“Sies Poinsettia, jy’s lelik met Oupa!” sê Ramona en swaai die kind oor op haar ander heup. Sy loop die huis in.
Oupa. Wat ’n gedagte.
Haar groot mond. Dit is seker die eerste ding van Bella wat hom opgeval het. En dat sy mooi is. Op ’n ongewone manier. Haar kakebeen ’n bietjie te lank, haar voortande se byt effens oor die onderste stel – dit laat haar partykeer lispel. Hy hou daarvan. En wanneer sy lag, klink sy soos ’n klok, soos haar naam. Sy het ’n mooi stem. Half rasperig, en hard. Sy verloor soms haar selfbeheer, veral ná ’n glas wyn of twee; dan praat sy al hoe harder, klink soos hy dink sy as kind moes geklink het, een van ses wat moes skree om aandag te kry.
Sy is ’n positiewe mens, vriendelik – happy-go-lucky, het iemand al haar persoonlikheid beskryf. En sy huil maklik. “My hart kan dit nie hou nie,” sê sy altyd as sy skielik trane in haar oë kry oor iets. En dit gebeur gereeld. Oor mishandelde diere, of kinders, veral. “I’m a friend of the underdog,” sê sy graag. Hy hou veral van die manier waarop sy na hom kyk, asof sy hom bewonder. Soos Connie aan die begin na hom gekyk het. So asof hy die hoogtepunt van haar dag is. Dit is een van haar mooiste kwaliteite.
Emmalien. Sy kind. Laatlammetjie. Nóg ’n vreemde naam, maar nie so vreemd soos Poinsettia nie. Emmalien kan Emma word, of Lien. Maar Poinsettia? Dis haar gunstelingblom, sê Ramona as mense haar daaroor vra. “As jy die stam knak, of die blare aftrek, dan bloei die blom wit sap.” Asof dit die kind se bespotlike naam betekenis gee. En die pa van die kleintjie is natuurlik afwesig. Insette in haar naamgewing het die man nie gehad nie. Hy is heimlik bly, dit kon seker erger gewees het. Ramona bly vaag oor die man. Hy los dit. Slapende honde.
Terwyl hy haar dophou, maak Bella pasta. Met tamaties, Portugese wors, rissies. Haar ma se resep. Op ’n goeie dag verbeel hy hom haar kultuur maak van haar ’n soort eksotiese enigma. Die ongewone reuke van haar konkoksies, die kruie met name waarvan hy nog nooit gehoor het nie en wat partykeer ’n onverwagse suur smaak in sy mond veroorsaak, dié sluk hy af. Sy fisieke reaksie fassineer hom. Soms, veral as hy moeg is, moeilike pasiënte gehad het, en die reuke uit die kombuis hom by die voordeur groet, draai hy om, trek die deur sag agter hom toe en stap om na die swembad toe waar hy uittrek en swem totdat dit voel sy vel span styf van die fyn kristalkorsie wat oor sy lyf vorm. Tam maar gesout teen die aanslae van die wêreld voel hy dan wanneer hy uiteindelik uitklim.
Bella sê sover sy weet is sy deels Spaans en deels Portugees. Sy het in Rosettenville grootgeword, die suidelike voorstede van Johannesburg. Sondagaande as kind na die waterorrel by Wemmerpan gaan kyk. Haar pa was ’n perdewedren-fanatikus wat gereeld op Turffontein geld op buiteperde gemaak het. Haar ma ’n huisvrou. Sy vertel graag stories oor haar kinderdae, sonder om selfbewus te wees, so in haar rasperstem. Ongekunsteld, soos ’n dogtertjie. Staaltjies oor haar ooms en tannies. Die groot familie-etes, die rusies. Die opmaak. Verlowingspartytjies, troues, babas. Haar vreemde kultuur. Hy moes haar gewoond raak.
Ná Connie weg is, wou hy nie weer trou nie. Hy het geen libido gehad nie, was nie eens bekommerd daaroor nie. Hy was verlig, om die waarheid te sê. Die verwagting wat hy van homself gehad het, wat hy dink Connie dalk gehad het, was skielik weg. Hy kon vir die eerste keer in jare eerlik met homself wees, al was dit swaar. Al was sy ego aan flarde. Hy het gedink hy is aseksueel. Of gay. In ’n stadium gehoop hy is. Dit sou dinge verklaar het. Maar hy was nie lus vir vroue of mans nie. Vroue van sy ouderdom is te pap, sagte velle oral. Drillerig. Mans ook. Nie dat dit die enigste rede is dat hy nie mans verkies nie. Van hulle is te verfynd. Aansitterig. Soos ’n sekere soort vrou.
Hy wou alleen wees, sy wonde lek. Hy het. En toe kom Bella. Hy het haar ontmoet by sy uroloog, Peet de Bruin, se praktyk, toe hy destyds gedink het hy het prostaatkanker oor die groeisel in sy lies. Sy was die ontvangsdame daar, is nog steeds. Dit was net ná Connie by Sam ingetrek het. Twee jaar ná sy weg is.
Dis asof die son weer begin skyn het. Hy het Bella uitgevat na spoggerige restaurante toe, naweke na vyfsterhotelle op wynlandgoedere met spa’s. Hy het haar bederf. Hy kon sien sy was min gewoond. Hy dink hy wou haar sorgvryheid en entoesiasme, haar naïwiteit op ’n manier beloon, vir haar dankie sê daarvoor, vir die kinderlike genot wat sy in sy lewe ingebring het. Hy het haar geniet. Haar andersheid ingedrink. Haar eenvoudige siening van die lewe. Dit was verfrissend ná Connie, en ook so tussen die pasiënte en hulle probleme deur. Dit het gehelp, help nog steeds met die swartgalligheid wat soms oor hom neerdaal. Op hulle eerste afspraak het hy besef hy kon nie onthou wanneer laas hy so baie gelag het nie. En natuurlik het dit hom laat skrik, al die nuwe gevoelens. En daar was ’n stadium toe hy wou kop uittrek, gedink het dinge gebeur te vinnig, toe hy besef het dat daar ander vroue is, en dat Connie ook nog by hom spook.
Maar amper ’n jaar ná hy Bella ontmoet het, vind hulle toe uit sy is swanger. Hy het geweet ’n aborsie is nie iets wat sy ooit sou oorweeg nie. Sy was veertig, nog nooit getroud nie, en hy kon sien sy het aanvaar dat hy ook die baba wou hê. En hy blameer homself. Hy het nie voorsorg getref nie, nooit gepraat daaroor nie. Net salig seks gehad, soos in sy jeug. Opgemaak vir die droogte. Aan die een kant nie gedink hy het dit meer in hom nie, om ’n kind te verwek. Vir so lank leeg gevoel, droog en spermloos, gevoel hy het niks om te gee nie. Op ’n sekere vlak was hy trots op homself toe sy vir hom die stokkie uithou om te sien; twee blou strepies, hy kon iets bewys, aan homself, aan almal. Alhoewel dit nie was wat hy dink hy nodig gehad het nie, of wou hê nie. Nóg ’n kind. ’n Dogter, boonop. En ’n nuwe vrou so kort ná Connie.
Die kombuis en eetkamer is oopplan. Hy sit by die tafel en kyk hoe Bella heen en weer beweeg tussen die stoof en die yskas, die koskaste. Sy het haar ma se ou voorskoot aan, die bande dubbel om haar dun middel gebind. Haar rooi bloes hang half agter haar kort swart rompie uit, en haar lippe is nog rooi van die dag se lipstiffie. Dit kom nie maklik af nie. Long-lasting, sê sy. Sy het nie tyd om in die dag aan te sit nie. Dis besig. Haar swart hare maak fyn krulletjies om haar gesig van die stoof se hitte, van haar bewegings. Dis bo-op haar kop in ’n poniestert vasgemaak. Haar swart hoëhakskoene het sy uitgeskop. Dié lê onder een van die eetkamerstoele waar sy met haar iPad en eerste glas rosé gesit het voor sy begin kos maak het. Dit het hom eers gepla dat sy so sonder skoene in haar sykouse oor die houtvloer loop ná werk. Nou sien hy nie eens meer raak as dit aan die growwe dele van die houtvloer vashaak en lere onder haar voete en teen haar enkels op maak nie. Dis Bella. Happy-go-lucky.
Hy drink sý eerste glas wyn. Allesverloren Shiraz, sy gunsteling. Sy koop dit altyd vir hom. Bella vat slukkies van die rosé wat sy uit haar boks geskink het. Dit staan op die toonbank tussen hulle. Sy kyk nie vir hom nie, maar sy weet hy kyk vir haar. Hy kan sien aan haar glimlag, aan hoe sy elke nou en dan sy oog vang.
Hy staan op, maak haar glas vol, soen haar in haar nek en bêre die boks in die yskas.
Bella gaan slaap vroeg. So ’n uur ná Emmalien in die bed is, begin sy verskonings maak voor sy haar gesig was en met haar iPad in die bed klim. Sy is mal oor YouTube-video’s. Dit hou haar ’n rukkie wakker. Hy kan haar partykeer hoor lag wanneer hy in die studeerkamer sit, en dan lag hy saam, al hoor sy hom nie. Soms vat Google haar op ’n dwaalspoor, soos sy dit noem, en sy eindig by een of ander hartseer video oor dieremishandeling of iets. Sy huil dan net so hard soos wat sy eers gelag het. Sy gunsteling is as sy op ’n pornografiese site afkom, dan raak sy stil. En roep hom ná ’n rukkie in haar oordrewe sexy stem.
Maar as sy hom nie kom verras waar hy op die bank lê en televisie kyk nie, hom nie op haar tone oor die plankvloer bekruip nie, as sy nie kaal op hom spring en hy kamtig skrik nie, dan gaan doen hy navorsing in sy studeerkamer, lees op oor spesifieke senuweetoestande en studies oor moeilike gevalle. Partykeer masturbeer hy wanneer hy verveeld raak en sy privaat pornografiese lêer op sy rekenaar oopmaak. Hy is nog steeds nie gewoond aan die herlewing van sy viriliteit nie. Hy weet dis infantiel, maar dis asof hy elke nou en dan net wil seker maak sy gunstelingspeelding werk nog.
Emmalien word om en by elfuur wakker. Hy gee dan bottel, ruil doek om en sus haar weer aan die slaap. Twaalfuur is hy ook in die bed. Hulle is gelukkig; Emmalien word daarna eers weer so sesuur wakker, wanneer Bella in elk geval moet opstaan om te gaan werk. Sy is meestal net tot so tweeuur by die praktyk besig, afhangende