“Oor ek nie na jou geluister het nie . . . toe jy gesê het ek moet by ’n dokter uitkom.”
Hy antwoord nie, maar hy hoef ook nie: sy stywelyn lippe spreek duidelik genoeg.
Sy kyk af na haar bors vol steekmerkies. “Sê nou dis kanker?”
“Moenie spoke opjaag nie.” Hy spoel sy lyf af, staan op en begin afdroog. “Ek het besluit ek gaan nie meer môre Pretoria toe nie.”
“Danie is jou beste vriend, jy kan nie sy bachelor’s mis nie.”
“Ek kan nie in Pretoria sit en jy hier in die Kaap met al dié dinge nie. Jou ma-hulle is negentig kilometer weg in Villiersdorp.”
“Jy sien al maande uit na julle kuier. En dis net ’n naweek. Gáán, Pierre. Jou hier-wees kan nie die uitslag verander nie, selfs al is dit slegte nuus.”
Hy vou die handdoek om sy lyf en sak op die bad se rand neer. “Ek wil hier wees vir jou.”
“Jy gaan net ’n oproep ver wees.”
Hy kyk haar stip aan voor hy opstaan en uitloop.
Sy sit regop en neem die seep. Hoekom stuur sy hom weg Pretoria toe? Sy wil hom tog nêrens anders hê as hier by haar nie.
Sy was haar lyf, vermy haar bors. Miskien hoop sy dat as hulle aangaan met hulle lewe soos hulle dit beplan het, sal die biopsie se uitslag nie alles omvergooi nie.
Sy weet nie. Sy weet nie meer wat sy weet nie.
Toe die sein in die vliegtuig opklink, maak Pierre sy sitplekgordel los. Hy skakel dadelik sy selfoon aan en sien verlig daar was nog geen oproep van Nadine nie. Of is dit juis ’n slegte teken? Sy het so ’n gewoonte om eers self oor iets te tob voor sy met ander daaroor praat.
Nee, sy sal hom dadelik bel. Hierdie ding was gisteraand te swaar op haar gemoed. Heelnag het hulle lê en rondrol. Later het hy dit oorweeg om op te staan en in die studeerkamer te gaan werk, maar dan sou hy aan Nadine te kenne gee dat die ding hom ook bang maak.
Hy ry met die rolband tot in die aankomsaal om sy naweeksak tussen die ander bagasie uit te soek en glimlag breed toe hy Danie raaksien. “Is jy reg vir jou groot naweek?”
“Is ’n man ooit nie reg nie?” Danie klap hom op die skouer. “Die manne wag by my huis vir ons. Ons val sommer dadelik in die pad.”
“Die manne” is ’n vrolike lot, sien Pierre toe hulle by Danie se oprit intrek.
’n Groot man steek eerste sy hand uit om te groet. “Anton is die naam. Sit sommer jou sak hier in.”
Die kattebak waarna hy beduie, lyk vir Pierre of hulle ’n wegneem-sjebeen wil begin.
“Hier is vir jou en Danie elkeen ’n bier,” sê Anton, “julle bestuur mos nie. Dikhololo, hier kom ons!”
Pierre draai die bottel se prop af en klink dit teen Danie s’n toe Anton agter die stuur inklim.
Hulle skuif op die viertrek se agtersitplek in. Die musiek is hard en die bier verfrissend. Hy kan hom amper verbeel hulle is weer tieners, in Danie se ouer broer se kar op pad Menlyn toe om te gaan fliek; Danie agter een of ander blondekop aan en hy wat saamgesleep word vir morele ondersteuning.
“Hoe gaan dit met Nadine?” vra Danie en sluk aan sy bier.
“Goed. Sy het as regsadviseur by Fashion Corp begin werk so drie weke terug. Sy love dit.”
“Nice. Sy het mos altyd gesê sy wil vir hulle werk.”
“Jy moet haar sien. Dit lyk elke dag of sy uit ’n modetydskrif stap as sy werk toe gaan.”
“Snazzy vrou wat jy vir jou losgeslaan het. Nie dat ek verstaan wat sy in jou sien nie.”
“Ja, ja. Geen mens sal ook weet wat Lienka in jou sien nie, en nou staan julle op trou.”
Danie klink sy bottel teen Pierre s’n. “Can you believe it.”
Pierre lag. “Hoog tyd ook. Dis die beste ding wat jy ooit kan doen.”
Nadine kyk op toe Hannah langs haar in die oopplankantoor verskyn.
“Did you hear anything from the gynae yet?”
“Nog niks,” sê sy so neutraal moontlik sonder om na Hannah te kyk. Gelukkig wys haar lessenaar muur toe, sodat sy nie heeldag die ander se kyke hoef raak te sien nie.
“Riana says you must let her know as soon as you hear anything. And you can go home immediately if it’s bad news.”
“Dankie.” Sy konsentreer op die kontrak voor haar. Sy wil regtig nie nou hieroor praat nie. Die feit dat die dokter haar steeds nie gebel het nie, is besig om haar tot raserny te dryf.
Hannah leun teen haar lessenaar aan. “Why do they take so long?”
“Hannah.”
“Sorry. I’m just so stressed for your sake. And you look so cool, calm and collected.”
“Ek probeer om nie daaraan te dink nie.”
Maar sy dink daaraan. Vandat sy vanoggend haar oë oopgemaak het, is dit al waaraan sy dink. Elke aksie wat sy uitvoer, elke iets wat sy as vanselfsprekend aanvaar, laat haar wonder hoekom sy die eenvoud daarvan voorheen nie meer waardeer het nie.
En elke oomblik dink sy: Hoekom bel dokter Neethling nie? Het hy haar nommer verloor? Moet sy hóm bel? Het haar biopsiemonster weggeraak? Het gister regtig gebeur, of was dit net ’n nare droom?
Dan voel sy haar gekneusde bors en weet ’n nagmerrie maak nie fisiek seer nie.
Toe die Durbanville-nommer uiteindelik oor haar selfoonskerm flits, wil sy nie meer weet wat die uitslag is nie. Met ’n donderende hart loop sy badkamer toe vir meer privaatheid voor sy antwoord.
“Middag, mevrou Duvenhage, dis dokter Van Zyl wat praat. Is jy al by die huis?”
“Nee, ek is nog by die werk.” Sy stut haar kloppende lyf teen die muur.
“Ai, dis nou jammer. Ek het spesifiek tot nou gewag omdat ek gehoop het jy is al tuis.”
Sy druk haar handpalm teen haar bors. Sy wil dit nie hoor nie.
“Mevrou Duvenhage, daar is nie ’n maklike manier om dit te sê nie . . .”
Haar verstand slaan toe en sy wil met alle geweld die foon van haar oor af wegskeur, maar haar hand bly bewegingloos.
“Daar is veelvuldige selle wat positief toets vir kanker.”
Haar knieë knik en sy sak stadig met haar rug teen die muur af. Haar gedagtes hardloop rond om die regte vraag te gryp, maar kry nie een raakgevat nie.
“Oukei, dokter,” sê sy oplaas.
“Ek wil jou so gou moontlik sien om oor ’n behandelingsplan te praat. My kantoor sal jou bel vir ’n afspraak. Gaan jy nou net huis toe, ons praat Maandag.”
Sy druk die foon dood en sit vir ’n ruk net so.
Gaan jy nou net huis toe . . .
Sy skuur teen die muur regop en haal diep asem. Nou weet sy.
“What did the doctor say?” loop Hannah haar trompop toe sy die badkamerdeur oopmaak.
“Dis kanker.”
“Oh no! I’m so sorry.”
Hannah druk haar te styf vas en maak haar bors seer. “Sê asseblief vir Riana ek gaan huis toe.”
“Will you be alright? Must I take you home?”
“I’ll be fine.”
Met bewende vingers skakel sy die rekenaar af en neem haar handsak. Dit voel of sy buite haar liggaam uit die kantoor stap en in haar motor klim, dit aanskakel en wegtrek.
Die