»Isch waaß so Einisches. Abbäer däs duud jetzz nix zur Sach. Mach däer ma net glei ins Hemd. Dir wäerd schonn kaanäer de Kobb abrobbe. Geh ma beiseit un låss misch dässe ma mache!«
»Un du kanns' däs aach wärkklisch?«, frääscht die Mülläersdochder skebbdisch, die sisch net vorstelle konnt, däss en klaane Zwoggel mit so digge Worschtgriwffel derarddische Feinarbbeide verrischde kann [derartige Feinarbeiten verrichten kann].
»Ei wåss dengkst'n du? Hähähä. Däs is aanäer maanäer [einer meiner] leischdesde Übbunge«, säscht de klaane Kobbold. »Zugegebbe: Gold ze Stroh spinne isse bissi problemaddisch gell. Abbäer umgekehrt ka Probleem. Awwer fäer umsonst is de Dood, gell. Also wåss hostde mer dann als Geescheleisdung aazebiede?«
» Ei wåss soll isch däer dann gebbe? Isch hab doch nix. Isch bin doch nuär e armm, unschuldisch Mülläersdochder.«
»Hmm… Abbäer e Hübbsche bisde. Wie wär's dann mit dei'm Hemdsche, Böbbsche [Püppchen]?«
»Mei Hemdsche? Wåss willstde dann dodemit? Däs kann isch dir uff gar kaan Fall gebbe!«
»Ei werumm dann net?«, frääscht däs gruuselische Männesje un guggt dodebei [dabei] fast e bissi dämoonisch aus der Fratz.
»Ei, isch habb doch nix unnedrunnäer!«, jammert es Mariesche.
»Ei, däs is abbäer net mei Probleemsche, gell«, säscht de Kobbold.
»Ei, bis' du narrisch? Isch mach misch doch hier net naggisch! Isch habb grad ganz annäern Sorsche. Wåss bist'n du übberhaabt fäer'n klaane pärwärsse Siddestrolsch? Un aaßerdeem is däs Hemdsche doch sowwiesso ganzs feuscht von de ganzse Flennerei.«
»Trääne troggne aach wieddäer. Du kanns' däer's aassuche. Entwäeddäer Hemdsche aus oddäer Kobb ab. Es wär doch wärkklisch schaad wenn dei hübbsch Gesischtsche korrz nach Sonneuffgang ins Galgekörbbbsche [Galgenkorb] neiporzzele [hineinpurzeln] wördd.«
»Ei guud, däs isse Arggument. Dann gebb isch dir halt ebbe nachhäer mei Hemdsche, wenn de ferddisch bist midde Rumspinnerei.«
»Naa, naa, nix da! So habbe mer net geweddet, Fräuleinsche. Erst es Hemdsche un dann däs Gold!«
»Isch dacht immäer erst die Arbbeitt un dann däs Vergniesche?«, entgeeschend Mariesche. »Abbäer wåss blaabt mer aach sonst annäeres üwwerisch, als misch ze beusche.«
»Eeeebe host es! Klewwäer Mädsche. So is braav«, säscht däs Männesje.
»Abbäer gaff mer net alls uff mei Marmelle [weibl. Brustwarzen], gell! Un behalt schee dei babbisch' Worschtgriwffel [Wurstgriffel] bei dir, häerstde [Hörst du]? Isch bin nämlisch e aaständisch Mädsche, wo sisch net von jeedem zwoggelische Spinnäer im Nachthemd begrabbsche låsse duud.«
De klaane Wischt hot däs dorschnässde Hemdsche von de verheulde Mülläersdochder mit so'm rischdisch fiese un dreggische Grinse entgeeschegenomme un sisch dann abbäer aach, wie versproche, emmsisch an die Arbbeitt gemacht un am Rädsche gedreht: Schnurr, schnurr, schnurr. Dreima draa gezooche, un ratzifatzi war die Spuul [Spule] voll.
Do hot däs Mariesche abbäer net schlescht gestaunt un gesäscht: »Saachema, worher kannst'n du däs so guud?«
Säscht de Kobbolld: »Ei gelerrntd is halt gelerrntd. Un jetzz mach die Fladdäer un zieh Leine, un loss misch in Ruh mei Arbbeitt mache!«
Schnurr, schnurr, schnurr. Dreima draa gezooche, war die zwaade Spuul voll. Schnurr, schnurr, schnurr. Dreima draa gezooche, war aach die dridde Spuul voll.
Un so is däs die ganzse Nacht lang so weiddäer g'ange, bis die Mülläersdochder ärschendwann eigeschlåafe is. Un bei Sonneuffgang war de klaane Kobbold verschwunne, un däs ganze Stroh, wo in de Kammäer drin war, hot sisch übbäer Nacht in Gold ve'wandeltd.
In alläer Hergottsfrieh kaam aach schonn de Könisch mit saane schweere Kwadraatschlabbe [große, schwere Schuhe] ins Kämmersche neigepoltdäert un hot net schlescht gestaunt, wo er die halbnaggisch Mülläersdochder in Gold gebeddet in de Stubb hot liesche sehe.
Däs war fäer de Könisch so, als wie wenn Osdäern un Weihnachde uff ein Daach gefalle wäre – so wie, als wördd e schneeweiß' Osdäerhäässche unnäer'm goldene Tannebäumsche liesche. Do hoddäer sisch gefreut wie e Schneekönisch, bei dem wo die Karoddenaas unnäer de Görddel gerutdscht is.
Wo es Mariesche dann uffgewacht is un deen Könisch gesehe hot, isse im erstde Momentd ganz erschrogge uffgesprunge, hot geschrie'e un gekwiekt wie so e klaa Spaanferggelfrischling un hot vergeeblisch versucht ihr'n naggische Obbäerkörbbäer ze bedegge – ei womit dann aach?
De Könisch hot die peinlische Sidduatzjoon ausnahmsweis ma blitdzschnell erfasstd un is geisdesgeeschewärddisch [geistesgegenwärtig] losgerennt, fäer de Mülläersdochder e frisch Hemdsche aus de Könischin ihr'm Kleidäerschrangk ze hole.
Dann is de Könisch mit geschlossene Aache wieddäer in die Kammäer nei un hodde Marie däs Hemdsche gegebbe.
»Isch hoff Se sin mer net bääs un låsse mer de Kobb draa, Herr Könisch. Isch wolltd Sie net unnödisch ereesche [unnötig erregen]. Abbäer mei Hemdsche war ganz nassgeschwitztd geweese, weil mer so haaß von de Spinnerei worre is. Un do habb isch däs aasgezooche un ärschendwo zum Troggne uffgehongge. Un jetzz waaß isch Schussel nämmäer wo isch's hiegehonge [hingehängt] habb. Es is eifach verschwunne däs Hemdsche.«
»Ach mei lieb Goldmariesche«, säscht de Könisch fröhlisch, »du braachst [brauchst] disch doch net schääme. Däs is doch alles ganz nadierlisch. Isch un de Herrgott habbe schonn soooo viell Naggedeie g'sehe, däs kannstde däer gar net vorstelle. Als Könisch is mär sowwåss doch gewäehnt. Viellaascht hot sisch dei Hemdsche jo en klaane Kobbold eigesäggelt, hahaha«, scherzt de Könisch un füüscht hinzu: »Hier horschema Mädsche, ma e annäer Fraach. Wie alt bistde dann iwwerhaabt, wenn ischema fraache därff?«
»Isch bin neunzeh', Herr Könisch.«
»Aha. Ei, isch wunnäer misch nuär. Weil isch maan allsemol, fäer dei Altdäer bistde ganz schee gewalldisch obberum, wenn isch dässema so saache därff.«
»Isch waaß, Herr Könisch. Mei digge Eumele [dicke Dinger/große Brüste] sin aach net ze iwwersehe. Däs kimmt dodeher, weil wo isch noch klaa war, habb isch alleweil [immer] ganz viell Milsch getrungke, wisse Se?«
»Soso, ohoo. Die Milsch mäscht's, gelle. Hahahaaa... Wo isch en klaane Bubb war hier, hot ma Muddäer immäer gesäscht, isch soll net so viell Eiäer fresse, äh esse. Do wördd mär blääd von werre in de Bäernn. Is nadierlisch alles Kabbes [Unsinn], gell. Do bin isch alleweil haamlisch ins Hingkelställsche neigekrabbelt un habb die diggstde un größtde Eier mitgehe låsse, wo se gehabbt hadde. Un aach von deene schääne, lange, digge Knaggwärscht habb isch mer alleridd [ständig] en ganzse Aarsch voll in de Schlund neigehaache – Frankfoddäer, waaßtde. Die habb isch dammåls killoweise vertilschtd [vertilgt], kann isch däer saache.«
Dann habbe se sisch noch e Weilsche übbäer dies un däs un jeenes unnäerhalde, un de Könisch, grooßzüschisch wie er ebbe ma war, hodde Mülläersdochder zur Belohnung e Frankfoddäer Knaggworscht un zwaa Eier spendiertd.
»Hier, willstde viellaascht aach noch en grooße Beschäer Milsch dodezu habbe?«, frääscht de Könisch.
»Naa Dangke.«
»Braachst disch net schääme. Mer habbe mehr als genuuch dodevon. Ganz frisch aus'm Eutdäer gezabbt. Kannstde habbe hier. Ka Probleem.«
»Däs is wärkklisch lieb gemaant un zuu güüdisch von ihne, Herr Könisch. Abbäer isch bekomm von de Milsch immäer so Riggeschmerzze, wenn isch ze viell dodevon tringke tu.«
»Ach wåss!