Dornrösjche un de böse Froschkönisch. Frank Fodderwestje. Читать онлайн. Newlib. NEWLIB.NET

Автор: Frank Fodderwestje
Издательство: Bookwire
Серия:
Жанр произведения: Языкознание
Год издания: 0
isbn: 9783738052831
Скачать книгу
von unne aa. Erstdema klär isch dischema uff, iwwer die Sach' midde Blumme un midde Biene. Un wenn de däs gerafft host, dann besteische [besteigen] mer die näckst' Stuuf un dringe bissi diefäer in die Maderje [Materie] ei. Wåss hältst'n dodevon?«

      »Ei weeschemir [Wegen mir/Meinetwegen]. Wenn's dann unbedinggt sei muss un sisch's net vermeide lässt. Hauptsach isch krisch [bekomme] endlisch mei Bobbelsche.«

      »Flanz disch erstdema hie [Pflanz disch erstmal hin], mach däer's bekweem un entspann disch. Dei Klamodde kannstde ruhjisch aasgezooche låsse. Jetzz späerrma die Lauschäerschäer uff un horsch mer ma ganz genau zu…« [Jetzt sperr mal die Ohren auf und hör mir mal ganz genau zu.]

      Dann is die klatschnass' Könischin aas'm Wassäer gestiesche, hot sisch uff den Staa dodezu gesetzt un gespannt un gebannt deen Wordde vom Klabbäerfrosch gelauscht: »An mansche Daache fliescht die Biene, summ summ summ, nur eifach sinnlos in de Geeschend rum. An annäern Daache sucht sich däs Biensche die schärfstde Pimpernelle die es find', um se nach all'n Reescheln der Kunst ze bestäube – manschema ganz langsamm un manschema ganz geschwind…«

      Mer wolle jetzz net diefäer ins Dedeil gehe [tiefer ins Detail gehen], gell. Jeedefalls kammäer sisch vorstelle, däss däs en ganzs schääne Akt geweese sei muss, e unbestäubtde Blüt, die von Blummegiesse un Bienestisch kaan blasse Schimmäer gehabbt hot, de Geschleschtsakt ze erklääre.

      Däs hot däs heile Weltbild wo die Könischin bis dodehie [bis dahin] gehabbt hot, doch schonn e bissi erschüddert. Abbäer de Klabbäerfrosch war halt aach en eiskalde Prooffi, der wo ebbes [der etwas] von sei'm Handwersch [Handwerk] verstanne hot un hot sei Ding knallhartt un gnaadeloos dorschgezooche, ohne Riggsischt uff Verlust von de Könischin ihre Jungfräulischkeit.

      De arme Könischin wär sischäerlisch so mansches Eelend erspaart geblibbe, wenn de labbeduddelisch' Kwadraatsimbel von Könisch net so e versoffen Traandutt [Trantüte/Lahmarsch] geweese wär un net genauso'n närrische Klabbäerstorschfeddischist [Klapperstorchfanatiker/-fetischist], wie sei Fraa. Mär säscht zwar, gemeinsaame Inderesse verbinne, abbäer trotzdeem därff mär sisch dochema die bereschdischtde Fraach stelle, fäer wåss die zwa übberhaupt geheiraat' habbe. Däs kann's doch net sei.

      Do muss erstdema so'n klabbäernde Knallfrosch aagehibbt [angehüpft] komme, der ma Frakdur babbelt [der mal Fraktur/Klartext redet] un der wo die Könischin aus ihr'm Dornrösjcheschlåaf uffwegge [aufwecken] duud.

      Wo de Klabbäerfrosch dann korzz vor Sonneunnäergang [Sonnenuntergang] ferddisch war mit saanäer Uffklärungspreedischt [mit seiner Aufklärungspredigt] un die Könischin um haaresbreide am Nerffezesammeschogg [Nervenzusammenbruch] vorbeigeschliddäert is, säscht die Könischin: »Un soo eeschlisch versaude Schweinekraam muss mär wärkklisch mache, nur fäer e klaa Bobbelsche ze bekomme? Fui Deiwel [Pfui Teufel], däs is jo pärwerss! Ei, un däs fällt mer jo ebbe erst ei: Wo host dann du iwwerhaapt die ganzse oddinääre Ausdrigg un obszöne Reedensardde her? Däs treibt ei'm jo die Schaamesröde in die Bagge nei, Kerlle naa!«

      »Jo«, säscht de Frosch, »gelernnt is halt gelernnt, gell. Wåss willst'n mache? Däs Lebbe is ebbe ka Bonnyhoof [Ponyhof]. Un von nix kimmt halt ebbe aach nix – ma jetzz vom Urknall abgesehe, gell.«

      Säscht die Könischin: »Isch glaab isch krisch Migrään [starke Kopfschmerzen/Migräne]. Gibbt's dann wärkklisch kaan annäern Weesch? Wåss habbe mer dann noch fäer Optzjoone?«

      »Glaab mer's, es is wärkklisch die aanzsischst' Möschlischkeit. Zemindest fällt mer mommendaan spondaan nix anneres ei, wie mer's sonst bewerkstellische könnt. Mär kann nadierlisch [natürlich] aachema die Stellunge warriabbel gestalde, fäer e bissi Abweckslung in die ganzse Geschischtd neizebringe. Awwer vom Grundprinzipp her isses immäer's Glaasche. [immer das Gleiche]«

      »Ei wenn däs so is, dann blaabt mer wohl nix annäer's iwwerisch [übrig], als wie in den saure Abbel nei ze beiße un deen klaane Prinz vom Könisch wach ze riddele un ze schiddele [zu rütteln und zu schütteln]. Mer wäerd schonn ganzs schlescht, wenn isch nuär draa dengk.«

      »Mach däer ma ka Sorsche [Sorgen], mei Schneggelsche. Mär gewäehnt sisch an alles. Däs bekimmstde schonn gebagge. Un nix wäerd so haaß vernascht, wie's gebagge wäerd [nichts wird so heiß gegessen, wie es gekocht wird] – merk dir däs, gell. Wenn de disch wie besproche an alle Dedeils halde duust, die wo isch däer verkliggäert habb, dann proffezei isch däer, däss sisch dein Wunsch in weenischäer als em Jährsche erfülle duud. Därffst halt abbäer aach de Eisprung net verbasse, gell! Wenn de uff Nummäer sischäer gehe wills', treibst es am bestde an alle Daache – außäer nadierlisch du host dei Daache, gell.«

      »Ei jo, däs habb isch aach alles soweit verstanne. Abbäer wåss'n, wenn isch woss ve'kehrt mach baam Ve'kehr, un es dann doch längäer dauäertd wie e Jahr? Isch wartt doch schonn sooooo lang uff moi klaa Bobbelsche!«

      »Ei däs is doch alles kaa Probleemsche, mei Täubsche. Wenn de soweit bist, dann säschstde beschaad [dann sagst du bescheid] un nimms' misch åwends [abends] ma mit nei in die Schloofstubb [Schlafzimmer] von dir un dei'm Luschekönisch då, setzt misch uff die Fenstdäerbank obbedruff, un dann gugg isch mer däs Drama ma ganz aus de Näh von de Vöschelpersbektiewe aus aa. Isch zeisch däer dann schonn wo's lang geht un wo de Hammäer hängt – fäer de Fall, dässes net ganz rund laawfe sollt.«

      »Ach, däs is abbäer wärkklisch lieb von dir, liebbäer Klabbäerfrosch. Däs gibbt mer dann aach e bissi Sischäerheit uff de Mattratz.«

      »Ei jo, isch bin halt en Nedde [ein Netter] – in de Luftd, zu Lande un zu Wassäerbedde. Klaane Scherzz am Beggerand, hahaha«, lacht de Frosch.

      »Därff isch däer als Zeische maanäer Dangkbarkeit viellaascht e klaa Schmatzersche uff dei Pausbäggelsche gebbe, liebbäer Klabbäerfrosch?«

      »Ei sischäää!«

      Dann hot die Könischin deen glitdschische Frosch in die Händ genomme un gesäscht: »Abbäer net, däss de disch innen [in einen] hübbsche Prinz vewandele duust, gell?«

      »Naa, naaaaa – mach däer ma kaan Kobb. Däs isse anner Märjsche. [Das ist ein anderes Märchen]«

      »Guuuud. Weil mit schääne Prinzse, die wo bei uns dehaam in de Schloofstubb uff de Fenstdäerbank rumtorrne [herumturnen], mäscht de Könisch nämlisch korzze Prozess, waaßtde. Dann zieht er sei lang Schwert aus de Scheid' gell, un dann gibbt's en ganzs gewaldische Ko-iddus-inde-rubbdus [Coitus interruptus]. Un däs wolle mer jo net.«

      »Däs stimmt. Däs wär dann e bissi kontraproduktiiief. In deere korzze Zeit, muss mär saache, hostde wärkklisch schonn viell gelernnt.«

      Um däs Ganzse jetzzema e bissi ze beschleunische, gell…

      Die Könischin hot net nuär en neue Freund gewonne, wo zwar noch hässlischer war wie'n Ocksefrosch, dodefäer hot se abbäer endlisch ihre Unschuldischkeit [Unschuld] verloore. Un schonn korrze Zeit nach de Entjungferung hot die Könischin en abarddische Heißhungäer bekomme un von A wie Abbelkuche bis Z wie Zwiebbelkuche, alles dorschenannäer in sisch neigehaache wåss aach nuär halbweeschs essbar war. Dann isse aasennannäer g'ange [auseinander gegangen] wie'n Brauereigaul, un ka Jahr späder, genau wie's de Klabbäerfrosch vorhergesäscht hot, habbe se e bildhübbsch Mädsche aus'm Freudedeisch geanggelt.

      Un weil im Schlossgardde so'n scheene Dornnebusch gestanne gehabbt hot, wo laudäer roode Roose nausgewackse sin, habbe se de klaa Knåddel [kleine Knuddelige/Knuffel] deen scheene Naame Dornrösjche gegebbe.

      Un weil däs klaa Märjscheprinzzesselsche ebbe so en knuffelische un goldische Fratz war, hodde Babba e grooß' Fest veranstaldet.

      Jetzz könnt mär nadierlisch dodedrüwwer spegguliere, ob de Könisch aach e Geborrtsdaachsparddy g'ebbe hätt, wenn däs Klaa so hässlisch aasgesehe hätt wie de Klabbäerfrosch. Abbäer do wolle mer erst