Split. Debbie Loots

kyk venster toe, dit begin skemer raak. Sy lê al lank. Hy het Poppie belowe dié naweek sorteer hy alles uit.

      Sy draai skielik om na hom toe, haar oë so wawyd oop en donker dat hy skrik.

      “Naand,” sê sy en glimlag, “ek het lank geslaap, lyk my.”

      “Jy het ja.” Hy vee oor haar hare. Dit voel sag. Hy trek sy hand vinnig weg. “Hoe voel jy?”

      “Oukei.” Sy sit regop.

      Hy druk die kussing agter haar rug in, rek om die bedlampie aan te sit.

      “Nee, los,” sê sy. “Ek’s nie lus vir die lig nie.”

      Sy tel die laken van haar bors af op en kyk af oor haar lyf.

      “Ek’t jou aangetrek.” In die sagte lig lyk sy vir hom jonk, soos jare gelede.

      “Ek en die kinders trek volgende week terug Randfontein toe,” sê sy.

      Hy sê niks.

      “Wat’s haar naam?” Haar oë is op iets buite die venster.

      “Poppie.”

      “En jou kind se naam?”

      “Michael.”

      “Weet sy van hom, jou nuwe girlfriend, weet sy jy het nóg ’n kind, by ’n ander vrou?” Sy kyk vir hom.

      “Nee.”

      “Poppie,” sê sy sag, asof sy met haarself praat.

      Sy sit skielik regop, dit lyk asof sy iets sien. Hy probeer deur die kantgordyne kyk, verbeel hom hy sien ’n swart vrou en ’n baba. Hy skud sy kop, kan nie wees nie. Sy oë is terug op Vera, wat bleek lyk toe sy teen die kussing terugsak, amper asof sy ’n spook gesien het. Sy maak haar oë toe. Sy’s beslis nie lekker nie.

      Hy staan op en vat aan haar skouer. “Ek gaan maak vir jou tee.”