“Wie sê ek het nie met haar nie?”
“Hoekom dan twee?”
“Wie sê ek het net twee?”
“Stop dit!”
Hy knyp weer haar been. “Dit voel nie genoeg nie,” sê hy ná ’n rukkie.
“Wat?”
“Wat ek met haar het.”
“Is jy lief vir haar?”
“Ja. Sy’s ’n goeie vrou. Sy sou ’n goeie ma gemaak het.”
“En?”
Hy kyk vir haar. “Lees ’n stukkie uit jou boek vir my, toe? Ons het nog bietjie tyd.”
Sy druk haar sigaret dood, gaan tel die boek in die hoek op en toe kom lê hy weer met sy kop op haar skoot.
’n Week later vertel Willem haar. Hulle sit by die kombuistafel en eet die laaste van die bredie wat sy gemaak het.
Sy ma en pa het die kinders vroeër kom haal en beesvleis saamgebring. “Willem is baie lief vir bredie, Vera,” het haar skoonma gesê en die homp vleis, toegedraai in bruinpapier en dun velletjies plastiek, op die kombuistafel neergesit.
“Ek weet, Ma. Dankie.” Vera wou haar nie in die oë kyk nie.
Ná ’n paar happe sê Willem nou: “Jy sal nooit raai vir wie ek op Tzaneen raakgeloop het nie.” Hy kyk op.
“Wie?”
“Swannie.”
Sy sluk haar hap vleis.
“Swannie?” sê sy ná ’n rukkie en kyk af in haar kos.
Hy swaai sy vurk voordeur se kant toe. “Ja, man, Johan Swanepoel. Ons buurman oorkant die straat se vennoot.”
“O.”
“Ek was in Gabriels. Hy’t glo parte gesoek vir een van hulle trokke. Ek wou nog besigheid praat, maar toe sien ek iets is fout.”
“Ja?”
“Ek vra toe hoekom hy so bek-af is. Toe sê hy hy gaan volgende week begrafnis toe.”
“Begrafnis toe?” Sy kyk op.
“Ja. Dis baie sleg.”
“Wie s’n?” Sy voel koud, haar arms en bene smelt aan haar stoel vas.
“Wat’s sy naam nou weer?” Hy kyk vir haar. “Ons buurman oorkant die straat?”
Sy bly ’n rukkie stil. Sy sukkel om sy naam te sê. “Simon?”
“O ja,” sê hy. “Simon.” Hy vat ’n groot hap. “Mmm.” Hy stoot met sy vinger ’n stukkie vleis tussen sy tande los. “Jy kan kook, Vera. Dis vir seker.”
“Is hy dood?” Sy sit haar mes en vurk neer en vou haar arms oor haar bors.
Hy kyk vir haar asof hy nie weet waarvan sy praat nie.
“O … Nee. Hy’s nie dood nie. Sy vrou is. Glo selfmoord gepleeg. Dinsdag. Haarself gehang. In die huis glo. Hy’t op haar afgekom. Die arme ou.”
Hy vat nog ’n hap. “Wat’s haar naam nou weer?”
“Maryna.”
“Dis reg, ja.” Hy skud sy vurk in die lug. “Maryna.”
“Weet jy hoekom? Het Swannie iets gesê?”
Hy lag. “Sy’t hom glo gevang met die buurman se vrou, in hulle bed. Daai sexy blonde enetjie. Sy bly links van hulle, in die siersteenhuis, die een met die oranje son op,” sê hy. “Haar man is glo heeltyd op die pad. Baie soos ek.” Hy lig sy wenkbroue, knipoog vir haar. Sy kyk af. “Ek dink sy’t aan haar senuwees gely of iets, Maryna nou. Dalk was dit die cherry op die koek.”
Sy hoor hoe die vleis in sy kieste rondmaal ná nog ’n hap. Hy byt ’n beentjie raak, haal dit uit en sit die wit stukkie op die bord se rand neer.
“Ek sou dit nooit van hom gedink het nie,” sê hy terwyl hy die beentjie van naderby bekyk. “Hy lyk nie die tipe nie.”
“Ja,” sê sy sag en tel weer haar mes en vurk op. “Die lewe is vol verrassings.”
* * *
Hy is verlief. Hy weet. Hy het al amper vergeet hoe dit voel, so halsoorkop tot oor sy ore toe.
Hy kan nie onthou dat hy ooit so oor Vera gevoel het nie, nie eers aan die begin nie. Sy was vir hom ’n challenge, hy sien dit nou. En toe hy haar uiteindelik sover kry, ná weke se sagmaak en mooipraat, toe’s sy sommer gou swanger. Hy’t gedink haar pa gaan hom te lyf gaan, destyds toe hulle hom en haar ma vertel het, hy’t Willem uit sy huis gejaag, hom allerhande name toegevoeg. Nooit weer daarna ’n woord met hom gepraat nie. Goddank die man is dood.
Willem speel met die fraiings van die rooi-en-wit blokkiesplekmatjie waarop sy roomys en sjokoladesous ’n rukkie terug nog gestaan het. Pizza eet is ’n nuwe ding in die Noord-Transvaal, en soos met alle nuwe dinge is dit verskriklik lekker. Bietjie ver om te ry vir ’n aand uit, al die pad Potgietersrus toe, maar vir háár gee hy nie om nie.
Hy kyk hoe sy van die badkamer af terugstap tafel toe. Sy lyk pragtig in haar stywe ligblou rokkie. Hy staan op toe sy by die tafel kom, skuif haar stoel uit en kyk na haar ferm klein borsies, platgedruk teen haar rok toe sy vorentoe leun om te sit.
“Poppie …” sê hy en kyk in haar oë.
“Willem.”
Sy vroetel met die kettinkie om haar nek. Haar naels is lank en rooi geverf, nes haar lippe, en oor haar oë wat afkyk, is pikswart strepe getrek. Twee ekstra lang krulle loop uit haar ooghoeke so ’n entjie teen haar slape op. In die halfdonkerte kan hy amper nie die akneemerke onder haar onderlaag sien nie. Sy kon ’n model gewees het, sy is so lank, dink hy, of ’n lugwaardin. Hy het nog altyd ’n ding vir lugwaardinne gehad. Al het hy nog nooit gevlieg nie. Hy dink aan die foto van die Suid-Afrikaanse Lugdiens se lugwaardinne wat hy nou die oggend in die koerant gesien het. Hulle het in ’n ry by die groot Boeing se trap af gestaan, hulle blou uniforms se rompies net kort genoeg om knie te wys, bolla in die nek en bolhoedjie op die kop. Pragtig.
“Ek wil oor begin,” sê hy.
“Wat bedoel jy?”
Hy draai sy trouring heen en weer om sy vinger voor hy opkyk. “Ek wil ’n nuwe lewe saam met jou hê, Poppie. Dis wat.”
Hy glimlag, vat haar hand op die tafel en soen haar vingers, een vir een. Hulle ruik soos rose.
“Ons ken mekaar skaars, Willem. Hoe seker is jy van alles?” Haar stem bewe.
“Poppie,” sê hy, “ek’s lief vir jou. Ek wil met jou trou, môre as ek kan. Ek wil jou hê, jou elke dag van my lewe sien, vir altyd.”
Hy dink hy sien trane in haar oë.
“My make-up.” Sy lag terwyl sy onder haar oë tik. “Jy’s nog getroud.” Haar wimpers fladder.
“Nie meer vir lank nie, nie as ek dit kan help nie,” sê hy. “Dis verby tussen my en Vera, al lankal, eintlik al van die begin af. Dis net die kinders.”
“Wat van hulle?”
“Dit gaan sleg wees.” Hy probeer glimlag. “Maar moenie worry nie, ek sal dit uitsorteer.”
Die kelner kom met die rekening en Willem druk sy hand in sy sak vir sy beursie. Hulle is stil totdat die kelner wegloop.
“Dit was heerlik, dankie,” sê sy.
“My plesier.”
Sy kyk na haar goue horlosie. “Dit raak laat.”
“Oukei,” sê