Сондықтан әкем мені өзімен бірге жоспарлы іссапарына алып кететінін хабарлады. Оңтүстік Африкаға.
– Оңтүстік Африка, ма? Шынымен бе?
– Иә, балақай. Йоханнесбургқа.
Ол Нельсон Манделамен және «Спайс герлз» тобымен кездесу өткізді.
Әрі қуанып кеттім, әрі таңғалдым. Атақты «Спайс герлз» тобы ма, әкешім? Топ Йоханнесбургта концерт беріп жатқанын, сондықтан олар президент Манделаға құрмет көрсетуге баратынын түсіндірді. Керемет, «Спайс герлз» тобының неге онда болатыны түсінікті… Ал біз ше? Оны түсінбедім. Әкеме менің түсінгенім қажет те емес сияқты.
Шын мәнінде, әкемнің қол астындағылары оның әлемдегі ең құрметті саяси көшбасшының және әлемдегі ең танымал музыкант әйелдер тобының қасында тұрған суреті оған өте қажет оң көзқарасты мақалалардың шығуына себеп болады деп үміттенді. Анам қайтыс болғалы әкем сөз астына қалды. Адамдар оны ажырасуға себепкер болғанына және сәйкесінше, одан кейінгі барлық нәрсеге кінәлады. Оның әлемдік рейтингі күрт нашарлап кетті. Мысалы, Фиджиде оның құрметіне арналған ұлттық мерекеден бас тартты.
Сапардың ресми себебі қандай болса да, маған бәрібір. Мен бірге баратыныма қуандым. Бұл Ұлыбританиядан шығуға мүмкіндік болды. Әкеммен уақыт өткізу тіпті жақсы себеп, соңғы кездері ол алшақтап кеткендей еді.
Әкем бұрындары алшақ болмады дегенім емес. Ол үнемі жауапкершілік, сабырлылық, уақыт бөлу секілді ата-аналық міндеттерге дайын емес адамның әсерін қалдыратын. Өзі намысқой адам болды, оны мойындайтын. Бірақ жалғыз басты әке болу мүлде оған арналған іс емес еді.
Шынын айту керек, қолынан келгенше тырысты. Кешкісін төменнен айқайлайтын едім: «Жатайын деп жатырмын, әкешім!» Ол әрқашан көңілді жауап қайтаратын: «Қазір барамын, балам!» Сөзінде тұрып, бірнеше минуттан кейін ол менің төсегімнің аяқ жағында отыратын еді. Менің қараңғылықты ұнатпайтынымды ешқашан ұмытқан емес, сондықтан мен ұйықтап кеткенше бетімнен сипап отыратын. Әкемнің бетімнен, маңдайымнан, сипағаны, оянғанда жанымда болмаса да, есікке әрқашан саңылау қалдырып кететіні – ең жағымды естеліктерімнің бірі.
Алайда осы өткінші сәттерден басқа, әкем екеуіміз көбіне жай қатар өмір сүріп жаттық. Әңгімелесу, тыңдау, бетпе-бет ашылып сөйлесу оған қиын еді. Кейде бірнеше тағамдық кешкі астан кейін жоғарыға көтеріліп, жастығымның үстінде жатқан хатты көретінмін. Хатта мен жасаған немесе жеткен нәрсем үшін мені қаншалықты мақтан тұтатыны жазылатын. Мен күлімдеп, хатты жастығымның астына қоятын едім, бірақ ол жаңа ғана дәл қарсы алдымда отырғанда неге өзі айтпады деп таңғалатынмын.
Сол себепті әкеммен бірнеше күнді еркін өткізу мүмкіндігі қуантпай қоймады.
Сосын қиялдан шынайы өмірге оралдым. Бұл әкем үшін іссапар еді. Мен үшін де. «Спайс герлз» концерті менің жерлеу рәсімінен кейінгі алғаш рет көпшілік алдында бой көрсетуім болды және түйсігім арқылы, естіген әңгімелерімнің шет-жағасы арқылы жұртшылықтың менің амандығыма деген ықыласы зор