Сьнегавая бель выкшталцонай графікай падкрэсьлівала бардзюры, лінеіла згубленыя ходнікі, растрэсквала прастору раптоўнымі галінамі дрэваў. Сьвежая, велічная ціша праступала проста зь цёмнай глыбіні. Чарноцьце чарвячылася, курчылася, натужна каўтала, сплёўвала – але іскрыстыя мірыяды высаджваліся дэсантам паўсюль, засыпалі грэшныя плямы, укрывалі, мігцелі – і ачышчалі, і авейвалі ўсё белай-белай сьвятой чысьцінёй, пасярод якой так хочацца ўсё пачаць з пачатку.
Бог соліць Беларусь.
Сьняжынкі падалі, сядалі на валасы, кранальнымі пацалункамі таялі на твары; некалькі зазірнулі ў вочы – хрусталёвыя, цудоўныя – і аселі на вейках… Гранёныя, крышталёвыя прызмы, у якіх цудоўным чынам пераламлялася ўсё сьвятло ягонага жыцьця: зоры дзяцінства, агмяні Сьвіслачы, глянцавыя водбліскі кнігаў, люстры Беларусі ў квадраце – і фары на плошчы Волі… Усё сьвятлела, прыгажэла, напаўнялася казачным зіхценьнем. Чыста. Урачыста. Срэбныя дрэвы. Німбы ліхтароў.
І на душы рабілася сьвежа, сьветла, празрыста, быццам у крышталёвым палацы. Ён ужо не адчуваў цела – толькі бясконцыя буські гасьлі на шчаках, лобе, скронях і веках. Сьнег быццам сыходзіў у глыбіню, прасейваўся скрозь асфальт, і ў адзін момант Андрэй раптам вырашыў, што гэта ня сьнег падае, а ён сам узыходзіць на неба.
– Леў… Трэба падумаць.
…Леў зьнянацку завярнуў за рог, выдыхнуў нешта накшталт “Госпадзе-мілы-слава-табе” – і лёганька падштурхнуў яго да пад’езду.
Ані душы. Казка. У двары сьветла ад сьнегу. Абапал уваходу – дзьве абрубленыя таполі з праменьнямі вецьця ад верху, абведзеныя кромкаю сьнегу. Быццам юдэйскія сямісьвечнікі.
Дыхнула цяплом: дахаты – гэта было сюды. Ціха. Проста. Чыста. Нават пуста.
Ключык бліснуў у водсьветах сьнегу з вуліцы.
Андрэй ледзь расплюшчыў вочы. Шаснуў у сьляпушчую ванную, і толькі ўзяўся за кран адчыніць ваду – адхіснуўся ад бездані люстра.
На яго глядзела аблічча, пастарэлае гадоў на дзесяць. Зморшчыны пад брывамі раскалолі лоб; пад вачыма цьмяныя калодзежы, засечкі ля вачэй. Але самае страшнае… Пякуча-белыя, як апаленыя пасмы ля скроняў, па-над лобам… Ён правёў анямелымі, дрыготкімі пальцамі – не, гэта быў ня сьнег.
Гэта была серабрыстая, сьветла-попельная, бела-русая бель, што пёрла знутры яго.
ІІ. Брацтва шчасьлівай сьмерці
Веяньне ціхага ветру
Хто мае вуха, хай чуе,
Што Дух кажа цэрквам.
Пячора Сабора, пустая, гулкая, аціхла ад іхніх крокаў і прыслухалася.
Божа мой… Ты тут?
Ціха. Чуваць толькі ценкі трэск сьвечак, крохкую пясчынку пад сківіцаю берца, прынесеную з вуліцы, ды глухі прыбой зь берагоў Нямігі за магутнымі, сямнаццатага стагоддзя, вялікалітоўскай муроўкі сьценамі.
У гэтай агромністай вушной чарупіне Бога пачынаеш чуць і сябе самога – знутры.
Па-здрадніцку крышыць цішыню пясочак, калі перамінаесься з падэшвы на падэшву,