Dornrösjche un de böse Froschkönisch. Frank Fodderwestje. Читать онлайн. Newlib. NEWLIB.NET

Автор: Frank Fodderwestje
Издательство: Bookwire
Серия:
Жанр произведения: Языкознание
Год издания: 0
isbn: 9783738052831
Скачать книгу
de Saal schießt un de Bembel so lang an de Disch getdraache wäerd, bis die versoffen Äbbelwoischnuud uff de Disch brischt.

      Wo die zwellf aale versoffene Jungfäern zum krönende Abschluss ihre Stripdies-Schoo [Striptease-Show] endlisch hinnäer sisch gebracht hadde, habbe se wie übblisch ihre Wunnäerdudde [Wundertüten] fäer däs Geborttsdaachskind abgegebbe, ihrn guude Wünsch nunnäergelallt [heruntergelallt] un proffezeit, dässes Schneewittsche aanes Daaches die Scheenstde im ganzse Land werre wördd.

      Wo die elfde Gliggsfee grad eebe ferddisch geweese war mit ihre Wünsch', hot sisch uff einma de Himmel verfinsdert hier, un die dreizehnde aale Giftspritz im Hexekostümm is mit Blitdz, Lischt un Donnäer wie en Bersärggäer [Berserker] uff'm Feuäerbeese in de Saal nei geridde gekomme un hot mit grollendäer Reibeisestimm Gift un Galle gespuggt un Pesch un Schweefel ausgedünst', däss de ganzse Saal vor Angst un Schregge geziddäert un gebeebt hot: »Des Könischs Dochder Schneewittsche soll während de Geschleschtsreife, en vergifdedde Abbel fresse un dood umfalle!«

      Dann hot sisch die schrullisch Xanthibb' umgekehrt un is mit ihr'm flammende Straaßefeeschäer-Infernno blitdzschnell wieddäer abgedonnäert un hot dodebei so rischdisch dreggisch gelacht, wie e beese aale Drachehex gruuselischäer net lache kann.

      Un die zwaa drollische Könischskinnäer hadde überhaabt ka Ahnung dodevon gehabbt, dässe verwunsche ware un habbe ganz friedlisch un ruhjisch geschlåafe un von deem ganzse Zinnobäer [Theater] nix mitbekomme.

      Abbäer es gabb jo noch'n klaane Hoffnungsschimmäer – wemmäer däs so nenne kann. Weil die Nummäer Zwellf hot ihr'n Wunsch fäer's Schneewittsche jo noch net ausgesproche gehabbt.

      Jetzz war abbäer däs Probleem geweese, däss die zwellfde versoffen' Jungfäer an deem Åwend schonn mindesdens en 12er-Bembel abgebummpbt hot un dermaaße de Kristbaam [Weihnachtsbaum] am Glühe gehabbt hot, däss sisch däs volltrungken' Äbbelwoiloch kaum noch uff de Baa halde konnt.

      Mit alläerletztdäer Kraft versucht se deen böse Fluuch abzemildäern un lallt: »Sch – Sch – Schnee – Schneeflöggsche hickz, Weißröggsche – Schn – Schneewittsche – soll de vergifdede Abbel in de Krutz [Kehle] stegge blaabe.«

      Dodedruff is die aal Sibbelschnuud aus de Gallosche gekibbt un hot uff'm Pargkett alle Viere von sisch gestreggt.

      Do kännt mär grad verriggt werre, gell. Übbäerleesch däer dässema! Wåss e dreggisch Dreissdischkeit sondäergleische von de aale Gewidderhex. Als hätt's net gelangt es Dornrösjche ze verfluuche, jetzz hot's däs dreggisch' Hexemensch aach noch uff die jingstde Könischsdochder abgesehe. Un däs, obwohl de Könisch mittdläerweile en dreizehndeilisch Goldserwiess im Schrank drinn stehe gehabbt hot!

      Do kannstde doch nuär noch mit de Bäernn schiddele un disch am Abbel kratze. [Da kannst du doch nur die Birne schütteln und dich am Apfel kratzen]

      Ebbisode I: Kabiddel 5

      Wo de Könisch am Daach denaach mit sei'm Brummschwelles von de Scheindoode ufferstanne is un die Könischin em verzählt hot, wåss wieddäer fäer'n Zoores am Daach vorhäer geweese is, war de Könisch ferddisch fäer die Worschtsubb: »Ei, jetzz legg misch doch am Bembel! Verfluuchde Scheiße! Jetzz habbe mer schonn zwaa verfluuchde Döschder, verfluucht nochema!!! Käerrlle naa, wåsse Ungligg, wåsse Schand! Isch dreh deem verdammde Hexeweib die Krutz erumm, un verfüddäer de schdingkende Kadaawäer [stinkenden Kadaver] an de böse Wollf! Ärschendaanäer [Irgendeiner] muss deere dreggisch' Schrabbnell [Schrapnelle] dochema däs Handwersch leesche. Wo is dann de doodesmuudische Held, wemmäer ma aanäer braacht?«

      »Ei dann fang schonnema aa mit de Heldetaat un erlass de Befehl, alle Abbelbäum im ganzse Land ze fälle«, säscht die Könischin.

      »Woss? Bis' du dann narrisch Weib?! Dann könne mer jo bald kaan Äbbelwoi mehr brenne! Un ganz nebbebei, aach kaan Abbelkuche mehr esse, gell. Deen isst de doch so gernn.«

      »Ei, na un?«, säscht die Könischin. »Dann esse mer halt ebbe nur noch Erddbeertortt un Riwwelkuche [Streußelkuchen] zum Kaffee. Un en Äbbelwoientzuuch [Apfelweinentzug] wördd deem Könisch sischäer aachema nix schaade.«

      »Isch glaab du host hier obbe net mehr alle Bembel im Regal!!!«, säscht de Könisch empört. »Wie stellstde däer däs dann übbäerhaabt vor? Maanstde isch bin blääd un zerstör mer mei Äbbelwoi-Imberijum [Apfelweinimperium], däs wo isch mer übbäer all die Jahrn mit Mieh un Nood im Schweiß vom mei'm Aagesischt [Im Schweiße meines Angesichts] uffgebaut habb?! Net auszedengke, wenn isch die ganzse Äbbelbäum fälle låsse wördd… De Herrgott steh uns bei! Däs wär jo wie'n zwaade Sündefall un kääm de Vertreibung ausem Parraddies gleisch! Un wåss issen mit deene ganze Veeschel [Vögel] un Eischhörnnsche, wo in de Bäum drinn wohne? Die gehe doch all gabutt dodebei – bei de Äbbelbäumschlachderei! Dengk dochema bissi weidäer! Un wie solle dann unsäern Prinzessinne übbäerhaabt ohne guude Äbbel schee werre un gesund un muntdäer uffwackse? Däs geht doch gar net!«

      »Ei dann mach doch woss de wills' du stuurer Bleschkobb! [Sturkopf]«, säscht die die Könischin.

      Dodedruff hodde Könisch de Befehl gegebbe, alle Äbbelwoibäum im ganzse Märjscheland unnäer Naduurschutz ze stelle un hot däs Fälle von Abbelbäum ausdrigglisch verboode un unnäer Straaf gestellt, um dodemitd aach nochema klaar ze stelle, wer im Könischreisch de Reischsabbel in de Hand hot.

      Jeedäer, der wo beim Fälle vonnem Abbelbaum erwischt wäerd, musst ab sofortt mit hardde Straafe, wie baaspielsweise Kobb ab reschne: Abbelbaum ab – Birnne ab!

      Ja, ja, so is däs gell: Wenn's um sein heilische Äbbelwoi un die Gesundheit von saane Kinnäer geht, versteht de Bembelkönisch kaan Spass.

      Jetzz wollde se deem Schneewittsche abbäer aach net verbiede Äbbel ze esse, weil däs Kind aach so blass war un Äbbel halt ebbe so gesund un aach guud fäer die Dorschbluudung sin.

      Also dorfft es Schneewittsche Äbbel esse so viel wie se wollt, abbäer nuär unnäer de Bedinggung, dässe die Äbbel frisch vom Baum nunnäerflügge duud, weil mär sischäer dodevon ausgehe konnt, däss die Äbbel, die wo an de Bäum dran gewackse sin, garrandiert ungespritzt geweese waare.

      Abbäer noch war's Schneewittsche jo e klaa Bobbelsche geweese un is mit ihr'n korzze Ärmmschäer sowwieso noch net an die Äbbel obbe am Baum draagekomme. Un se konnt jo aach noch net kaue, weil se noch ka Zähnsche gehabbt hot – däs klaa Knuffelisch'. Un do hot däs lieb Dornrösjche ihr immäer die Äbbel von de Bäum geschiddelt un geriddelt, en schee Abbelkommbott gekocht un ihr klaa Schwesdersche dodemitd gefüddäert. Däs war wärkklisch en herzzerreissende Aabligg geweese, kann isch däer saache.

      Wo es Schneewittsche dann größer war, durfft se dann dahaam aachema en selbstgebaggenne Abbelkuche von de Muddi esse oddäer am Äbbelwoibembel vom Babba nibbe – abbäer uff kaan Fall ärschendwelsche Äbbel von fremde Leut aanehmme.

      Soo war däs geweese.

      Iwwerischens [Übrigens] kaam zwaa Daach nach de Geborttsdaachsfeiäer aachema wieddäer de Erbbsezähläer midde Parddie-Reschnung ze Besuch un hot deem Könisch midde schloddrische Knie [zittrigen Knien] zum zwaade ma die traurische Hiobsbootschaft iwwerbringe misse, däss de Könisch alls wieddäer bangkrott war.

      Ärschäerlisch. Woss willst'n mache, gell?

      »Wolgkearsch un Himmelbruch!«, flucht de Könisch. »Mach disch ab, du Griwffelspitzäer [spitzfindiger Pedant], bevor isch däer mim Zeptdäer aans uff die Banatzzel klobb oddäer dir däs Ding do neistegg, wo kaan Sonnestrahl hiekimmt – eelende Korindekaggäer!«

      Deem Kassewartt hot die Sonn wärkklisch net aus'm Bobbes geschiene. Abbäer de arm' Kerll konnt jo aach nix dodefier, däss ma wieddäer de Pleidegeier übbäer'm Könischreisch drübbäer gekreist is.

      »Verfluucht nochema! Net alls wieddäer!«,