Vasti buk en kyk na die weerkaatsing van haar gesig in die gekraakte spieël wat sy langs die esel staan gemaak het. Die kwas lê tuis tussen haar vingers. Met seker, wrewelrige hale begin sy skilder.
Sy steur haar nie aan die selfoon wat lui nie, ignoreer die tee wat yskoud word en sien skaars raak dat die beskuit van die beker se rand af kantel toe sy per ongeluk teen die laaikas stamp. Ook die lui van die voordeurklokkie dring nie werklik tot haar deur nie.
Die huis is nog meer terug op die brug as wat hy vermoed het, dink die snob in hom.
Fyn krake en barsies lê kriskras oor die oppervlak van die voorstoep se vloer wat plek-plek afskilfer. Vaalwit verf dop af van die gepleisterde bande om die deure en vensters. Modder wat deur dekades se seisoene heen opgespat het, verkleur die onderste deel van die klipmure van ’n ligte oker tot donkerbruin.
Daar is geen beweging agter die deur met sy riffelglaspanele nie. Nicholl klim die vaalrooi trappies weer af en begin doelgerig om die verwaarloosde huis met sy ewe verwaarloosde tuin stap. Vieserig vermy hy ’n klompie verdroogde netels, maar daar kom sit tog ’n paar sade aan sy broek. Hy klingel sy Discovery se sleutels geïrriteerd tussen sy vingers, loer by die vensters in. Die derde een lewer resultate op.
Sy sien hom nie. Hy kyk verby die geroeste diefweringkrulle na die lang kaal bene wat onder die kort smok in verdwyn. Die son weerkaats koper in die warboel van haar ongekamde hare. Sy byt een kwas tussen haar tande vas, pik-pik met die ander op die palet rond voordat sy weer ’n paar hale op die doek aanbring.
Met die sleutels tik hy teen die venster. Sy hoor hom nie. Hy tik harder. Sy swaai vervaard om en stamp in die proses byna ’n koffiebeker van die kas af. Hy sien die skrik en toe die herkenning in haar oë. Hy probeer die feit dat sy nie ’n bra onder die smok aanhet nie, miskyk. Die skemering van ’n swart tanga daaronder ook. Met ’n gesukkel maak sy een van die vensters oop. “Nicholl, dis ’n verrassing.”
Hy kan nie peil of die verrassing aangenaam of onaangenaam is nie. “Raai hoe verras was ék toe ek hoor jy het hierheen getrek. Ek was in die omgewing en het besluit om te kom hallo sê. Hoe lyk dit met ’n koppie koffie?”
“Natuurlik. Kom sommer om na die agterdeur. Dis nader.”
Sy moes die deur vinnig kom oopsluit het, maar is nie in die kombuis nie. Hy staan onwennig rond. “Vasti?”
“Sit solank die ketel aan. Ek kom,” hoor hy dan uit een van die kamers.
Hy vul die ketel met water en skakel dit aan. Hy kyk op toe sy ingestap kom. Sy’t ’n denim onder die smok aangetrek, maar besef waarskynlik nie wat die volheid van haar beweeglike borste onder die dungewaste wit lap aan hom doen nie.
“Dis ’n verrassing,” herhaal sy, haal twee bekers uit die kas, skep koffiekorrels in die een en laat val ’n voorheen gebruikte teesakkie in die ander.
“Ek wou net hoor hoe dit gaan. Is jy al oor die ergste van die trek?” Hy leun teen die toonbank aan, sy arms voor sy bors gevou.
“Mens sou dink jy raak gewoond daaraan, maar dis elke keer weer moeilik om te onthou waar jy wat gebêre het. Sommige oggende word ek wakker en kan nie onthou in watter huis ek nou weer is nie.” Sy trek haar skouers op en draai na die yskas om melk uit te haal.
Toe sy terugdraai met die melkhouer in haar hande, druk haar tepels soos potlooduitveërs teen die fyn rygsplooitjies aan. Hy laat sak sy oë. Die roering in sy lendene raak ongemaklik. Hy verskuif van posisie.
“Kom ons gaan sit in die sitkamer.” Sy gee vir hom sy beker aan en stap voor hom uit. Haar eens vol heupe het verskraal tot ’n maerte. Die denim sit los aan haar.
Hy kon destyds nie verstaan waarom hy so aangetrokke voel tot haar nie. Oorgewig vroue het nog nooit die ding vir hom gedoen nie en Vasti was meer as net oorgewig. En tog het sy van die begin af ’n fisieke uitwerking op hom gehad. So intens as wat dit was, is dit egter niks in vergelyking met die effek wat haar skraal lyf nou op hom het nie. En met elke tree wat hy agter haar aan gee, intensiveer dit tot die hitte daarvan hom wil verswelg.
Sy gaan sit kruisbeen op die bank. Ongeërg, onbewus van haar mag oor hom. Dis vir hom meer eroties as wat doelbewuste uitlokking sou wees. Daarvan kry hy immers genoeg by Gail. Sy vrou is onversadigbaar.
“Hoekom is jy regtig hier? Het Runa jou gestuur?” vra sy toe hy op die stoel skuins langs haar gaan sit. Sy drink lugtig aan haar tee.
Omdat ek gebrand het om jou weer te sien. Nee, dit kan hy nie erken nie. “Nee, ek was regtig maar in die omgewing. Ek het kom kyk na ’n stuk grond ’n entjie van hier af.” Twintig kilometer hiervandaan, om presies te wees. “Ons stel belang om ’n ontwikkeling daar te doen.”
“Moeg prokureur gespeel?”
Hy lag. “Nogal.” Hy sluk aan die warm koffie, brand sy tong. Hoe kry sy die warm goed in?
“Dis ’n verlies vir vroue wat desperaat is om geskei te kom. Ek weet nie wat ek destyds sonder jou sou gedoen het nie, Nicholl.” Sy vee haar hare uit haar oë. “As dit nie vir jou was nie, het ek nog steeds . . . “ Sy bly stil. “Jy het oneindig baie vir my beteken in daardie laaste maande.”
“Maar net my job gedoen.” Leuenaar. Hy het nog nooit vir enigeen van sy kliënte so uit sy pad gegaan nie. Hy het van die begin af geweet hy sal tot die eindes van die aarde gaan om hierdie vrou te help. Hy het selfs sonder haar medewete ’n privaatspeurder gehuur omdat hy wou weet hoe lyk die man wat haar so verniel het, en só agtergekom wat ’n vark haar eks inderwaarheid was.
Van die eerste dag af het Vasti daardie effek op hom gehad wat hy nie kon verklaar nie, wat hom by tye week laat en wat hom nou nog snags in ’n sweet kan laat uitbars. Sy is steeds soos ’n virus in sy bloed, ’n virus wat hom onverklaarbare dinge laat dink en doen.
Dis ironies, want hy vermoed dis die eienaardige onskuld wat uit haar straal wat die dier in hom wakker maak. Dis nie ’n kinderlike onskuld nie, eerder ’n aangebore onskuld wat behoue bly ondanks kennis van die wreder sy van die wêreld. En die dier in hom wil daardie onskuld vir homself opeis met die onversadigbare drang van die besoedelde: om dit wat onbesoedeld is na sy eie vlak af te trek.
6
Die intense manier waarop Nicholl na haar kyk, laat Vasti ongemaklik voel.
Van die begin af was daar iets aan hom wat sy nie kan plaas nie. Die effense senuagtigheid, die maklike irritasie en die vlugtige skerpheid by tye strook nie met sy gemaklike blond-en-blou-oog-front nie. Dis asof hy iets verborge hou. Iets wat hom jaag.
“Enige spesifieke rede waarom jy besluit het om terug te trek Bredellsdorp toe?” Dis al waaraan sy kan dink om te vra.
“Die gewone. Misdaad. Mens raak moeg daarvan om in ’n tronk te woon. Jou by elke verkeerslig te bekommer oor ’n kaping. Saans as jy huis toe gaan, te ys terwyl jy wag dat die sekuriteitshekke oopgaan. En ek het die Kaap gemis. Die Overberg se varsheid. Dit bly maar in mens se bloed.”
“Mis jou vrou nie die stadslewe nie?” Sy het Gail Stadler net een keer skrams gesien toe dié by Nicholl se kantoor uitgekom het terwyl Vasti gewag het om in te gaan. Die enigste beeld wat sy van die donkerkop het, is ’n ongelooflike sexy lyf in ’n baie kort potloodromp en laehals-bloes.
“Sy was aanvanklik nie te vinde daarvoor om hierheen te trek nie, maar nadat ek haar kom wys het De Koppe is nie so terug op die brug as wat sy gedink het nie, het sy ingestem dat ons vir ’n jaar of twee, drie kyk hoe dit gaan. Dit het seker ook gehelp dat ons vir haar ’n gym gekoop het. Ek dink ek het destyds vir jou gesê sy is onder meer ’n aërobiese instruktrise. Tot dusver gaan dit heel goed. Ek geniet die stadiger lewenstempo. En Gail hou daarvan dat ons nou baie meer tyd saam kan deurbring.” Sy oë wip in die sitkamer rond. Vasti is nie seker of dit nuuskierigheid is en of hy haar oë probeer vermy nie. Dit klink na ’n lang, verduidelikende antwoord vir so ’n terloopse vraag.
“Die huis