Die boek van gelukkige eindes. Debbie Loots

oor alles gegooi het, sit hy die TV in die sitkamer aan. Dis op die Crime and Investigation-kanaal.

      Hy eet terwyl hy kyk hoe die Amerikaanse inspekteur Joe Kenda sy tyd vat om die intriges rondom ’n moord uit te pluis en uiteindelik in sy droë, ironiese stem vertel hoe hy die moordenaar vasgetrek het.

      Later staan hy op, sit die TV af, was die bak, maak koffie met die laaste Milano-pod en loop met sy beker spaarkamer toe. Sy studio. Hy staan in die deur en bekyk die twee halfklaar skilderye, een op die vloer teen die muur, die ander een op ’n esel. Hy kyk daarna so asof hy dit vir die eerste keer sien. Stip. Bestudeer elke detail. Op ’n ou wyntrollie staan ’n grasmandjie vol duur buise olieverf, sommige nog vol, ander amper leeg en opgerol. Hy het die laaste ses maande sy gunstelingkleure ontdek – Prussian Blue, Raw Umber, Rose Red. Op die onderste rakkie lê ’n rol papier, ’n ou vadoek vol kwasmerke in verskillende kleure, ’n werkboek met sketse en foto’s in. ’n Ou stoel. Die inhoud van sy studio.

      Hy vat sy tyd. Soos elke Dinsdag, laatmiddag. Ná hy klaar is met sy halfdagpos as sub by die Son, ná sy aandete, en voor hy kunsklas toe gaan. Sy skilderye is droog ná laas week se skilderles. Hulle lyk anders as toe hy hulle nat teruggebring het huis toe. Volgens hom oorwerk in die drie ure in die studio in Soutrivier wat Chris voorgestel het hy by aansluit.

      Seascapes, noem die kunsonderwyser sy skilderye. Die swart seile van ’n katamaran op ’n onstuimige see met ’n paar seilbote in die verte; die buitelyne van ’n vragskip in die son wat die kleurvolle kratte op sy romp in die water weerkaats. Hy neem foto’s met sy Canon S16, altyd van dieselfde plek af. Douvoordag of laatmiddag, as die son sak. Op een spesifieke plek in Seepunt, van skepe op die Atlantiese Oseaan.

      Toe hy uitloop, die voordeur agter hom toetrek, laat hy homself die eerste keer toe om aan haar te dink. Die mandjie vol verf in sy een hand, die twee skilderye onder sy ander arm. Hy wonder of sy vanaand daar gaan wees. In ’n vintage rok en goue sandale met swart toonnaels, soos Helen toe hulle nog in Yeoville gebly en in Jamesons gaan dans het, die tyd toe Mango Groove en éVoid in Hillbrow se klubs gespeel het.

      Sy is een-en-twintig. Derde jaar op kunsskool. Neem ekstra kunsklasse in Soutrivier om haar tegniek te verbeter. Sy het hom bietjie vir bietjie vertel, toe sy hom leer ken het, hom begin vertrou het, terwyl hulle in die studio se kombuis saam koffie gemaak het, buite staan en rook het, hy vir die eerste keer in sy lewe met ’n sigaret in sy mond, op vyftig.

      “Jy is sexy vir ’n ou man, Johnny,” het sy laas week in die kombuis gesê.

      Hy het geglimlag. Was gevlei. Dit was onverwags. Leer mens ooit? kon hy nie help om te wonder nie toe hy soos ’n skoolkind aan die bloos geraak het, twee suikers in sy koffie gegooi het, hy drink nie suiker nie, net sodat sy nie sy gesig kan sien nie. Hy het gedink dis beter om haar liewer te vermy, ’n ander aand kunsklas toe te kom. Maar dit was laas week, en terwyl hy die trappe afloop op pad kar toe, dink hy hy moet onthou om by die kafee te stop om ’n pakkie sigarette te koop.

      “Kry vir jou ’n girl.” Chris se tweede reël.