“Hy bekruip ons in die wagkamer, Chris, vir my en ’n arme pasiënt wat partykeer vroeg is en vir hom wag. Teen daai tyd het hy al twee ure fietsgery. Vrek moeg, sy oë vasgenael op die stortdeur aan die ander kant van die wagkamer. Hy groet ons skaars. Hy lyk nes ’n insek. Met sy maer bene wat uit sy lycra-broekie steek, loop hy so styf-styf met sy fietsryskoene oor die mat. Met sy blinkgeskeerde bene. Hoekom hy sy bene skeer, weet die hemel alleen. Hy’s omtrent ’n sight. En dan help daai krom neus en geboë skouertjies van hom ook nie sake nie, hoor.”
“Dis glo vir windweerstand.”
“Die beenhare? Ja, ek weet, hulle sê so.”
“Kla die pasiënte nie as hy laat is nie?”
“Nee, hulle vrek oor hom. Hy’s mos ’n kampioen.”
Dan lag hulle. Haar oë blink. Hy wonder nooit daaroor nie, en oor die opgewondenheid in haar stem as sy oor De Bruin praat nie. Sy is entoesiasties oor alles. En sy en die man kom ’n lang pad saam.
Gerta kyk soggens na Emmalien. Sy werk al jare by hulle; by hom eintlik, van toe hy en Connie nog saam was. Hy neem aan sy het kinders, sy is goed met Emmie. Emmie, dis wat hy haar noem, saggies in haar skulpoortjie fluister as hy haar in die aande sus. Die lewe is vol verrassings. Wie sou nou ooit kon dink hy sou weer so lief kon raak vir ’n klein dogtertjie?
Dis Saterdag.
Bella gaan vroeg gym toe vir ’n spinklas. Daarna doen sy pilates. Sy mis dit nooit, sê dit is haar manier om op te maak vir die oefening waarby sy in die week nie uitkom nie. Hy bly by Emmalien. Speel met haar. Hardloop agter haar aan. Plak haar twintig minute later voor die TV neer. Gerta werk nie naweke nie, maar hy gee nie om nie. Die kleintjie is dalk woelig, maar sy’s ’n plesier, maklik, veral as hy dink hoe sy eerste twee kinders hom mal geskree het. Hy sal dit nooit sê nie, maar hy vermoed sy dogters se grade van kompleksiteit het baie met dié van hul onderskeie ma’s te doen.
Later gaan hulle saam na die plaasmark toe in die Kompanjiestuin. Hulle sit onder die bome en eet tuisgebakte free range-hoenderpasteie, drink vonkelwyn uit plastiekglase, spring elke nou en dan op agter Emmalien aan wat die naaste kind of hond jaag. Of haas. Hy is verbaas oor dié tendens in die stad: hase en hoenders as troeteldiere. Partykeer sien hy ’n kind wat te jonk is om te besef dat die bedremmelde dier onder sy arm se strot amper platgedruk word. Hy kyk dan liewer weg.
Hy koop later koerante. Afrikaans en Engels. Lees alles die middag by die huis op die bank, sy manier om op hoogte te kom van gebeure in die wyer wêreld, met ’n koppie koffie en ’n stuk beskuit in ’n glasbakkie op die tafel. Partykeer raak hy aan die slaap met die koerant oop op sy bors.
Bella en Emmalien vang gewoonlik ’n middagslapie op die dubbelbed in hulle kamer. Hy word later wakker van die iPad se geluide, van haar en Emmalien se gekraai oor die hordes YouTube-video’s wat sy vir die kind wys. “Los ons,” sê Bella altyd as hy haar daarop wys. “Dis ons twee se tydjie saam.”
Hy het opgegee, voel dit vir hom, of dalk is hy te oud; hy is nie seker nie. Maar die goed waaroor hy met Connie sou stry, soos haar manier van kinders grootmaak, is nou met Bella nie meer vir hom belangrik nie. Dalk het hy mettertyd sag geraak. Maar hy gee nie regtig om nie. Sien dit as een van die moderne maniere waarop ’n ma met haar kind bande smee. YouTube-video’s.
Dis sesuur. Hy skuur die braairooster buite af. Dis lekker soel. Somer. Windstil, vir nou. Hy en Connie het ook altyd gebraai, in sy vorige lewe.
“Wyntjie vir jou,” sê Bella en sit ’n glas Allesverloren Shiraz op die houttafel neer.
Hy glimlag. “Dankie.”
Sy kom staan langs hom, vat ’n groot sluk wyn, geskink uit haar boks rosé in die kombuis. “Ek is nie regtig lus vir vanaand nie,” sê sy. “Hulle’s jou vriende.”
Haar onsinnige aanmerkings slaan hom soms dronk. Dit laat hom aan Connie dink, aan sy vroulike pasiënte. Hy sal seker vir die res van sy lewe wonder of dit ’n ingebore ding by vroue is, onsinnige aanmerkings.
“Haai, ek het dan gedink jy hou van hulle!” sê hy, en glimlag. Hy slaan die rooster ’n paar keer hard teen die kant van die braaidrom. “Ou Jan en Rosa. Emmalien is mal oor klein Marius. Hulle spring altyd so lekker trampolien.” Hy kyk na haar. “Wat’s fout, Bella? Pla iets jou?”
“Nee. Niks. Regtig. En natuurlik hou ek van hulle. Hulle is nice en alles,” sê sy.
“Nou?”
“Hulle praat net partykeer oor die boringste goed. Veral as hulle te veel wyn drink.”
“Soos wat?”
Sy haal haar skouers op. “Jy weet ek is nie into al daai filosofiese goed nie.”
“Hulle is dokters,” sê hy.
Mense wat nie in hulle vrye tyd YouTube-video’s sit en kyk nie. Mense wat lees oor relevante wêreldgebeure en -sake, wat belangstel in hulle omgewing en hoe om positiewe veranderinge te bewerkstellig, in die werklike lewe, mense wat intelligente, deurdagte gesprekke kan voer, wil hy sê.
Sy kyk na hom. “Ek kry genoeg van dokters en hulle houdings by die werk elke dag. As jy maar net kan sien hoe high en mighty van dokter De Bruin se kollegas is as hulle daar inkom vir die een of ander iets.”
Hy frons. “Jy’s nie jouself nie, Bella. Wat’s regtig fout?”
Sy glimlag half. “Ek sê mos. Niks. Sorry, ek weet ek’s bietjie grumpy. Ek’t dalk te lank geslaap. Ek sal beter voel ná my tweede glas wyn, ek belowe.”
Sy soen hom op sy voorkop. “Ek gaan gou kyk of Emmie nog slaap, dan maak ek slaai.”
“Sit sommer ’n bietjie musiek op, toe?”
“En al hierdie bosse blomme, Bella? Liewe genade!”
Rosa soek ’n plek om ’n duur bottel wyn op die tafel neer te sit, draai toe gemaak moedeloos om en druk dit in Bella se hande.
Bella het die tafel buite gedek. Dis bont, lyk uitbundig, effe uitspattig. ’n Kinderlike soort vrolikheid waaraan hy steeds sukkel om gewoond te raak. Sy sê die pasiënte met wie sy elke dag by die werk te doen het, met hulle probleme en siektes, laat haar besef hoe belangrik kleur in die lewe is. Hoe dit mens se geestestoestand beïnvloed. Sy het moeite met die tafel gedoen. Sy maak so as mense kom. Hulle het altyd iets te sê daaroor.
“Ons het genoeg wyn, Rosa! Dit was onnodig.” Bella praat te hard. Haar derde glas wyn maak haar luidrugtig, gee haar ’n opinie, gebore uit ’n brein wat hy soms dink uit wankelrige stapels Lego-blokkies bestaan. Een stamp en dit spat in stukke oor die mat. Sy lyk paniekerig. Sy kyk na hom. Hy probeer gerusstellend glimlag.
Hy weet die twee kan intimiderend wees, veral Rosa. Sy is mooi en stylvol, soos die vroue in Parys. Sy het aan haar gesig laat sny, dit pas haar, maar sy lyk steeds ouer as Bella. Hy het ’n oog vir detail, merk sulke goed op. Bietjie styf om die oë, die bolip pofferig. Hy wonder hoe dit voel om daaraan te suig, die tekstuur laat hom aan ’n ballon vol water dink. Goddank het Bella nog nie nodig om haarself tot sulke uiterste stappe te wend nie.
“Die blomme kom van die Kompanjiestuin af,” sê Bella. “Ons was vandag daar vir lunch.” Haar stem is weer onder beheer.
“Oe, lekker,” sê Rosa. “Ons was lank laas daar; van ons vegan-vriende in Woodstock gaan gereeld soontoe, nè, Jan?” Jan glimlag. “Sê ons as julle weer gaan, dan kom ons saam.”
“Sure,” sê Bella. “Sit, ek gooi vir julle wyn in.”
Jan loop saam met hom uit om die vleis te gaan draai, klop hom op die skouer. Hy sug gelate. “Ja, my ou vriend. Dinge lyk lekker vrolik hier by jou.”
Hulle het klaar geëet, almal sit om die tafel. Die