By die ou Duitse huis in die Khomas Hochland se ranteveld ry Mea van die grondpad af. Haar motortjie wip oor die klippers en steekgras. Sy parkeer voor die hekkie.
Pretorius klim uit. “’n Snaakse plek om piekniek te hou,” terg hy haar.
“So kombineer ek my werk en plesier.”
Toe Mea hom bel, het sy verduidelik dat ’n kliënt die huis wil koop en herstel. Pretorius kan haar dalk sê of dit moontlik is, en wat dit min of meer sal kos. “Ek het jou deskundige advies nodig.”
“Wys jou hoe waar is die spreekwoord van die fonteintjie,” het hy gesê en gelag. Dié keer was hy aan die wenkant.
Van die pad af lyk die groot geel dubbelverdiepinghuis verwaarloos. Dit staan half verskuil agter yl doringbome. Bokant die kliptrap in die middel van die stoep wag ’n toe voordeur, maar in die regop sinkmure van die tweede vlak staar net ’n ry venstergate oor die harde veld.
Hulle volg die voetpad deur die wit steekgras; hy dra die piekniekmandjie.
Hy stoot die voordeur oop. In die groot ontvangsportaal is dit koel en stil; onder die plankvloer is seker ’n kelder. ’n Kliptrap swaai teen die oorkantste muur boontoe. Hulle loop van vertrek tot vertrek; hul voetstappe klink hol in die leë ruimte.
Toe Mea met hom praat, is haar stem sag, byna ’n fluistering. “Ek dink hoe die Duitse boere van die omgewing in die ou dae hier saamgekom het. Hoe hulle geëet en gedrink en gesing het. Hier kon hulle lekker gekuier het.”
“Ja, die huis het seker ’n paar stories om te vertel,” sê hy moedswillig hard.
Sy knik. “Dalk is die huis bly ons is hier.” Sy kyk om haar rond. “Waar gaan ons eet? Ek het ’n koedoevel saamgebring; vir ’n piekniek saam met ’n wildeman sal dit seker doen.”
Pretorius gaan haal die koedoevel in die motor.
Hy gooi dit oop waar sy wys op die vloer, in ’n sonkol. Daarna trek hy die bottel witwyn se kurk uit.
Hulle eet op die koedoevel. En drink die suurderige wyn. Hul gesprek vloei in kort sinne. Woordtennis oor die net van die waarskuwing wat hy onthou: Wat begin het, is alreeds besig om te eindig. Daarom reageer hy versigtig.
Tot Mea, met die sonlig blink in haar blonde hare, na hom oorleun. Tóé eers raak hy aan haar voorarm.
Hy soen haar driftig. Pers sy lippe op hare; druk haar teen hom vas. As sy nie daarvan hou nie, sal sy mos sê.
Toe sy die papierborde en glase eenkant toe skuif en terugleun, gly haar romp terug oor haar bobene. Die gladde blinkbruin spiere lok sy hande. Hy voel hoe sag dit ontspan het. Sy laat hom haar knieë van mekaar wegdruk, maak dit oper vir hom om daar te kom kniel. Sy knoop sy hemp los, toe sy gordel.
Toe hy kaal is, en sy ook, laat sy hom op haar lê, in die mik van haar bene. In die son; hy voel die gloed daarvan op sy rug. Sy ontvang hom met ’n stout glimlaggie.
Hy luister na haar, verbaas oor hoe haar asemteue woorde word, onverstaanbaar maar aanmoedigend, en toe sien hy hoe blou die son in haar oë vonk. Nog steeds glimlag sy, nou bevredig.
Daarna het hy gewag dat sy weer vir hom sê dis verby.
Sy het nié.
Op pad na Halali stop Pretorius om brandhout op te tel. Toe hy uit die Land Cruiser klim, waarsku Anchen: “Pasop, Herklaas, dat die leeus jou nie vang nie.”
“Daar’s my alarm,” wys hy na ’n rooibokram wat eenkant staan en hulle dophou.
Nadat hulle by Halali aangekom en hy die tente onder twee groot mopaniebome opgeslaan het, pak hy ’n vuur aan. In sy stapeltjie hout en gras kry ’n vlammetjie vat aan ’n takkie, lek boontoe en vermenigvuldig dan knetterend. Die blou rook ruik na doringboomgom.
John gaan wys die Duitsers die watergat langs die kop.
Sononder kom die olifanttroppe uit die bos om te suip. Die stof gloei rooi om die suile van hul bene, en kelkiewyne fladder verskrik daarin op, net om byna dadelik weer te gaan sit.
Nog later kom die renosters, nors en wantrouig in die spreiligte. Hulle draai van kant tot kant, mik met hul neushorings en snuif die lug, voor hulle spits bekke uiteindelik na die water sak. Versigtig, byna fyntjies, drink hulle die modderige water.
Nader aan die klipkoppie staan ’n ou kakietent met ’n Land Rover langsaan geparkeer. Voor is ’n man in ’n ferweelbroek en toeritsbaadjie ook al besig om sy kampvuur aan te blaas. Sy vrou sit in ’n seilstoel en blaai deur ’n tydskrif, terwyl hul twee dogtertjies en sproetgesigseuntjie in die omtrek speel.
Pretorius hou hulle dop. Die dogtertjies maak of hulle bokkies is. Die seuntjie, ’n woeste leeu, wil hulle vang. Hy jaag hulle met kwaai gromme om die Land Rover, dan gil hulle en soek keer op keer veiligheid by hul ma. Hul gejil dra ver in die stilte van die kamp.
Pretorius hou daarvan, van die kinderlike erns van hul jagspel. Hy dink aan die stories oor Angola wat hy by sy pa gehoor het. Hy wens hy kan dit vir die seuntjie vertel, sy oë ’n bietjie laat rek. Dit moet lekker wees om ’n seun van jou eie te hê, hom saam met jou veld toe te vat.
Die son is amper onder, nog net ’n helderrooi appel wat sy kleur aan die lug gee. Oor die tente en in die kruine van die bome skyn ’n poeierige glans, asof alles met goudstof bestuif is.
Toe die Duitsers terugkom, soek hulle warm klere; hulle was nie voorbereid op die skielike nagkoue om die watergat nie. Monika trek ’n langbroek onder haar romp aan, wat sy dan ongeërg oor haar heupe afskil.
Frau Schiele kom vra Pretorius of die ouers haar sal verkwalik as sy vir die kinders lekkergoed gee. Die beste is om hulle ma te vra, is sy raad. Waarop sy na die vrou in die kampstoel stap en ’n rukkie met haar staan en praat.
Toe sy terugkom, glimlag sy verleë. “Dit kan nie so kort voor ete nie; ek moes geweet het.”
Horst help Pretorius om aandete te maak. Noedels waarby hy gebraaide uie en maalvleis roer. Hy voeg ’n huisie knoffel by en toe ’n klein rissie, om die geur te beklemtoon.
John maak twee bottels rooiwyn oop: Diemersdal 1982. Gotschalk ruik aan die proppe.
Dit word vinnig donker, en Pretorius moet die gasligte aansteek. Een kom op die tafel tussen die blikborde en straal sy lig skerp en wit oor alles. Die naglug het skerpkoud geword; hul asem blaas wolkies voor hul monde en die bredie stoom in die pot.
Pretorius skep vir almal in die blikborde op, maar John dring daarop aan dat elkeen ’n glas kry vir die wyn. Horst, wynkenner, proe en vergelyk dit met ’n roos – die kleur en hoe fluweelsag dit is.
John speel die Suidweslied op sy kitaar, maar hy sing die woorde wat Pretorius uitgedink het: “Suidwes is beter, ja, Suidwes is goed; die waaisand aan dié kant vra Boere se moed.”
Later die aand tree die man en vrou van langsaan die ligkring binne. Hulle is in hul veertigs en klink effens onseker toe hulle op Engels groet.
Die vrou vra om verskoning dat sy Frau Schiele se vriendelike versoek vroeër geweier het. Sy het ’n warm baadjie vir die besoek aangetrek, ’n teken dat hulle dalk ’n rukkie wil vertoef.
“Alles reg,” sê Frau Schiele gul. “Voor ons môreoggend ry, gee ek vir die kinders die lekkers vir die pad.”
“Maak gerus so,” sê die vrou. “Dit sal hulle stil hou terwyl ons diere kyk.”
“U is baie gaaf,” sê die man. Sy goueraambril en die begin van ’n bles wat diep weerskante van sy agteroorgekamde kuif insny, laat hom na ’n musikant lyk. Hy is heelwat ouer as sy vrou.
John nooi hulle om saam ’n glasie wyn te drink. Hy stel homself voor, en daarna volg die res van die geselskap.
Die egpaar heet Bester: Jannes en Sheila Bester van Ermelo in die Republiek. Jannes verduidelik dis ’n mooi dorp in Suidoos-Transvaal, op die pad Natal toe. Dis hul eerste