Hy lag. “Glad nie! Sy’s enige tyd welkom. Maryna is mal oor kinders.”
Vera kyk by die venster uit, sy hou haar hande styf op haar skoot vas en rek haar nek, maak asof sy iets buite soek. “Lien hou van geselskap,” sê sy. “Is daar nie ander kinders in Suidstraat nie?”
“Ongelukkig nie. Ons praat baie daaroor, ek en my vrou nou; dis partykeer so stil soos die graf, veral oor naweke. Dis lekker dat julle nou hier is, met die kinders.”
Hy kyk rond, vroetel met sy hande. “Jy’s kunstig, nè?”
“Hoekom sê jy so?”
“Ek kan sien, al hierdie vreemde prente teen die muur … Is daai met krale geplak?” Hy wys na die bruin vrou met haar kaal bolyf wat ’n trom tussen haar bene vasdruk.
“Ja.” Sy staan skielik op. “Ek gaan gou koffie maak, melk en suiker?”
“Ja. Twee, dankie.” Dit lyk asof hy ook wil opstaan.
“Sit.” Haar stem is hard en sy sien hy frons. Sy probeer glimlag. “Ek’s nou terug.” Sy voel hoe sy oë haar kombuis toe volg.
Vera gaan sit nie weer oorkant hom nie, sy bly staan langs die koffietafel nadat sy die twee koppies neergesit het. Hy het dalk met sy oë vir haar gesê om by hom te kom sit, op die rooi bank, of dalk het sy dit vanself gedoen, sy weet nie. Hulle sit vir ’n paar sekondes stil langs mekaar, sy been druk teen haar broek. Toe draai hy skielik na haar toe, vou sy hand oor haar bors en soen haar. Sy sak terug onder die gewig van sy lyf en dit voel asof die rooi bank hulle met sy sagte kussings insluk.
Sy vingers tokkel ritmies oor haar kaal boud. Die wysie klink bekend. Sy lê skuins bo-oor hom, haar een been is oor syne gegooi.
“Dis asof ek rondloop met hierdie seerplek in my binneste,” sê hy, “’n ding wat net nie wil gesond raak nie.”
“Ek weet.” Sy vryf oor sy nat penis en krul die sagte naeltjiehare om haar vingers.
“Jy weet nie, jy’s nie ’n man nie. Jy het kinders.”
“Ek het ook ’n seerplek,” sê sy, haar hand terug om sy penis wat hard word onder haar sagte polsing. Hy trek homself onder haar uit en kyk vir haar. Sy hare is nou droog en sy kuif val vorentoe oor sy oë.
Hy buk af en soen haar tepels, trek hulle liggies tussen sy tande orent. Sy hare kielie haar bors en sy lag. Ná ’n rukkie draai hy sy lyf vir die tweede keer bo-op hare en druk haar bene met sy knieë oop. Voor sy haar oë toemaak, sien sy Willem se onderbroek lê nog op die vloer, aan sy kant van die bed.
Split (v.)
U.S. slang meaning “leave, depart” first recorded 1954. Of couples, “to separate, to divorce” from 1942.
3
Die verskil tussen Pietersburg se bo- en onderdorp is vir haar amper soos die verskil tussen Randfontein se Homelake met sy mynhuisies en Greenhills, waar die ryk mense bly. As sy op enige hoek van Pietersburg se hoofstraat staan en af ondertoe kyk, na die begraafplaas se kant toe, lyk alles droog en stowwerig, amper armoedig. As sy boontoe kyk, na die koppie wat Tzaneen se kant toe lê, sien sy die huise sit dieper in, ’n entjie weg van die straat met sy jakarandabome aan beide kante, die blomme wat bo-op die bult saamsmelt in ’n mengelmoes van wit en pers.
Vera loop by die Griek se kafee in en probeer onthou wanneer laas sy vir haarself ’n Coke en chocolate gekoop het.
Buite gaan sy staan en kyk na die leë parkeerarea oorkant die pad. Sy wonder waar die blonde vrou vir hom staan en wag het. Sy proe amper nie die Chocolate Log nie, so vinnig eet sy dit op. Haar keel brand van die Coke se gas, maar sy hou aan drink tot alles op is. Toe vat sy die bottel weer die kafee in, kry haar deposito terug en stap oor die rooi lig kar toe sonder om links of regs te kyk.
Die smaak in haar mond wil nie weggaan nie – soetsuur, chocolate-Coke en twee van Willem se senuweepille sonder water afgesluk. Hy hou altyd ’n boksie in die huis aan, net vir die wis en onwis sê hy. Sy het een pil raakgebyt.
Die kinders kom netnou huis toe en sy is nie lus vir hulle nie, sy wens sy kan nog ’n dag alleen wees, oor die ding van gister kom: die blonde man, die seks, en dat sy nie sleg voel nie. Dat sy opgewonde raak as sy daaraan dink, dat sy vir die eerste keer in ’n lang tyd uitsien na iets. Waarna weet sy nie. Hy’t niks gesê toe hy later geloop het nie, niks belowe nie. Sy weet nie wat sy naam is nie, wil ook nie weet nie. Sy wil ook nie vir hom sê wat hare is nie. Iets moet fout wees met haar. Dalk is dit die boek wat sy destyds by hulle loseerder in Randfontein geleen het, by Sonja. Toe hulle in die huis in Greenhills gebly het, die een met sy ekstra kamer wat Willem aangedring het hulle uitverhuur. Vera het voor haar heilige siel geweet dis verkeerd, die boek is vulgêr. Maar sy kon nie ophou lees toe sy eers begin het nie.
Vanoggend toe sy in die stort seep oor haar borste, haar maag en tussen haar bene vryf, kon sy dit weer voel: hy wat by haar bloes inkyk toe sy buk om die bekers op die koffietafel neer te sit, die blos op sy wange toe sy sy oog vang, sy skaam glimlaggie, sy hand op haar bors.
In die sitkamer probeer sy deur die kantgordyne sien. Sy wonder of Maryna al terug is van Potgietersrus af.
Willem se Volkswagen ry by die oprit in. Sy skrik. Sy het skoon vergeet van hom, dat hy ook vandag huis toe kom. Toe hy by die kombuis se agterdeur inloop en sy tas neersit, omhels sy hom.
Hy ruik soos altyd. Sy asem nes ’n babahondjie s’n, een wat nou net wakker geword het, die suur van sy ma se melk in sy mond. Sy lippe is sag, sy lyf hard, sy voel oor sy dag oue stoppelbaard en sy weet: hy het nie vandag kliënte gesien nie. Sy probeer die koue styfheid wat skielik oor haar lyf kom teen syne warm druk.
“Hei, dis mos hoe dit gedoen word!” sê hy met sy neus in haar nek. “Mmm, jy ruik lekker. Kinders nog nie hier nie?”
“Nee. Eers so vyfuur se kant,” sê sy teen sy oor. “Jy’s vroeg.”
“En jy’s bly, nè?” Hy soen haar op die mond en trek haar boude styf teen hom vas. Sy baard kielie haar wang en sy kan haarself nie help nie, sy lag.
“Ek dog ons het klaar gepraat.” Hy staan van die bed af op en voel vir sy onderbroek op die vloer.
“Ek weet jy sien haar weer. Waar was jy vandag? Dis Sondag. Jy’t nie kliënte gesien nie, nè?”
“Ek was op die pad, Vera. Ek’s klaar met haar, ek’t jou gesê. Hoekom krap jy so?”
“As my ma darem moet uitvind … Jy kan bly wees my pa is dood!” Sy haal ’n sigaret uit die pakkie op die bedkassie. Haar hande bewe.
“Jy bedoel seker jý is bly.” Hy gaan sit op die kant van die bed. “Jy’s nou ontslae van hom, nes jy nog altyd wou wees.”
“Nee, jý is ontslae van hom, Willem! Hy’s al een wat nooit vir jou slimpraatjies geval het nie. En maak nie saak van sy foute nie, hy’t nie agter elke vrou aangeflerrie soos jy nie!”
“Tipies. Die ou monster is dood, en nou’s hy skielik ’n hero. Lyk my jy’t vergeet van sy naam onder die swartes op die myn.” Sy druk haar vingers in haar ore. Sy’t dit al genoeg gehoor. Maar hy praat net harder. “Satan, Vera, Satan! En hoekom?” Hy slaan sy hand hard op die matras. “Nee, hoor wil jy nie.”
“Dit was oor sy hare!” sê sy, maar sy weet dit is nie waar nie.
Mens kon haar pa ruik as jy naby genoeg gestaan het. Galsterig, het haar ma dit genoem. Sy bos bruin hare het hy partykeer in ’n kort poniestert vasgemaak as dit te lank begin raak het, en die fyn krulle rondom sy kop was meestal olierig. Toe sy klein was, was sy seker dis omdat die ponie vir die swartes soos die duiwel se stert gelyk het dat hulle hom Satan genoem het, maar later het sy anders begin dink. Partykeer het haar pa vir hulle sy rooi kneukels aan tafel gewys, sonder om iets te sê. Hy was trots daarop dat almal bang was vir hom. Sy, haar ma en Ivan ook.