“Hoop so, anders het jy nie geselskap nie.”
Hulle wag nie om uit te vind watter een van die twee Van den Heevers by hulle gaan aansluit nie en stap flink konsistorie toe. Die jasmyn wat aan die uitblom is, ruik heerlik en Johan wens hulle kan eerder ’n ver ent gaan stap. “Nog twintig minute voor ons begin,” sê hy wanneer hy die deur oopsluit.
Die konsistorie is warm en bedompig. Hy sit sy Bybel, aantekeningboek en die bottel water wat hy uit die yskas saamgebring het, neer en maak die vensters oop. Emma gaan na haar poshokkie en haal die notule van die laaste vrouediensvergadering uit.
“Naand, naand! Hoe gaan dit vanaand met Dominee en Mevrou?” Dis Theuns wat groet asof hy opdrag gekry het om hulle te vermaak.
Johan sug innerlik. Hoekom voel dit altyd asof hy wil weghardloop as Theuns sy hand weer na hom toe uitsteek? Dis omdat hy hom tien keer op ’n dag met ’n handdruk groet – al verloop daar ook skaars ’n uur tussenin – en hom elke keer vra hoe dit gaan. Niks slegter as vanoggend nie, wil Johan hom soms toesnou, maar hy haal diep asem en antwoord gelykmatig.
“Baie goed, dankie. Waar is Edwina?”
“Sy voel nie te wel nie – ’n vreeslike migraine. Sy vra om verskoon te word. Ek sal aantekeninge maak en die boodskap met haar deel. Ons doen graag Bybelstudie. Kan ek ’n bietjie water kry?”
“Was Edwina al by ’n dokter met haar hoofpyne?” Emma stoot die bottel en ’n glas in sy rigting. Hy sit sy stapel Bybels op sy aantekeningboek neer. Daar is sweetdruppels teen sy slape. “Dokter sê dis spanning. Sy moet leer om te ontspan.”
Emma slaan haar vrouediensboek oop. Theuns gooi te veel water in. Hy vee die oorloop met sy hand van die tafel af en sluk die res te vinnig. “Ek is Maandag weer op die pad, dan raak sy so. Sy kan nie die dogters alleen beheer nie. Hulle is ’n handvol. Dominee het gesien hoe maak hulle vanoggend, hulle het nie ore nie.”
Johan pluk die laaste venster oop. Hy is lus om reguit te wees en vir Theuns te vertel watter berge hy van molshope maak. Maar hy byt op sy tande en bly stil.
Gerda Schoonraad het pas haar kop by die deur ingesteek. “Naand, almal,” groet sy vrolik.
Theuns hou sy hand na haar uit. “Naand, suster.”
“Naand, Theuns.” Sy ignoreer sy hand en wend haar tot Emma. “Ek is bly jy is hier. Daar’s ’n paar punte op die notule wat ek met jou wil bespreek. Ek het dit voorlopig in potlood neergeskryf.”
“Is ek by die verkeerde adres?” Theuns maak kastig ’n grap, maar niemand lag nie. “Suster Schoonraad, ons hou Bybelstudie, nie vrouediensvergadering nie.”
Gerda is nie op haar mond geval nie. “Die Bybelstudie begin oor tien minute. Gun ons intussen ’n oomblik, broer Van den Heever.”
“Dominee, waar is die dae toe mans nog gerook het? Anders kon ons buite gaan staan en dampies maak het tot die vroue klaar geskinder het.”
Emma klap die boek toe. “Gerda, ek bring môre vir jou die groente vir Dinsdag se sopkombuis, dan handel ons sommer die notule ook af. Hoe gaan dit verder met jou?”
“Besig. Ons verwag volgende week ’n bus vol Vrystaters.”
“Die heel laaste blomkykers vir die seisoen?”
“Moenie so seker wees daarvan nie.”
Theuns is verontwaardig. Die vroumense ignoreer hom en dit staan hom nie aan nie. Johan maak asof hy dit nie agterkom nie. Hy gaan sit aan die kop van die tafel, maak sy Bybel oop en staar na die Skrifgedeelte wat hulle vanaand moet behandel. Sy oog dwaal hoër as hoofstuk drie. Maar ons, ons het die Gees van Christus.
Hoekom heers hier dan soveel spanning in hierdie vertrek? Is dit net ek wat dit aanvoel, wat so fyngevoelig is – of versigtig vir konflik? Die oorsaak van verdeeldheid. Wie of wat is die oorsaak? Johan sien uit die hoek van sy oog hoe Theuns hom drie sitplekke van die vroue af tuismaak en sy Bybels nadertrek. Is dit Theuns? Is hy die skuldige? Probeer hy te hard om gaaf te wees of is hy juis nie gaaf nie? Johan weet nie hoe dit vanaand sal gaan met hom en Theuns aan die een kant en Emma en Gerda aan die ander kant nie.
Here, ons het balans nodig. Stuur asseblief nog van u kinders.
Hy spits sy ore en luister totdat hy ’n voertuig naby die kerk hoor stilhou. Dalk reisigers wat by dooimansdeur gaan aanklop aangesien Gerda en Emma albei hier is en hulle twee die dorp se enigste gastehuise bedryf. Maar die insittendes is tog aan die naderstap.
“Bybelstudie Sondagaande!” Dis ’n vrouestem, taamlik uitasem.
Groot Herman Bezuidenhout verskyn eerste in die oop deur. Die oorsaak van verdeeldheid. Dis nie hy nie, dis sy seun wat verdeeldheid in die pastorie veroorsaak. Johan voel ongemaklik. Moet hy vanaand self ook ’n paar lesse leer?
“Is ons laat?”
“Glad nie!” Theuns spring regop. Herman is sy werkgewer en vir hom het hy ontsag. “Naand, Meneer!”
“Ja, Theuns.”
“Ek vat môre die pad Vrystaat toe.”
“Dis Sondagaand, Theuns. Ons praat nie shop nie.”
“Ja, Meneer.” Theuns pluk twee stoele uit.
Andrea, Gerda en Emma soengroet mekaar. Andrea is opvallend bruin gebrand. Haar somerrok het ’n val om die skouers wat haar lae halslyn beklemtoon. Johan hou Emma dop. Hy kan sien hoe haar kop werk. Sy dink die rok is onvanpas.
Gerda sê wat sy wil. “Jy’t lekker gebrand.”
“Dis Margate se son. Hallo, Emma. Het die vleis wat Herman vir die sopkombuis geskenk het by julle uitgekom?”
“Baie dankie, dit het.”
Andrea plak haar langs haar man neer. “Die kok moes dit gaarmaak ook.”
“Sy het en baie lekker. Dankie, Herman.”
Groot Herman knik instemmend. Hy is ’n lopende teenstrydigheid: ’n suksesvolle boer, maar ’n filantroop wat uit sorgsaamheid vir sy werkers nie alles op sy plase meganiseer nie. Sy vrou draai hom om haar pinkie en sy seuns het van kleins af hul sin gekry. Boetie gaan nog skool en hy besit al ’n trop Arabier-perde. Klein Herman is toegelaat om drie jaar op universiteit te mors en drie motors af te skryf. Die laaste tyd leer hy hom glo boer. Of hy dit gaan regkry, is ’n ope vraag. Maar klein Herman is volgens Andrea stiller vandat hy en sy pa op Marta se ongeluk afgekom het.
Dis drie minute voor sewe toe Hennie Gouws en Bakker Bakker opdaag.
Hennie se oë is rooi. “Die baba kry tande. Hilda is gedaan.”
Die geur van varsgebakte brood hang om Bakker.
Theuns skuif sy stapeltjie Bybels haaks. “Edwina kry die vreeslikste migraines,” sê hy om Hennie seker te troos.
Dis seweuur.
Dankie, Vader, ons het lanklaas so ’n groot Sondagaand-opkoms gehad.
“Ons open met gebed,” begin Johan en buig sy hoof. “Onse Vader wat in die hemel is, laat u Naam hier geheilig word, laat u koninkryk kom, u wil ook op die aarde geskied soos in die hemel. So het Jesus ons geleer om te bid en so wil ons vanaand voor U neerval en U vra om deur u Gees die leiding te neem in hierdie bespreking. Gee dat nie een van ons afbreuk doen aan u opdrag om mekaar te vergewe, te respekteer en in Jesus lief te hê nie. Om U te ken, te eer en lief te hê met ons hele hart, siel en verstand.”
“Amen,” sê almal in ’n koor.
“Dis vir my ’n voorreg om julle vanaand in Jesus se Naam te verwelkom. Dankie dat julle hier is.”
Johan maak sy Bybel oop. “Ons skrifgedeelte kom uit 1 Korintiërs 3:1-9. Wie wil vir ons lees?”
Andrea steek hand op. Sy lees helder en foutloos.
Uit ondervinding weet Johan dat haar bydrae