Die seuns protesteer – Blikkies veral, want hy wil kougom koop. Trompie-hulle praat en praat, en praat later selfs hard, maar die meisies praat net nog harder. Op die ou end gee die seuns die stryd maar gewonne. Hulle koop veertien appels met die orige geld: twee appels vir elkeen.
En toe begin die stryery weer. Mop, Bop en Pop dink omdat hulle lede van die sogenaamde skoner geslag is, behoort hulle eerste kans te kry om elkeen twee appels te kies. Die seuns kan dié wat oorbly dan tussen hulle verdeel.
Die Boksombende maak hewig beswaar hierteen.
Dan kom Trompie met ’n voorstel wat vir almal aanvaarbaar is.
“Dis ’n speletjie waarvan ek in ’n tydskrif gelees het,” verduidelik hy. “Ons gooi al die appels in ’n emmer water. Dan dryf hulle bo en ons maak beurte om elkeen ’n appel te probeer vasbyt en met ons mond uit te haal. Maar ons moet ons hande heeltyd agter ons rug hou.
“Elkeen kry twee minute en jy kan in daai tyd soveel appels moontlik uit die water haal. En as jy nie ’n appel met jou mond gevang kry nie, dan kry jy natuurlik niks nie. Verstaan julle?”
Almal knik opgewonde. Dit gaan baie pret wees. Hulle stap vinnig met die pakkie appels na Dawie se huis toe.
Daar aangekom, tap die klomp gou ’n emmer vol water en gooi die appels daarin. Hulle trek nou lootjies om te bepaal wie wanneer aan die beurt gaan kom om ’n appel te probeer beetkry.
Dit is maar net nie Trompie se gelukkige dag nie. Hy het op die ou ent ook nie meer van die fliek gehou nie en ’n vreeslike flater gemaak toe hy met Mop gepraat het oor hoe ’n wonderlike ding die liefde is terwyl dit in werklikheid Bop was – en nou trek hy sowaar ook nog die lootjie om laaste ’n appel uit die water te probeer haal. Hy hoop maar net die ander kry dit nie reg om die groot appels raak te byt nie en probeer dan die kleintjies beetkry.
Rooie is eerste aan die beurt. Hy kniel langs die emmer met die drywende appels. Hy loer op na Trompie. Die Grootkaptein kyk op sy horlosie en dan sê hy: “Val weg!”
Rooie probeer om ’n groot appel te kry, maar hy sukkel. Die appel rol en duik in die water weg wanneer Rooie hom met sy mond probeer bykom.
Die kinders lag te lekker. Toe Rooie naderhand besluit om die groot, rooi appel maar te laat staan en ’n kleintjie te probeer raakhap, is sy tyd verstreke. Sy gesig en bolyf is papnat, maar hy het nie ’n appel gekry nie.
Die kinders probeer een na die ander en die meisies vaar verreweg die beste. Dit lyk of hulle slimmer as die seuns is – of miskien nie so gulsig nie. Hulle maak seker van die kleiner appels voor hulle die groteres probeer bydam.
Mop, Bop en Pop kry elkeen drie appels. Dawie is nogal besonder behendig en hy kry twee. Blikkies se hele kop is ’n paar keer feitlik onder die water en hy slaag uiteindelik daarin om een klein, verrimpelde appeltjie vas te byt en uit te lig.
Daar is nou nog net een appel in die emmer water oor en dit is ’n yslike grote. Trompie kry uiteindelik sy beurt. Dawie het ’n horlosie en hy hou die tyd dop.
“Begin!” sê Dawie, en Trompie is die ene konsentrasie.
Hy laat sak sy kop stadig af na die wateroppervlak. Sy oë is strak op die drywende appel gevestig. Hy wil nie graag hier voor Mop papnat word nie en byt versigtig na die appel. Maar soos hy byt-byt, duik-duik die ding weg.
Trompie probeer nou om die appel met sy neus na die kant van die emmer toe aan te jaag. Hy sal die ding daar vasdruk en dan probeer vasbyt en uitlig.
Die appel is nou teen die kant vas. Trompie maak sy mond groot oop om ’n vinnige hap te gee. Sy kop is net bo die water. Skielik voel hy ’n hand op sy nek en voor hy kan wegruk, word sy kop diep onder die water ingedruk en vir ’n paar sekondes daar gehou!
Trompie kom regop. Hy vee die water uit sy oë en spoeg die mond vol wat hy ingesluk het uit.
“Wie … wie’t dit gedoen?”
Trompie staan met gebalde vuiste en gluur die ander woes aan. Die meisies skater soos hulle lag en dit is die een “eina” na die ander. Rooie, Blikkies en Dawie glimlag net. Hulle sal dit nie waag om nou hard te lag nie.
“Ek vra weer – wie het dit gedoen?” Trompie lyk tog te koddig. Die nat hare hang oor sy voorkop. Sy hemp hang agter by sy broek uit en sy kouse lê op sy skoene. Hy byt op sy lip. Hy is woedend kwaad.
“Eina!” sê Mop.
“Eina!” sê Bop.
“Eina!” sê Pop.
Trompie kyk hulle nors aan. Hy is seker dit was een van hulle wat sy kop so onverwags onder die water ingedruk het. Hy glo nie een van sy manne sou dit gewaag het nie.
“Vir die laaste keer,” sê Trompie en sy stem klink kil en koud, “wie het my kop onder die water gedruk?”
Die drie meisies kyk na hom en dan sê een: “Wat gaan jy doen as jy weet wie dit was?”
“Julle sal sien … julle sal sien.” Trompie wikkel sy neus op en af sodat hulle moet besef hoe moeilik hy nou is.
“Wel,” sê een meisie vriendelik, “ek het dit gedoen.”
“Wie … wie’s jy?” Trompie gluur haar woes aan. “Mop, Bop of Pop?”
“Ek is Mop,” sê sy en glimlag soet. “So wat gaan jy nou doen?”
Wat kan Trompie doen? Hy sê net: “Huh … huh … jy sal nog sien wat ek sal doen,” maar besef hy sal niks kan doen nie. Wat kan hy nou eintlik aan ’n meisiekind doen?
“Hierdie appel is myne,” sê Trompie en raap die laaste een op. “Ek sou hom mos gekry het as hier nie iemand onder ons was wat gedink het sy’s snaaks nie.”
Trompie het nou meer as genoeg gehad. Hierdie insident met die appels was die laaste strooi.
Hy besluit om die drieling van Darling vir die dag en ’n half wat hulle nog op Kwaggaberg kuier te vergeet en te ignoreer. Sy vriende besluit dieselfde.
Vir Trompie en Blikkies is dit nie moeilik om by hierdie besluit te hou nie. Hulle moet dit noodgedwonge doen …
Oom Henk loop hulle die volgende oggend in die straat raak. Toe hulle hom gewaar, laat spaander hulle dadelik, maar hy bulder: “Staan stil!”
Toe staan hulle maar. Dit is te gevaarlik om weg te hardloop. Hulle ken oom Henk. Hy sal hulle by hul huise kom haal.
Die oom boender vir Trompie en Blikkies by sy haarkapperswinkel in.
“Julle meneertjies speel mos hier haarkapper terwyl ek weg is! So vandag gaan julle die werk onder my toesig doen!”
Trompie en Blikkies moet heeldag werk omdat hulle Jannie se hare gesny het.
Die twee is albei bang vir oom Henk wat ’n ou sommer maklik ’n taai oorveeg kan gee. Hulle kla nie. Hulle werk!
Hulle moet die winkel aanhoudend uitvee. Dan moet hulle al die oom se botteltjies en goed afvee, en die spieëls blink vryf. Teen die tyd dat dit klaar is, lê daar al weer afgeknipte hare op die vloer en hulle begin maar weer vee.
Oom Henk sorg dat hulle besig bly, maar so af en toe kry hulle darem kans om vinnig van die strokiesprente wat daar lê te lees.
Toe Trompie eenkeer vir die oom vra of hulle hul hare mag kam en so ’n klein bietjie haarmiddel kan gebruik, gee hy sy toestemming.
Trompie en Blikkies betakel hul hare met die haarolie van die lieflike rose wat so mooi rooi is.
Die twee werk hard, maar hulle gee nie eintlik om nie. As hulle nie so gewerk het nie, sou hulle nie so gelukkig gewees het om Mop, Bop en Pop mis te loop nie. Hulle is sommer baie in hul skik toe oom Henk laat die middag vir elkeen “ ’n ietsie” vir hul dienste gee.
Blikkies