Pretorius vat hom na die myn toe, nou net ’n diep, stil skeur in die veld. Die laaigraaf en die kompressor en bore staan onder die sinkafdak. Hy skakel die masjien aan en ry onder die afdak uit; besef op daardie oomblik dat hy net soveel van die reuk van dieselrook hou as dié van die nat veld.
Om die smous te wys hoe die hidroulies beheerde laaigraaf werk, skep hy diep in ’n hoop klippe en gooi dit eenkant uit. Toe ry hy weer met die laaigraaf onder die afdak in. Hy’s nie lus om so ’n bruikbare masjien aan ’n middelmannetjie af te staan wat dit nie self wil gebruik nie. Wat geen waardering vir die meganiese krag van die hidroulika het nie. Net daarmee wil spekuleer, soos met donkies.
“Wat wil julle vir die masjien hê?” vra die smous.
“Een-vyftig. Eenhonderd en vyftigduisend rand, kontant.”
“Dis hoog. Té hoog, eintlik. Ek het aan tagtig gedink. Daar’s nie baie kopers vir sulke masjiene nie. Ek sit dalk vir ’n lang ruk daarmee opgeskeep.”
John het die vorige aand ’n laer prys voorgestel, maar Pretorius is vasberade om nie in ’n gekibbel die onderspit te delf nie. Nie teen hierdie smous in sy kraaknuwe kakiebroek en -hemp nie.
“Ons prys is ons prys,” sê hy.
“Dis so ’n lekker oggend ná die reëntjie, ek voel skoon plesierig,” sê die smous. “Ek maak sommer die prys ’n ronde honderd duisend. Hoe klink dit vir jou? Vrygewig, nè? Later sal ek seker nog lang trane huil, maar nou staan ons hier in die veld en kyk na die sloot wat julle gegrawe het – ’n nuttelose diep gat. En na ’n masjien wat net in julle pad is. Kom nou, meneer Pretorius, gryp my aanbod. Dis ’n goeie bod, jy sal nie sommer beter kry nie.”
’n Nuwe gedagte tref Pretorius skielik: as vanoggend se reënbui die einde van die droogte beteken, sal hulle nie meer beeste hoef te verkoop nie. En kan hulle al die toerusting hou. Om ’n myn te hê, is mos glad nie so ’n slegte ding nie.
Die smous is leëhand daar weg, nog net so joviaal as met sy aankoms.
Daarna het die reën inderdaad gekom: harde stortbuie wat grys oor die rante geskuif het. Die nat veld het soet geruik. Ná ’n week het die gras begin uitloop, en aan die punte van die doringbome se takke het sagte groen blaartjies verskyn. Die droogte was gebreek.
Pretorius se blydskap oor die reën nie by Guntsas verbygetrek het nie, was groot. Ook oor die masjien wat hy nie verkoop het nie.
Toe bring John vir hom ’n boodskap van Mea af. Net ’n kort briefie op ’n velletjie uit ’n notaboek.
Wat het van jou geword, wildeman van die Huaneb? Ek wonder soms of jy dink ek was te voorbarig by die dans. Maar ek kon nie die versoeking weerstaan om jou uit jou agterveldse onskuld te skok nie.
Vergewe my.
Mea.
Wat sy dus ook al daardie aand gesê het, dit was nié verby tussen hulle nie. Sy wíl van hom hoor.
Saam met die Duitsers sit Pretorius en John in ’n ingegraafde skuiling naby ’n watergat langs die Etoshapanne. Deur die lae venstertjie hou hulle die springbokke dop wat versigtig naderwei, gevolg deur ’n paar sebras en wildebeeste.
Schiele kyk deur sy verkyker. Sonder dat hy besef dat die Bausch & Lomb se helder besonderhede die ander ontgaan, lewer hy lopende kommentaar oor wat hy op die vlakte sien. “Kyk daar! En dáár!”
Later vertel Pretorius hulle van die Etosha Petroleum Corporation: hoe die Amerikaner met sy wyerand-Stetson en kapstewels in die groot pan wou kom olie soek. Toe Verwoerd, Suid-Afrika se premier, gevra word of hy dan nie bekommerd is oor die ekologiese skade wat die geboor vir olie sal veroorsaak nie, was sy kortaf antwoord: “Kwaggas het nie stemreg nie.”
Frau Schiele wys dié reaksie met so ’n afkeurende skud van haar kop af dat haar blonde vlegsel wyd swaai. Sy het die eetgerei op die opslaantafeltjie gerangskik en is besig om die kosmandjie uit te pak: ’n lang dik salami, rogbrood, kaas, tamaties en swart olywe.
“Verstaan politici dan nooit dat nie alle vraagstukke met ’n stemming beslis kan word nie?” vra sy en hap in die skyf camembert waarmee sy beduie het.
Gotschalk se oë blits agter sy brillense. “Die volkswil is net belangrik as dit hulle pas. Maar ek wil nog die politikus ontmoet wat nie dink olie is in die nasionale belang nie.”
“Definitief belangriker as die bewaring van die natuur,” kom dit van Monika.
Horst skink koue bier in hul glase toe die agterste sebras meteens omspring en in ’n stofwolk weggalop.
“Dis ’n leeu!” roep Schiele opgewonde.
“Waar? Waar?” vra almal tegelyk.
Dit blyk egter die sebras het vir ’n klein maroen Renault geskrik. Dié kom vinnig aangery en stop langs Goraseb Safaris se veldvoertuie. ’n Jong man in ’n denim en sandale en ’n kort, plomp meisie met krullerige bruin hare klim uit. Hulle staan ’n rukkie na die verlate watergat in die kalkholte en kyk. Die man beduie iets en die meisie lag.
Toe loop hulle hand aan hand om die twee Land Cruisers asof hulle dit wil inspekteer. Hulle beraadslaag ’n rukkie en haal dan ’n reisdeken uit hul motortjie. Daarmee stap hulle reguit na die watergat, waar hulle die reisdeken op ’n sanderige kol oopgooi en daarop gaan sit.
Die springbokke en ’n paar blouwildebeeste staan die twee op ’n afstand en betrag: die hartstogtelike omhelsing en gesoen op die reisdeken, die klere wat stuk vir stuk waai.
“Besef hulle nie hier kan leeus in die omtrek wees nie?” fluister Horst.
“Jy kan daarop wed dat daar leeus naby ’n drinkplek sal wees,” sê John. “Dis die beste vangplek in hierdie oop wêreld. Hulle hoef net in die biesies te lê en wag op ’n ding wat kom suip. En spring hom dan onderstebo.”
“Moet ons hulle nie waarsku nie?” vra Anchen besorg.
“Ek glo nie hulle wil nou gewaarsku wees nie,” sê Monika. “Maar ingeval dit regtig nodig is, hou ek my kamera reg.”
“Dis te erg,” sê Frau Schiele en stapel skyfies salami op haar broodjie. “Wil jy afneem hoe hulle deur leeus opgevreet word?” Met ’n paar groot happe demonstreer sy hoe gulsig dit kan gebeur.
Pretorius dink aan John se lamentasie dat sy nog al die winste van hierdie toer sal opeet.
“Nee, net wat die paartjie gaan doen as hulle so skrik. Ons lesers sal dit geniet om die foto te sien. Ons kan dit met ’n byskrif plaas: Wild lewe in Afrika.”
John kyk verbaas na haar. “Ek dink nie dit sal snaaks wees nie, Monika. Daai twee het nie ’n benul hoe gevaarlik dit is nie. Leeus is vinnig; as hulle storm, is dit gou verby. Voor die tweetjies weet wat gebeur, is hulle leeukos.”
Die jong man het intussen agter sy meisie stelling ingeneem; vrolik hande-viervoet ontvang sy die driftige gestoot van sy skraal heupe.
“Hoe slim,” sê Monika guitig. “Só kan hulle albei die panne bespied, of daar nie gevaar aankom nie.” Sy lig haar kamera en ná ’n vinnige verstelling neem sy ’n paar foto’s van die paartjie.
“Jy mag mos nie; jy skend hulle privaatheid,” sê Frau Schiele geskok.
Monika se laggie klink ondeund op in die klein skuiling. “Dit lyk nie juis of dit hulle pla dat iemand hulle sien nie. Miskien hou hulle van die idee dat hier toeskouers iewers naby is. Hulle weet mos die mense wat met daardie Land Cruisers gekom het, moet in die omgewing wees.”
Inderdaad blyk die paartjie se onbesorgde geesdrif vir hul liefdesdaad – wat hulle uitdruk in vrolike, ekstatiese krete – heel duidelik. En niemand weet hoe om Monika se suggestie te weerlê nie.
Ná ’n stiltetjie lig Horst, die restaurateur, sy glas bier en sê: “Kom ons drink daarop. Prosit!”
Schiele lig ook sy glas. “Op die ewige jong liefde. Dat die drif