– Шын ба?
– Әрине.
Волынкадан бір-екі балапан шиқылынан басқа ештеңе шығара алмадық. Жүрегіміз батпады. Ал волынкашының кеудесі виски құйылған бөшкедей еді. Оның қолында волынка сарнап, айқайлап қоя береді.
Волынка сабағын алғанымызға алғыс айттық та, қайырлы түн тілеп, бөлмемізге оралдық. Мұнда Мэйбл біздің тісімізді, бетімізді жуғанымызды қадағалады. Енді төсекке бет бұрдық.
Менің кереуетім биік еді. Үстіне шығу үшін секіруім керек болатын. Содан соң оның шұңқырлау ортасына аунап барып жататынмын. Кітап сөресіне мініп, артынан окопқа түсіп кеткендей болатынмын. Төсеніштер таза, үтіктелген, ақ түстің түрлі реңктеріне боялған. Алебастр түсті төсеніш, крем түсті жамылғы, жұмыртқа қабығы түсті көрпе. (Біразында «ER», яғни «Elizabeth Regina» мөрі басылған.) Барлығы барабанға тартылған терідей керулі, шебер түрде тегістелгендігі сонша, ғасырлар бойғы тесіктер мен жыртықтардың жамауын тез байқауға болады.
Жамылғыны мойныма дейін жауып алатынмын, өйткені қараңғыны ұнатпайтынмын. Жоқ, олай емес, қараңғыны жек көретінмін. Анам да жек көретін, оны маған өзі айтқан. Онысы маған берілген. Сосын оның мұрны, көк көзі, адамдарды жақсы көретіні, қулық пен өтірікті және ақсүйекшіл нәрселерді жек көретіні берілген. Сол жамылғылардың астында жатқаным әлі көз алдымда. Қараңғыға үңіліп, жәндіктердің шырылы мен үкілердің дыбысын тыңдап жатқанмын. Қабырғада бірдеңе жыбырлағандай ма? Едендегі жарық сызыққа қарап қалдым ба? Ол жарық үнемі түсіп тұратын, өйткені мен есікті кішкене ашық қалдыруын сұрайтынмын. Көзім ілініп кеткенше қанша уақыт өтті? Яғни балалығымның қанша бөлігі қалды, оның қаншасын бағаладым, тамашаладым? Өйткені келесі сәтте ұйқылы-ояу қалпымда әлдекімнің тұрғанын сезіндім.
– Әке?
Төсегімнің жанында төмен қарап тұр еді. Ақ түсті халаты театрдағы елеске ұқсатады.
– Иә, балақай, мен.
Жартылай ғана жымиды, көзін ала қашты.
Бөлме қараңғы емес еді. Жарық та емес. Біртүрлі түске боялған. Қоңыршыл сияқты, ежелгі ваннадағы судай.
Маған бір қызық түрмен қарады, ешқашан олай қарағанын көрмегенмін. Қорқынышпен бе?
– Не болды, әке?
Төсегімнің шетіне отырды. Қолын тіземе қойды.
– Балақай, анаң апатқа ұшырапты.
Не ойлағаным есімде: «Апат… М-хм. Бірақ өзі аман ғой? Иә?»
Осы ойдың санамда жалт еткені анық есімде. Анамның расында да аман екенін әкемнің растауын сабырмен күткенім де есімде. Бірақ оның растамағаны да есімде.
Содан соң ішімде бәрі астан-кестен болды. Үнсіз ғана әкеме, не Құдайға, не екеуіне жалбарына бастадым: «Жоқ, жоқ, жоқ».
Әкем ескі төсеніштер мен жамылғылардың қыртыстарына қарады.
– Халі нашарлап кетіпті. Анаң қатты жарақат алып, ауруханаға жеткізіліпті, балақай.
Маған «балақай» деп үнемі айтатын, бірақ бұл жолы тым көп айтып жатыр. Дауысы жұмсақ. Есеңгіреп отырған сияқтанды.
– О-о. Ауруханаға?
– Иә.