Die volgende dag is daar nog steeds ’n bedompige swaelreuk in die huis.
Anna sê sy gaan vir hul ouers vertel wat Trompie aangevang het, maar hy steur hom nie veel daaraan nie. Dis nog ’n lang tyd voor hulle terugkom en buitendien het hy mos nie eintlik iets verkeerd gedoen nie. Hy en sy vriende was maar net honger en toe wou hulle iets maak om te eet. Hy kan nie help dat die eiers vrot was nie.
Een oggend kom vra Rooie Trompie moet saam met hom winkel toe loop. Rooie moet iets vir sy ma gaan koop.
Trompie het niks om te doen nie en is maar net te bly om uit die huis te kom.
Toe die twee kêrels by die winkel instap, sien hulle ’n ander seun daar rondstaan. Sy naam is Johan Geel. Hy is van die begin van die jaar af in Hoërskool Kwaggaberg.
Johan is bleek, stil en teruggetrokke en het ná ’n hele jaar nog steeds met niemand by die skool vriende gemaak nie.
Trompie dink nou daaraan dat dié Johan seker baie arm moet wees. Hy is kaalvoet en sy klere lyk maar verwaarloos en gelap.
Toe hulle verby die maer, skraal seun stap, besluit Trompie om hom darem te groet en nie soos gewoonlik by die skool te ignoreer nie.
“Haai.”
Die seun knik met sy kop en glimlag flou.
Trompie en Rooie kyk na al die verskillende goed in die winkel terwyl hulle wag dat die klerk hulle bedien.
Johan Geel staan ’n entjie skuins agter hulle terwyl hulle ’n krieketkolf bekyk.
“Ek sal nogal nie omgee as ek dié ding kon koop nie,” sê Trompie.
“Wat wil jy daarmee maak?” vra Rooie. “Jy weet mos niks van krieket af nie.”
“Dis wat jy dink,” snou Trompie hom toe. “Ek het dit al baie gespeel.”
“Waar en wanneer?” wil Rooie weet.
“Maak nie saak nie. Ek sê jou, ek kan krieket speel en ek het dit al baie gespeel. Sê jy miskien dit is nie so nie?”
Nee, verseker Rooie vir Trompie, hy vra net omdat hy belangstel waar en wanneer Trompie krieket gespeel het.
Omdat Trompie nie kan antwoord nie, ignoreer hy Rooie se vraag.
Toe Trompie die kolf weer neersit, sien hy uit die kant van sy oog hoe Johan Geel buk en iets opraap. Dan stap hy vinnig by die winkel uit. Trompie wonder wat aangaan, maar besluit om hom nie daaraan te steur nie.
Rooie kry die goed wat sy ma wil hê en dan voel hy in sy hempsak vir die geld wat sy vir hom gegee het om mee te betaal.
Daar is ’n frons op Rooie se gesig. Die geld is nie daar nie. Hy voel in sy een broeksak en frons nou nog meer.
“Wat’s dit?” vra Trompie.
“Die geld wat my ma vir my gegee het om mee te betaal – dis weg. Ek dink ek het dit verloor.” Rooie se stem bewe effens.
“Kyk in jou ander sak.”
Rooie haal diep asem en steek sy hand in sy ander broeksak. Hy vroetel rond.
“Hoe lyk dit?” vra Trompie.
“Nee,” sê Rooie en sug swaar, “dis ook nie daar nie.”
“Probeer weer al jou sakke.” Rooie maak so, maar daar is geen teken van die geld nie.
“My ma slag my sowaar lewendig af,” sê Rooie.
“Wag ’n bietjie,” sê Trompie en hy hou ’n vuil hand op.
Rooie wag. Trompie dink diep. Sy hele sproetgesig is op ’n plooi. Hy dink aan Johan Geel wat gebuk het om iets op te raap en toe so vinnig verkas het. Hy is seker dis Rooie se geld wat Johan opgetel het!
Trompie vertel nou vinnig vir Rooie wat hy gesien het en wat hy vermoed. Rooie sê vir die winkelklerk hy sal nou-nou terug wees.
Die seuns hardloop by die winkel uit. Hulle gaan daai ellendige Johan Geel soek. Rooie sê: “Die blikskottel – hy’t my geld gesteel!”
Die twee hardloop in die hoofstraat op. Hulle kyk oral rond, maar daar is nêrens ’n teken van Johan nie.
“Waar bly hy?” vra Trompie hygend.
“Ek het eenkeer gehoor hulle bly in ’n klein huisie iewers in die heuwels,” sê Rooie.
“Kom ons gaan soontoe,” sê Trompie en hulle hardloop nou nog vinniger.
Hulle draai af in ’n systraat wat lei na die heuwels net buite die dorpie. Toe hulle om die draai kom, sien hulle Johan Geel omtrent ’n honderd meter voor hulle.
“Haai!” bulder Trompie en Rooie feitlik gelyktydig.
Die seun kyk vinnig oor sy skouer. Hy word nog bleker as gewoonlik toe hy die twee so op dolle vaart sien aankom. Hy begin nael.
Trompie is ’n kampioenatleet. Hy beweeg al hoe verder van Rooie af weg en kom al hoe nader aan die seun wat nou so verskrik weghardloop. Trompie is kort op Johan se hakke.
“Staan stil!” skree Trompie.
Johan besluit om aan te hou hardloop, maar hy maak ’n groot fout. Trompie duik met ’n boog deur die lug. Dit is ’n laagvat waarop enige Springbokvleuel trots sou wees. Johan slaan hard neer en Trompie is op hom. Hy gryp die seun aan die kraag en skud hom dat sy tande klap.
“Waar’s daai geld?” bulder Trompie.
Johan Geel kyk verskrik na Trompie. Rooie is nou by en hy pak die seun ook. Hulle pluk hom regop.
Rooie staan met gebalde vuiste en Trompie gluur die hygende seun aan. Die sweet pêrel op Johan se voorkop.
“Waar is Rooie se geld wat jy gesteel het?” Trompie se stem is kil.
Johan kyk vlugtig van die een gesig na die ander en dan sê hy: “Ek het dit nie gesteel nie. Ek het dit opgetel.”
“Maar jy’t geweet Rooie het dit verloor! En toe vat jy dit en hardloop weg. Dis steel – dís wat dit is!” sê Trompie kwaai.
“Ek was nie seker of Rooie dit verloor het, of iemand anders nie,” sê Johan sag.
Rooie besluit om nou ook sy sê te sê. Hy stel nie belang in hierdie verskonings nie. Hy moet die geld terugkry, anders trek sy ma sy vel van sy lyf af.
“Waar’s my geld?” bulder hy in Johan se gesig.
“Hier … hierso.” Die seun is so mak soos ’n lammetjie. Hy steek sy hand in sy broeksak en haal die geld uit. Hy gee dit vir Rooie.
Trompie en Rooie kyk na die verskrikte seun voor hulle.
“Wat doen ons met hom?” vra Rooie.
“Hy’s skuldig aan diefstal,” sê Trompie ernstig. “Ek dink dis ons plig as eerbare burgers van ons dorp om hom polisie toe te neem …”
“Nee, moenie. Asseblief nie,” pleit Johan en daar blink trane in sy oë. “Dit sal vir my ma en boetie verskriklik wees.”
“Jy moes daaraan gedink het toe jy die geld gevat het,” sê Trompie bars.
Die maer seun met die verwaarloosde klere sê in ’n hol, moeë stem: “Julle kan enigiets aan my doen, maar moenie my polisie toe vat nie.”
Trompie kyk aandagtig na die seun. “Kom saam met ons. Ons gaan eers met jou gesels, dan sal ons sien wat om met jou te doen. Jy besef jy moet gestraf word, nè?”
Johan Geel antwoord nie. Daar is ’n hartseer uitdrukking op sy bleek gesig. Sy onderlip bewe.
“Stap,” sê Trompie