy val nie soos Bert in die sigaarklas nie. Eddie hou by sigarette. “Ons moet probeer uitvind wat dit is.”
“Ons?” Sy kan sien in watter rigting hy du.
“Ek en jy, ja. Ons het al twee belang daarby.”
“Ek kan nie sy gasvrou wees nie. Ek gaan saam met Ed Natal toe.” Sy trag om ferm te klink. Sy behoort nie eers verder na haar broer te luister nie. Sy kan nie op sy oordeel steun nie. Hy skroom nie om haar vir sy doel te misbruik nie.
“Laat Eddie alleen gaan. Jy kry op die tippie ’n boodskap dat Mother siek is en jy moet haar gaan oppas.”
“Eddie sal mos uitvind as hy terugkom.” Haar stem is toe nie ferm nie, maar flou.
“Mother was gou weer gesond. Jy het teruggekom, maar jy het nie kans gesien om Oujaarsaand alleen deur te bring in die huis wat jou so aan jou man herinner nie. Bert het hom oor jou ontferm.”
“Dink jy Bert sal so dom wees om my iets te vertel wat groot kokkedore nie eers weet nie?”
“As jy jou bes doen,” sê hy met duister bedoeling. “Dink aan wat Delila reggekry het, Sister.”
“O, jy is haatlik!” Hy ís ook, en sy oorweeg om hom weg te jaag. Maar dan is sy weer alleen. Hy is eintlik al wat sy het … en hy moet haar nog van Frans Viljoen vertel.
Zaverius kyk haar deur ’n rooksluier aan. “Sister, jy wil só graag gaan, Bert kan jou met die wind ontbied.”
“Is dit ’n sonde om na ’n lekker aandjie te verlang?” probeer sy die vrede herstel. “Jy hou self van plesier.”
“Presies. Dis hoekom ek ook daar sal wees.”
“Maar dit verander die hele saak.” Sy is onmenslik verlig. Haar broer as chaperon …
“Tensy daar iets anders opduik.”
“Moet my nie in die steek laat nie! Die een hand was die ander. Ek sal regtig kyk wat ek by Bert kan uitvind.”
Hy tart haar met ’n skouerophaling. Dan buig hy oor die tafel. “En hiérdie?”
Die portrette steek uit waar sy dit netnou vinnig onder die gehekelde tafelsenter ingestoot het. “Sommer wat ek laat maak het. Ek wil vir Mother een stuur.”
“Aag toe, kom! Vir Móther? Dat Frans dit moet sien?” Dis so raak dat sy hom net oorbluf kan aanstaar. Sy het dan geglo dat haar diepste geheim aartsveilig is.
Zaverius se stem kom op ’n bol rook. “Ek lees jou soos ’n boek, want ons is eenders. Jy vrek oor Viljoen … Nie dat ek jou verkwalik nie. Die een keer wat ek hom gesien het, daardie dag op Wellington, het hy vir my na stoffasie gelyk.”
“Eén keer?” Sy kyk skerp na hom. “Het jy Frans dan nie op die bruilof ook gesien nie?”
“Nee. Hy is weg, Afrika in. Vir goed.”
Weg? Dit kan tog nie wees nie. Hy was met die plaas getroud.
“Dink jy dis oor my? Dink jy ek het sy hart gebreek?”
“Wild hearts can’t be broken.”
Sekerlik by iemand anders gehoor. Hy self het nie sulke oorspronklike gedagtes nie.
“Vra vir my.” Hy rook hewig. “Ek het die hele aand vergeefs gesukkel om Stiefsus se hart te breek.”
“Wat sien jy in haar?” Die swaar teleurstelling maak haar onverbloemd nydig. “Sy is nie eers danig mooi nie.”
“Maar sy het klas. Sy is ’n lady.”
“En ek?”
“Jy moet maar jou gesiggie vir jou laat werk.”
Sy kan nie eers kwaad word nie. Frans is weg.
“Jy kan vir Bert sê dis in orde, ek sal sy gasvrou wees.” Sy voel nie opgewonde nie. Dalk later, maar nie nou nie.
’n Lig is in haar gedoof, ’n vuur geblus.
“Ek dink jy is verstandig. Al paadjie wat oorbly, is die een na Bert Starrenberg toe. Vol dorings, maar hopelik goue dorings. Dink aan my as jy op die troon sit. Toe, ruk jou reg, jou mooi gesiggietjie lyk soos ’n ashoop. Bied jy my nie iets aan nie?”
“Waarvoor is jy lus?” Haar hande is lam en onlustig.
“Is hier whisky?”
“Ek glo nie.” Eddie sal sien as die bottel gesak het. Hy moet liewers nie weet Zaverius was hier nie. Veral moet hy nie weet dat dit met Bert se fiets was nie. Sy sal die spore met die hark verwyder. “Ek kan lemmetjiesap aanmaak.”
“Watter soort?” Vieserig.
Sy kyk op die fles. “Montserrat. Van Scoths Stores.” Die letters is dof voor haar oë. “Maar ek dink die water in die emmer is lou. Ek het nie tyd gehad om ys te koop nie.”
Die waarheid is dat sy nie omgegee het nie. Sy het nog nooit vir enigiets in hierdie huishouding omgegee nie.
“Ek