“Laat die kinders gaan lê,” sê hy, toe Bella die hoeveelste keer hardop sug. Hy probeer om nie geïrriteerd te klink nie. “Hulle kan op ons bed slaap. Of in die spaarkamer. Hy kyk na die ander twee. “Kom, kom. Ons maak nog ’n bottel wyn oop.”
Hy kry Bella teen sy sin jammer. Haar gesig lyk vaal, haar oë bly knip en rek soos sy hulle probeer oop hou. Hy ken die gevoel. “Gaan slaap, my skat,” sê hy. “Ek kan sien jy’s moeg. Wys net vir Rosa waar om Marius neer te lê. Laat Emmie by jou lê. Ek sal haar in die bed sit as ek kom slaap, oukei?”
Sy lyk verlig. “Dankie. Ek’t omtrent ’n dag agter die rug,” sê sy. “As dit oukei is met julle?”
“Natuurlik,” sê Rosa en glimlag. “Ons ken jou mos.”
Jan lig sy glas wyn. “Lekker slaap.”
Chris kyk die vroue agterna, die slapende kinders in hulle ma’s se arms. Bella is korter as Rosa, sy het jeans aan, ’n bont trui, bruin enkelboots, haar swart hare hang in los krulle oor haar rug. Sy is mooi gebou, sy’s oulik, ’n goeie ma. En hy is lief vir haar, het lief geraak vir haar die afgelope jaar of twee, hy’t aanvaar sy is wie sy is. Intellektueel beslis nie. Maak dit saak? Sy bors raak warm van iets, ’n gevoel. Liefde? Trots? Jagsheid? Hy weet nie. Maak nie saak nie. Dit voel lekker.
“Wat hoor jy van Connie?”
Hulle was goeie vriende, Rosa en Connie. Hy vermoed Rosa het eers probeer om hulle vriendskap voort te sit, hy onthou sy het gesê dit maak nie saak nie, sy is liberaal, reis sy en Jan dan nie gereeld Europa toe nie? Dit het hulle gewoond gemaak aan alles. Sy is oopkop. Maar hy vermoed die idee van ’n lesbiese verhouding is vir haar net té vreemd.
“Niks,” sê hy.
“Regtig?” Rosa is lus om te gesels. Sy het haar Twisp gebêre, Jan het Camel Lights by die kafee gaan koop. Hulle al drie rook.
Hy gooi nog wyn in. “Ja, regtig.”
“Jy sien haar tog seker nou en dan? Praat oor die kinders? Julle kleinkind?” Sy begin te lag.
“En nou?”
“’Skuus. Dis net vreemd om aan julle te dink as oupa en ouma. Jy en Connie. Wat’s Ramona se kleintjie se naam nou weer?”
Dit kom skielik by hom op. “Poinsettia.”
Rosa kan nie ophou lag nie.
“Fokkit,” sê Jan. “Wat vir ’n naam is dit?”
“Dis my kleinkind se naam,” sê hy. Hy voel skielik beskermend, trots. Dalk omdat hy die kind se naam onthou het. “Wag maar, julle beurt kom. Julle het net lank gevat om met julle gesin te begin, maar dit gaan kom.”
Hy weet Rosa het ’n skenkereier laat inplant, ná hulle jare lank probeer het. Marius is die gevolg. Hulle is al twee diep in die veertigs.
“Gaan dit goed met haar?” vra Rosa. “Met Connie?”
“Ek sê mos ek weet nie. Hoekom bel jy haar nie?”
Sy kyk skielik rond. Wys heen en weer met haar glas in die hand. “Jou huis lyk anders.”
“Wat bedoel jy?”
“Rosa, los dit.” Jan mik en skop haar lomp onder die tafel.
“Eina! Simpel.” Sy kyk na Chris. Vryf haar been. “Ek bedoel die goed in jou huis.”
“In óns huis, my en Bella s’n, bedoel jy.”
“Dit was eers jou en Connie se huis.”
“Nie meer nie.”
“Ek weet, man, dis wat ek bedoel. Die plek is vol …” Sy wys weer rond. “Vreemde prente, matte en supposed objets d’art, seker alles fake, en wat van waar af kom? Indië? Of die Chinese winkel? Dit het vreeslik vol geraak hier.”
Jan lag. Hy klink senuweeagtig.
Chris is skielik moeg, moeg vir hulle. “Ek hou van haar goed.”
“Dis bont.”
“So what? Hoe lyk julle huis? Ons was nog nooit daar nie.”
“Bog, man! Julle was!” Rosa wys nou met haar sigaret na hom toe. Vat ’n sluk wyn. “Met ons daknatmaak, kan jy nie onthou nie?”
“Dit was ’n partytjie. Dit was so vol ’n mens kon skaars beweeg. Ek praat van ’n ete, ’n braai. Iets meer persoonlik, intiem.”
Sy waai weer met haar sigaret na hom toe. Blaas en vee oor die as op die tafeldoek. “Ons sal nog,” sê sy. “Maar ek is seker ons het julle al genooi.”
“Julle het nie.”
“Jy’s vol kak, Chris. Ons het!”
“Hou op stry,” sê Jan. “Daar’s mense wat slaap in die huis. Hoe lyk die wyn, Chris?”
Later, toe die twee huis toe is, is hy te onvas op sy voete om Emmalien in hulle bed by Bella te gaan haal. In Emmalien se kamer sukkel hy onder die pienk muskietnet in, vloek terwyl hy sy lê op die nou enkelbedjie probeer kry. Hy draai weer om en trek die muskietnet af oor sy kop, die houtring waaraan die net met pienk strikkies gebind is, tref hom skrams teen die kop. Hy vloek weer, druk die bondels eenkant en maak sy oë toe. Terwyl hy aan die slaap raak, droom hy duisende klein haartjies kielie sy wang in ’n briesie wat van iewers af deur ’n oop venster oor hom trek.
“Gaan swem,” sê Bella. “Jy gaan beter voel.” Sy staan met Emmalien op haar heup in die deur. “Hoe het hulle met klein Marius by die huis gekom? Ge-Uber?”
Sy weet hulle het nie.
“Sorry.”
“Wat het jy met die net aangevang?” sê sy. Sy loop nader, buk oor hom en trek haar oë op skrefies. “Haai, dit lyk kompleet soos ’n klomp dooie babaspinnekoppies oral op jou gesig. Jy’t die arme goedjies seker papgeslaap.”
Hy spring op, vee hard oor sy gesig en lyf. Hy skud sy hare uit, verbeel hom hy sien ’n paar bruin spinnekoplyfies grond toe wapper, gril van kop tot tone. Hy gaan staan in die hoek bo-op sy klere, arms gevou, en kyk vir Bella. Hy het net sy onderbroek aan.
Sy’t Emmie neergesit en trek die muskietnet aan die ring op. “Ook maar goed jy’t die ding afgetrek, lyk my mammaspinnekop het lekker hier nes gemaak.”
Sy bekyk hom van kop tot tone toe sy by hom verby loop. “Jy wil seker koffie hê,” sê sy en tel Emmie weer op. “Maak ’n venster oop, die kamer stink.”
Sondae gaan swem hy gewoonlik in die see. Vroegoggend. Vandag is hy by Seepunt. Die gewones is op die strand, of in die water. Hy’t nie krag gehad om al die pad Muizenberg toe ry nie. Hy stoei nog met sy hangover, met gedagtes aan spinnekoppies wat aan ragfyn draadjies afsak en oor sy gesig krioel. Hy het sy wetsuit aan. Die see is vrek koud; sy tone en vingers krul van die krampe. Sy tande klap. Hy kyk rond.
’n Roeier stoot sy boot die water in. ’n Lang vrou met ’n klein bikini staan met haar rug na hom toe, haar voete in die water. Voor haar plas ’n kind in die skuim van die vlak branders. Gilletjies skiet soos naalde in sy kop vas en tril vir ’n rukkie teen sy skedel voor dit weer stil raak. Die ma kyk om, vang sy oog. Sy is mooi. Sy glimlag. Hy glimlag. ’n Toeris. Met die kind op haar heup loop sy koponderstebo verby hom en gaan sit ’n ent verder weg langs ’n man.
Ná hy by die huis kom, raak hy op die bank aan die slaap. Bella maak hom wakker toe Carte Blanche begin. Hulle eet oorskiet tjops van die vorige aand se braai. Sy het vars slaai gemaak. Agtuur sit sy Emmalien in die bed en hy hoor haar kort daarna YouTube-video’s kyk. Hy lê weer op die bank, remote in die hand.
Toe hy later uit die hoek van sy oog sien hoe sy hom op haar tone bekruip, maak hy of hy haar nie sien nie. Sy is kaal. Goddank dis al wat van sy hangover oorgebly het, ’n ongemaklike groot ereksie.
Maandagmiddag se laaste pasiënt