Dornrösjche un de böse Froschkönisch. Frank Fodderwestje. Читать онлайн. Newlib. NEWLIB.NET

Автор: Frank Fodderwestje
Издательство: Bookwire
Серия:
Жанр произведения: Языкознание
Год издания: 0
isbn: 9783738052831
Скачать книгу
im gesammde Könischreisch ze verbrenne. Däs is grad ma zwaa Daach her. Kannstde disch noch dodedraa entsinne?«

      »Verfluuchde Scheiße nochema!«, kläfft de Könisch. »Ei däs habb isch doch ebbe gesacht! Grad desweesche hänge mer jo aach in de verzwiggde Mühl drinn, du dusselisch' Hingkel! [dusseliges Huhn]«

      »Hier, wåss pammbst de misch dann jetzz so unfläädisch von der Seit aa, du aaläer Zornngiggel! [Was pöbelst du mich denn jetzt so unflätig von der Seite an, du alter Wuthahn/Choleriker] Däs kann isch überhaabt net habbe – schonn gar net, wenn isch mein' Kremmbel habb! […wenn ich meine Tage habe]«

      Säscht de Könisch: »Kremmbel – däs'se guud Stischwortt [Das ist ein gutes Stichwort]. Kümmer dischema liebbäer um dein' eischene Kraam – däs is viell gescheidäer. Schnabb däer ma de Butdzlumb un wischema bissi feuscht dorsch die Buud. Oddäer geh ins Bett un leesch' disch weeschemir in dei Forzzkist nei un steh erstd morsche frieh wieddäer uff, wenn de Giggel drei ma gekräht hot. Oddäer geh bissi im Zaubäerwald spazziere, oddäer wåss waaß isch – worschtegal. Geh eifach – ärschendwooo hie [irgendwo hin] – solangg de mer nuär net längäer uff de Bembel gehst!«

      »Hier horschema, geht's eischendlisch noch oddäer wass? Du kanns' misch doch vor deem Mann un sei bildhübsch Dochder net so zesammescheiße! Wie oft habb isch däer dann gesacht, däss de dir so'n'so [sowieso] ma'n annäern Doon [Ton] aagewäehne solls'?! Nuär weil de maans', däss de hier de Könisch bist, musstde noch lang net de King raushänge losse!«

      »Ei du narrisch Dibbe, ISCH bin halt ebbe aachema de Könisch!!! Un es wäerd däs gemäscht, wåss de Könisch säscht! Ferddisch! Aus! Äbbelwoi!«

      »Däs maanstde abbäer aach nuär«, säscht die Könischin mit beebendäer Stimm. »Mach nuär so weiddäer. Du wärrst disch aach noch umgugge! Sei froh, däss de net midde Grimmhild oddäer midde Margredt verheiraat' bist! Die hädde dir schonn lang in de Aarsch getreede un disch zum Deuwel gejaacht. Un glaab ja net, däss isch däer nochema de Rigge massier mit all'm drum un draa un pi pa Po. Waaßtde wåss isch maan, gell. De grooße allmäschdische Alleinherrschäer kann mer nämlischema mäschdisch de Buggel nunnäerruddsche; un wenn de unne aagekomme bis' gell, dann kannstde misch grad aach noch am Bobbes legge!«

      »Ei mei Honischschnäuzelsche«, säscht de reumüdische Könisch beschwischdischend [beschwichtigend], »isch habb däs doch net soo gemaant! Es duud mer jo aach leid. Wer reschentd dann aach dodemitd, däss de Kööööönisch bangkrott gehe duud un däs Schiggsall vom gesammde Könischreisch uff einmol in de Händ von soo ne primmidieef' Mülläerstdochdäer [primitive Müllerstochter] liescht?!«

      »Hier Köööniiisch! Uffbasse gell!«, isses aus'm Mülläersmann rausgeplatztd. »Isch bin viellaascht nuär en armme Schluggäer, abbäer desweesche muss isch misch noch lang net beleidische låsse hier! Un wenn se nochema ärschendebbes [irgend etwas] geesche mei lieb Mariesche saache hier, dann treet isch ihne mit meine börggerlische Schlabbe dermaaße in ihr'n königlische Aarsch-enei, däss es kracht in Darmstadt!«

      Do war de Könisch abbäer baff geweese un hot geguggt wie e Piekksibbe [Pieksieben] du.

      Un dann konnstde rischdisch sehe, wie beim Könisch die Zornnesröde unne vom Kinn, biss nuff in de Stirnnlabbe uffgestiesche un de Kwalm wie bei de Dampfloggomodief [Dampflokomotive] aus'm Kobb rausgekomme is. De Könisch wolltd grad zum Wörschegriff aasetdze [zum Würgegriff ansetzen] un deem Mülläer an die Gorggel [Gurgel] gehe, do säscht die Könischin uff eima: »Ei, däs fällt mer jo ebbe erstd ei – Mir habbe doch noch so e aal Ding unne im Kelläer stehe.«

      Däs aal Ding von deem hier die Räedd [die Rede] is un däs wo se dann in de Kaddakombe ausgegraabe habbe, war so e aalmoodisch, klabbrisch Maschiennsche mim Eischeholzrädsche draa, wo wahrschaanlisch nach de grooße Sintfluut an Land gespült worre is un däs sisch de Könisch annodutzemal [anno dazumal] unnäer de Naachel [Nagel] gerisse gehabbtd hot.

      Wo se däs Rädsche dann rangekarrt hadde, hodde Könisch de Mülläer haam geschiggt, un deem Mariesche e klaa Kämmersche gezeischt [gezeigt], däs wo gerammeltd voll, bis obbe hie an die Deck mit Stroh war. Dann hoddäer de Mülläersdochdäer däs Rädsche g'ebbe un gesäscht: »Jetzz husch husch, ab an die Arbbeitt, Mädsche! Abbäer aans kann isch däer flüsdere. Wenn dein Babba misch fobbe [an der Nase herumführen] will gell, un du bis morsche frieh däs Stroh net ze Gold versponne host, seh isch misch dodezu gezwunge en Bembel ze stadduiere… «

      »En Exsembel, du Simbel«, korrigiert die Könischin de Könisch.

      »Wie aach immäer«, säscht de Könisch. »Wenn de däs net hiebekommst Mülläersdochder, dann muss isch disch leidäer Goddes en Kobb kärzzäer mache un uff'm Scheitdäerhaafe [Scheiterhaufen] verbrenne låsse. Es wär wärkklisch e Schand fäer so e schee Mädsche. Also gebb däer gefällischst bissi Mieh!«

      Dodedruff hodde Könisch nix mehr gesäscht, hot von auße en Holzkeil unnäer die Dier [Tür] geklobbt un däs arme Mariesche ganz elaans [ganz alleine] in de Strohkammäer eigesperrt.

      Däs is jetzz abbäer aach net die feine hessische Artt un e bissi unsensibbel vom Könisch geweese, gell. Däs muss mär sischema vorstelle. Do kimmt schonnema aanäer rein zufällisch uff de Könisch zu un wille'm aus'm Schlamassel helwfe gell, un dann dreht de Kronkorgge [Kronkorken] erst am Rädsche un dann en Strick drauß, un droht mit de Enthauptdung von de lieblische Mülläersdochder. Fäer wåss hältd'n de Kerll sisch iwwerhaabt – fäer die King oddäer wåss?

      Dodedraa [Daran] siehstde abbäer aach, dässe'm Könisch de Äbbelwoi bis zum Hals gestanne hot.

      Oddäer solle mer sei leischt uffbrausende Üwwerreaktzjoon eifach uff de Restalgohol [Restalkohol] vom verfluchde Wieschefest [Wiegenfest/Geburtstagsfeier] schiebe?

      Jeedefalls hot däs arm' Dinggelsche doodsterbensungligglisch un ganz elaans in dem klaa Kabeusje [enger Raum] drin gesesse un hot ka Ahnung dodevon gehabbt, wie mär aus Stroh Gold mäscht. Ei, wåss hodd'n de Herr Mülläer sisch iwwerhaabt dodebei gedengkt? Däs grenzt jo fast schonn an grobb fahrlässische Verantworddungslosischkeit oddäer wåss waaß isch, wemmäer däs Leebe saanäer unschuldisch' Dochder so leischtferddisch uffs Spiel setdze duud.

      Un weil's Mariesche Ängst um ihr jung Leebe gehabbt hot, hot se sisch in ihräer Verzweifflung draa gegebbe un gemacht un gedaan un zum Herrgott im Himmel gebeet'.

      Abbäer so viel se sisch aach bemieht hot, se konnt's halt beim besde Wille net.

      Un de Herrgott konnt ihr aach net helwfe.

      Do hot däs klaa Sensiebelsche [das kleine Sensibelchen] uff einmol biddäerlisch aagefange ze flenne un ze kreische – ei jei jei-jeijeijei. Un die Träänschäer sinnäer übbäer ihrn rosaroode Bäggelsche gelaawfe, bis dief enunnäer in de Ausschnitt nei. Däs armme, armme Mädsche war doch so lieb un konnt ei'm rischdisch leid due.

      Wo die Triebsinnischkeit ihrn absoluude Diefpunkt erreischt gehabbt hot, kimmt uff aamol so e klaa babbisch Hutzelmännsche mit korrze Baa, riesische Gehäermuschele [Gehörmuscheln], em unwahrscheinlisch große Zingke [große Nase] in de Wiesaasch un schuldäerlange feuäerroode Borschde [Haare], die unnäer'm große Huut nebbe nausgeguggt habbe, in die Stubb neigedabbt un säscht: »Hieääär Fräulein Mülläer, wåss gibbt'n däs wenn's ferddisch is?«

      »Huch!« Die Müllersdochder is ganz erschrogge zesammegezuggt un guggt däs klaa Wischdelmännesje, däs wo plötzlisch do gestanne hot, verwunnäert [verwundert] aa un säscht dann: »Ach, isch bin fix un ferddisch midde Nerffe. Isch soll Stroh ze Gold spinne. Abbäer däs muss mer erstdema aanäer verkliggere, wie däs gehe soll. Däs is doch uuuunmöööschlisch.«

      »Abbäer do muss mär doch net rummheule, wie e Mimösje«, säscht de runzelische Zwoggel [Knirps].

      »De Könisch hot gesäscht, wenn isch däs net uff die Reih bekomm, dässäer mir