Bedags het Vasti in Anina se galery gewerk en saans het sy vrugteloos probeer om die muse terug te lok. Dit was asof iets in haar gevries het. Daardie iets wat van haar ’n uitsonderlike skilder gemaak het. Asof haar muse in daardie oorblywende skilderye vasgevang was of dalk saam met die ander in vlamme opgegaan het. Vasti het bly klou aan die hoop dat sy haar talent kan terugkry as die skilderye weer in haar besit is.
In een ná die ander brief het sy aanhou pleit by Dolf en natuurlik reg in sy kraal gespeel. Sy het hom mag oor haar gegee. Anina-hulle kon dit insien, maar nie sy nie. Sy was verblind deur paniek oor haar onvermoë om te skilder.
Die keerpunt het gekom toe sy op ’n oggend by haar motor kom en al vier die bande is aan flarde gesny. Jacques het haar kom haal en na Anina toe geneem, versoolde bande in die hande gekry en dit vir haar opgesit terwyl Anina haar probeer oortuig het om met die egskeiding voort te gaan.
Jacques het met ’n blouoog en ’n bloedneus by hulle aangekom. “Ek dink hy wou die skilderye vir jou teruggee en aangaan met sy lewe nadat hy joune vir oulaas versuur het.” Gelukkig het Dolf die onvoltooide een van die Paas-triptiek reeds uit sy kattebak gehaal voor hy Jacques gesien het. Nadat hy Jacques die opstopper gegee het, is hy vort met die res. Waar sy gehoop het die halfvoltooide Opstanding gaan haar inspireer, die muse teruglok, het die teenoorgestelde gebeur. Sy het dit een kyk gegee en besef sy sal nooit weer so kan skilder nie.
Ná die insident was haar vriendskap met Anina daarmee heen. Sy het Vasti gevra om liewer vir haar elders werk te kry. Gesê sy sien nie kans om betrokke te wees by hierdie soort gesinsgeweld nie. Sy laat haar man nie aanrand nie en dit doen haar galery se naam skade.
Selfs toe Dolf kort daarna laat weet het hy het die res van die skilderye verbrand en hulle moet hom nou uitlos, kon die vriendskapsbande nie herstel word nie.
Die ketel skakel af. Vasti maak vir haar rooibostee om kafeïen vry te spring, dwing haarself om ’n beskuit uit die blik te haal. Honger is sy nie, maar ter wille van die pille wat sy gedrink het, moet sy seker iets in haar maag kry. Sy het toe gister ’n tuisnywerheid op die dorp raakgeloop en die beskuit lyk heel lekker.
In die voorlopige ateljee skuif sy die gehawende, stofstywe gordyne lusteloos oop. Sy weet teen hierdie tyd net skilder gaan haar hoofpyn, en die gevoel dat sy soos die Prediker se sprinkaan haar lyf met moeite voortsleep, kan blus.
Die goedkoopste verblyf wat sy op kort kennisgewing kon kry nadat haar en Anina-hulle se paaie geskei het, was ’n woonstel in Benoni wat aan ’n kennis van Runa behoort het. Dit het haar gepas dat sy niemand daar geken het nie. Uit vrees dat sy weer onskuldige mense by die hele gemors sal insleep, het sy ook nie probeer vriende maak of enigiemand by haar lewe betrek nie.
Die aanvraag na kunsklasse was min. Geld vir ’n prokureur was daar voorlopig nie en sy was ook bang vir wat Dolf sal aanvang as sy hom weer dagvaar, dus het die egskeiding agterweë gebly.
En toe bel Runa haar en stel voor dat Vasti kommersiële goed vir haar galery maak. Eerstens sodat sy aan die lewe kan bly en tweedens sodat sy aan die skilder kan bly. Al is dit nie wat sy eintlik wou skilder nie. Vasti het ingestem om te probeer en haar engel met die onbeholpenheid van ’n neofiet geskilder. Dit was asof sy verleer het hoe om ’n kwas vas te hou. Sy het ’n foto daarvan vir Runa per e-pos gestuur, maar dit was nie wat Runa in gedagte gehad het nie.
Toe Runa vir haar foto’s van skilderye stuur wat reg is vir haar mark, het daar êrens tog weer ’n vonkie in Vasti begin opvlam. Geleidelik het sy weer aan die gang gekom. Haar siel kon sy nie vind nie, maar haar tegniek en kennis was steeds daar. Sy kon weer skilder solank dit mooi maar betekenislose goed is.
Vasti het haar eie styl rondom Runa se voorbeelde ontwikkel en daarna het haar goed feitlik oornag gewild geraak. Runa het haar oortuig om beperkte hoeveelhede getekende afdrukke van die gewildstes te laat maak en ook dit het goed gewerk. Dié dat sy van haar kuns kon leef met net ’n paar kunsklasse daarby. Sy kon selfs betaal vir die nood-histerektomie wat uit die bloute op haar afgekom het toe die ginekoloog ontdek het haar uterus het vergroei en haar ovaria is vol poliepe.
Haar straf omdat sy nie Dolf se kinders wou gehad het nie? ’n Vingerwysing dat sy nie verdien om ’n ma te wees nie? Weke lank het sy getob oor haar aandeel in hierdie onverwagte wending. Tot sy besef het dis fait accompli en dit help haar niks om daaroor te broei nie, by haar hou die De Leeuws se geslagslyn finaal op. Uiteindelik moes sy haar maar net weer aan haar boot-straps orent trek en aangaan.
Vasti hou Suzie dop waar sy vir haar ’n gaatjie in die ou groentebedding uitkrap. In die bome baljaar voëls. Haar gedagtes is egter nie by wat sy waarneem nie.
Kort ná die histerektomie het Dolf haar begin bel. Dag en nag. Hy moet haar sien. Hy wil dinge met haar regmaak. Hy het haar nog altyd lief. Hy is jammer oor die skilderye. Hy is terug op die smalle weg. Sy het telkens die foon in sy oor neergesit en later die antwoordmasjien gaan koop. Dit het hom nie minder laat bel nie, maar sy het geweet wanneer sy die gehoorbuis kon optel en wanneer nie.
Van Benoni af het sy Parys toe getrek. Tot Dolf ook daardie nommer opgespoor het.
Vasti het besluit om vas te byt en die egskeiding nou agter die rug te kry, al het sy geweet dit gaan weer alle hel ontketen. Runa het Nicholl Stadler as prokureur aanbeveel. Vasti kon Runa se neef vaagweg onthou. Op skool was hy ’n jaar voor hulle. Sedertdien het hy ’n vennoot in ’n prokureursaak in Pretoria geword en gespesialiseer in egskeidings. Dis hy wat voorgestel het sy trek Bela-Bela toe, waar hy geweet het van ’n billike meenthuis in ’n sekuriteitskompleks. Miskien is dit omdat sy bevriend was met sy niggie, maar hy het waarlik uit sy pad gegaan om haar in alle opsigte te help en leiding te gee.
Die egskeiding en die trek na Bela-Bela het Dolf nie gekeer om haar weer eens op te spoor en met foonoproepe te teister nie. Dié keer nie om haar te probeer oortuig hulle hoort saam nie, maar om haar te laat verstaan hoe ’n slet sy is. Hoe sy sy lewe vernietig het. Hoe sy sal boet vir haar sondes.
Sy draai weg van die venster af. Sonstrale wat deur die blare skif, baai die halfvoltooide skildery op die esel in goue lig. Een van die paar doeke wat sy koorsagtig begin skilder het terwyl sy vir haar kennisgewingsmaand nog in die meenthuis aangebly en haar sake afgehandel het. Gistermiddag, toe sy dit ná haar besoek aan die dorp uit die verpakking gehaal het, kon sy so tussen die getob deur nie die versoeking weerstaan om reg te maak wat sy skielik kon sien verkeerd geloop het nie.
Sy krom haar pinkie en voel met die middelste lit of die verf al droog is. Daar bly ’n effense blertsie vermiljoen aan die vel en fyn haartjies sit. Sy vee dit ingedagte aan haar smok af.
Ook in Nylstroom was dit net ’n kwessie van tyd. Uiteindelik het Nicholl haar oortuig om ’n interdik teen Dolf te kry. Dit was net voor sy Hartbeespoortdam toe getrek en vir letterlik niemand daarvan gesê het nie.
Sy het haar foonnommer nie laat lys nie. Haar posadres het sy bedryf onder Art4U, ’n naam wat sy uit haar duim gesuig en nêrens anders gebruik het nie. Net banke en die broodnodigste instansies het haar posadres gehad. Selfs wanneer sy haar werk maandeliks na Runa gekoerier het, het sy dit soms vanuit Pretoria gedoen, soms vanuit Midrand, soms Roodepoort. Vasti het net per selfoon gekommunikeer en haar selnommer privaat gehou.
Die swart rooibostee is nog warm en sy sluk versigtig voordat sy die beker neersit met die beskuit dwarsoor die rand. Sy kies ’n buisie verf, druk ’n wurmpie daarvan op haar palet, kies nog een, herhaal die proses en meng die twee met haar paletmes.
Die twee jaar ná haar pa se dood was soos ’n stil oase. Vir die eerste keer het sy weer haar ewewig gekry. Vir die eerste keer het sy weer aan ernstiger kuns begin dink. Selfs oorweeg om die onvoltooide deel van die triptiek te voltooi as ’n enkelskildery. Vir die eerste keer het sy weer begin voel sy lewe pleks van bestaan. Tot sy daardie middag, ’n maand gelede, teruggekom het van die skool waar sy kunsklasse aangebied het en haar die toneel uit die hel in haar meenthuis op die lyf geloop het.
Daar was nie vingerafdrukke nie en ook nie ooggetuies nie. Sy het die polisie die agtergrond gegee. Die interdik gewys. Hulle het Dolf gekontak. By sy Klerksdorp-adres moes hulle hoor hy het intussen Pretoria toe getrek. Die vrou