Dis net tydelik, genuine, was die kind se woorde. Ek weet Ma’s heilig oor die kar. Hoogstens ’n paar maande dan’s ek uit die garage. Maar soos die tyd aangestap het, was daar elke keer ’n verskoning. Sy’t laas week eenvoudig genoeg gehad, en net voor sy weg is, het sy hom laat belowe hy trek uit terwyl sy in die Kaap is, en sy soek haar sleutel terug. Wat alles daar binne aangaan, weet die duiwel alleen. Daar’s oor as genoeg plek in sy kamer, hy moet net skoonmaak, plek maak. Hy sê sy werk neem baie spasie op. Dit het iets met IT te doen. Hy is besig om ’n app te ontwikkel, en te bou. Hy sê dis waar alles heen op pad is. Die tipiese loopbaankeuses is outdated. Alles gaan online. Studies, alle soorte verkope en aankope, dating, alles. Robotte is die toekoms. Die wêreld is anders as toe sy jonk was. Tegnologie het alles verander. Sy glo hom, of wil hom glo. Hy’s tog slim, nes sy pa.
Sy het sy pa op ’n sokkieaand ontmoet toe sy met ’n staatsbeurs onderwys op Potchefstroom gaan swot het. Dit was haar ma wat aangedring het dat sy iets agter haar naam moet kry, al het haar ma geweet sy spaar haar pa se erfgeld om eendag ’n boetiek oop te maak. “Net vir ingeval dit nie werk nie, dan het jy iets,” het sy gesê.
Willemien was so reg in die middel van haar Courtney Love grunge-stadium, haar hare geperm, in ’n ekstragroot wit T-hemp met ’n blink rooi hart op en stywe jeans. Hy’t langs haar op die lang kerkbankie in die saal kom sit. Sy was die enigste een op die bankie. Sy het cool probeer lyk, asof sy nie omgegee het dat sy nie gevra is om te dans nie, dat sy nie soos ’n weirdo, soos die HK haar noem as hulle haar uitruk, gelyk en gevoel het nie. Hy’t haar vertel hy’s ’n besoekende junior lektor by die Potchefstroomse universiteit. Hy’t verveeld geraak in sy woonstel en toe onthou die studente in die klas het gepraat van ’n sokkie.
Hy was aantreklik, en sjarmant. Lank en maer. Sy het trots gevoel dat hy langs haar gesit het, dat hy belanggestel het in wat sy sê. Dat hy geweet het van Kurt Cobain, van die Crash Test Dummies, die Cowboy Junkies, en gesê het sy lyk hopeloos te cool vir Potchefstroom.
“Kom saam met my dorp toe,” het hy gesê, sy oë op die klomp sokkiedansers wat om en om van een hoek na die ander swaai, elmboë en pinkies windskeef in die lug. “Daar’s ’n disko waarvan jy sal hou.”
“Kan mens los dans daar?” was al waaraan sy kon dink om te sê. “Ek’s nie goed met sokkie nie.”
Hy het haar aan die hand regop getrek. “Kom, ek gaan koop vir jou ’n gin en tonic.”
Sy was verlief. En sy het nie omgegee om later in die disko op Van Morrison se “Brown Eyed Girl” met hom vas te dans nie. Sy was toe besig met haar derde gin en tonic, tipsy, die aand was haar eerste kennismaking met alkohol. En ook haar eerste one-night stand. Sy’t toe nie geweet daar bestaan so iets nie, of dat dit dít was wat die aand met haar gebeur het nie. Eers later het sy besef. En ook agtergekom dat ’n one-night stand die res van jou lewe kan verongeluk.
Nou, hier in die tuin, haar boude koud teen die rots, haar sigaret en asbakkie in haar hande, probeer sy om nie aan sy naam te dink nie. Aan hoe sy in die koshuisgang in ’n tou teen die muur gestaan en wag het, gehoop het, soos baie van die ander meisies op wie sy neergesien het en wat sy bejammer het, vir die foon om te lui. Net vir ingeval. Dae en toe weke het verbygegaan. Sy het nooit weer van hom gehoor nie.
Sy het haar studies opgeskop. By haar ma en oom Boet ingetrek, vir Mikey gehad. Toe die kind begin mens raak het, hom gesê sy pa is dood, en vir alle praktiese doeleindes was hy. Begin waitress om haar verblyf te betaal, haar studieskuld, wat jare gevat het.
Daar was een of twee mans ná Mikey se pa, sy het probeer. Maar kon dit nie regkry om weer te voel soos sy daai aand gevoel het nie. Dis asof sy al die gevoelens wat mens ooit vir iemand anders as jou kinders kan voel, op een slag opgebruik het. Sy was leeg. En sy het opgehou probeer. Gewerk en Mikey grootgemaak. Dit het haar besig gehou.
Maar toe, presies twee-en-twintig jaar later, sien sy Mikey se pa weer by ’n universiteitsreünie. Uit die bloute. Sy kon dit amper nie glo nie. Sy was saam met tannie Rita se neef, Fred, daar. Fred het pas geskei. Sy wou eers nie saam met hom gaan nie, sy was bang hy kry die verkeerde idee, maar tannie Rita het aangehou. Mooi gevra. Gesê hy’t nodig om bietjie uit te kom, en dit sal sy aandag aftrek, hom daaraan herinner dat hy jare gelede ’n topstudent was.
Sy het gedink haar hart gaan staan. Die jare tussenin het eenvoudig weggesmelt. En dit was nie moeilik vir hom om weer ’n gat in haar kop te praat nie. Haar weer te gebruik en weer te los nie. Al het hy dié keer eers beloftes en mooi praatjies gemaak. Selfs jammer gesê oor die eerste keer. Verduidelik hoe jonk hy was, hoe deurmekaar, hoe hy homself eers moes vind. Selfs die weermag die skuld gegee.
Leer jy dan nooit? sal dié wat sinies is hulleself afvra, dié wat rasioneel oor die liefde kan dink. Ander mense. Nie sy nie. Sy het sy liegstories geglo. Hy bly in Londen, hy is in Johannesburg vir sake. ’n Konferensie. Hy en sy vrou is op die punt om te skei. Ja, daar is ’n kind – die enigste halwe waarheid – en dis hoekom hulle die ding tussen hulle vir eers moet stilhou. Die ding? Sy kon nie help om opgewonde te raak nie. Hy dink daar’s ’n ding tussen hulle. In haar oë was dit commitment. Hoe dan nou anders?
Sy wou hom sê van Mikey. Maar dis asof haar geheim oor die jare in haar binneste versteen het, ’n swaar klip wat so deel van haar geword het dat daar niks was om daaroor te sê nie.
En toe doen hy dit wragties weer; hy verdwyn net eenvoudig van die aardbol af. Sy was vir weke ná hy weg is hoopvol; het gedink aan sy laaste soen, hoe hy haar gesig in sy hande vasgehou het en in haar oë gekyk het, belowe het hy bel haar sodra hy in Londen aankom. Net om weer met niks te sit nie. En of dit nie erg genoeg is nie, vind sy uit sy is weer swanger. Sy kon dit nie glo nie. Sy’t dit gaan google, gedink sy’s te oud. Maar sy was verkeerd, volgens al die websites was sy baie gelukkig om swanger te raak, is dit amper ’n wonderwerk. Mense betaal duisende rande vir die voorreg om op haar ouderdom ’n baba te kan hê. En of dít die rede was waarom sy by die aborsiekliniek in haar spore omgedraai het, weet sy nie. Maar sy kon dit eenvoudig nie oor haar hart kry om in te gaan nie.
Toe, nou, ’n maand of wat terug, sien hulle hom op kykNET. Haar ma en oom Boet het die aand kom kuier. Hulle het gesit en televisie kyk, almal in ’n ry, Mikey met die remote in die hand. Salome net in die bed. Hy was ’n gas op ’n nuusprogram en het verduidelik hoekom hy dink Oscar het vir Reeva geskiet.
Sy het yskoud geword, haar hart het só in haar bors te kere gegaan sy was bang die ander voel dit daar waar hulle ingeryg op die bank gesit het.
Mikey het hom eerste herken. Met die remote na die TV toe gewys, voor hy per ongeluk die knoppie gedruk het wat die kanaal verander. Toe almal terselfdertyd hard met hom raas, sê hulle was besig om te kyk, toe weet sy. Haar ma en oom Boet het hom ook herken. Hulle het hom daai tyd ontmoet toe hulle soos gewoonlik een aand ongenooid by die agterdeur ingeloop het om te kom kyk hoekom sy so stil is. Hulle was bekommerd. En só verras om ’n man in haar kombuis raak te loop dat hulle baie vinnig weer daar weg is, glo op pad iewers heen. Maar hy is nie iemand wat ’n mens maklik vergeet nie. Sy weet.
“Oukei, oukei, julle. Jeez Louise.” Mikey se irriterende sêding, nog steeds. Toe die TV weer op die kanaal teruggeskakel is, sê hy: “Dis daai ou, nè, Ma? Die een wat Ma gewine en dine het vir ’n week en toe gewaai het. Ma wou hom mos nie voorstel nie, julle was altyd vinnig in en uit die huis, ek onthou nog goed. Salome se pa.”
En joune, het sy gedink, maar niks gesê nie.
Toe leun Mikey verby haar ma en kyk na haar. “Sy gaan seker ook nooit weet wie’s haar pa nie, nè, Ma? Sy gaan seker ook vertel word hy’s dood?”
“Mikey! Stoppit, oukei?” het haar ma gesê.
“Sjuut, julle!” het oom Boet hulle probeer stilmaak. “Laat ons luister wat sê die man.”
Sy kon niks hoor nie,