“Die blote idee is so gek, Heinrich, dat ek jou dokter toe sou gedwing het as jy jonger was. Jy wil alles opgee? Weet jy wat armoede is! Om as kerklike niks te mag besit nie!”
“Daar is ander dinge wat meer –”
“Om mense om jou te hê,” knip sy hom kort, “gedurig om jou, wat jou geestelik en liggaamlik leeg tap!”
“Ek bid dat ek die genade sal ontvang om sonder voorbehoud aan sulkes te kan gee, soos vader John aan sy armes gee.”
Sy kyk hom uitdrukkingloos aan, maar haar geklemde hande verklik aan hom hoe gespanne sy is. Hy voel so ’n diep deernis teenoor haar dat hy byna lus voel om te huil.
“Sê my een ding, het vader John daarvan geweet? Van hierdie diepe sielsbegeerte van jou?” Die vraag is so saaklik gestel, dit lok hom in haar strik.
Hy knik. “Ja, reeds van my sestiende jaar af weet hy daarvan. Maar hy het daarop aangedring dat ek ouer moet wees en doodseker moet maak van my roeping. Dit was eers nou, ná die jare wat ek op Sorgenfrei was, dat ek hom kon oortuig van my erns. Eers toe het hy vir my begin voorbrand maak. Sonder vader John sou ek nie ’n kans gehad het nie. My orde is gesog omdat heelwat van hul studente verkies word as kandidate vir die Vatikaan, waar ons ons studies uiteindelik voltooi.”
“Watter studies?” vra sy gemaak geïnteresseer, en weereens mis Heinrich die kilheid in haar stem.
Hy begin opgewonde verduidelik. “Kerklike doktrine, sus, die statutêre aspekte en al die dogmas. As mens aan die einde van jou studies verkies word, word jy opgelei vir diens in die Vatikaan self. Sommige word diplomate van die Kerk. Dis hulle werk om die beleid van die Vatikaan uit te dra en te verdedig. Maar tensy jy uit die adel kom, en nog boonop briljant is, is dit amper onmoontlik om in aanmerking te kom vir so iets.”
“En dit is jou ideaal, om een van die uitverkorenes te word?”
Heinrich bloos, sy hand begin selfbewus oor sy neus te vee. Hy skud sy kop. “Dit sou arrogant van my wees om op so iets te hoop, sus. ’n Gewone ou soos ek, en boonop een uit Afrika, staan maar min kans. Nee, ek wil net doodgewoon mense dien, dis genoeg vir my.”
Deborah leun terug in haar stoel. Verbeel hy hom, of is daar ’n trek van triomf op haar gesig? Sy glimlag effens.
“Sulke gekunstelde minderwaardigheid!” sê sy snedig. “Is dit dan nie ook ’n sonde nie? Jy en vader John het dit sekerlik bespreek? Dis presies hoe hy sy elitistiese orde aan jou verkoop het. Jy, ’n briljante student en ’n jong man afkomstig uit ’n uitstekende Johannesburgse familie, jy staan waarskynlik ’n baie goeie kans.”
Heinrich lag, kopskuddend. “Nee, dis presies die teenoorgestelde! Hy het my gesê om geen hoop te vestig op my agtergrond nie. En ek vra om verskoning as ek by jou die indruk geskep het dat die orde elitisties is, sus! Nederigheid is te alle tye die wagwoord. ’n Jesuïete-priester mag nooit ’n hoër amp in die Kerk aanvaar nie, ek sal nooit ’n kardinaal of so iets mag word nie.”
Sy suster kyk hom stip aan. “Opoffering? Sonder bymotiewe? Hoe –”
Die deur word onverwags oopgemaak en Karl, reeds verklee vir aandete, kom die studeerkamer binne. Hy voel onmiddellik die gespanne atmosfeer tussen broer en suster aan.
“Wat het ons hier? ’n Intieme familiegesprek?” vra hy op sy ou dralende manier en gaan leun teen die marmerkaggelrak.
Heinrich merk dat Karl so staan dat die los gedeelte van die baadjie wat sy verminkte arm se stompie kamoefleer, buite hul sig is.
Karl glimlag. “Toe ek ná my rus opstaan, is die huis skielik so stil soos ’n grafkelder! Net Lenie was daar. Sy’t my gesê julle is hier.”
“Ons was op die punt om ons by jou aan te sluit,” lieg Deborah stug.
“Werklik?” Karl lig een wenkbrou spottend, dan kyk hy na Heinrich. “As ek dit nie mis het nie, het jy jou suster van jou besluit vertel?”
“Ja.” Heinrich staan op en glimlag verlig vir Deborah, wie se gesig nou half in skadu versteek is. “Ek was teëkanting te wagte, maar ek dink sy verstaan.” Hy kyk dankbaar na sy suster. “Dankie vir jou begrip, sus, ek waardeer dit.”
Deborah antwoord nie, maar lig net ’n hand wat beduie dat sy Heinrich ontslaan uit die vertrek. Die kilheid in haar oë en die harde trek om haar mond ontgaan nie vir Karl nie. Hy ken haar te goed om nie haar opgekropte drif te eien nie. Hy kyk bejammerend na Heinrich. Jong idioot! Sy het hom duidelik valslik gerusgestel. Hoe swak ken hy nie sy suster nie!
“Dis goed!” verklaar hy vrolik. “Dan kan ons mos gaan eet, ek is skielik rasend honger.”
“Goeiste, en ek moet nog gaan verklee! Verskoon my.” Heinrich haas hom by die kamer uit.
’n Swaar stilte daal neer oor die vertrek, en nie Karl of Deborah blyk by magte te wees om dit te verbreek nie. Dis eers toe hulle van onder uit die huis die laggende stemme van die twee jong mans hoor dat Karl praat.
“Sorgenfrei … jou erfgrond, waarvoor jy alles opgeoffer het … ek weet dit kom nie maklik nie, Deborah. Jy het drome gehad vir Heinrich.”
Deborah soek allermins simpatie, veral nie van Karl nie. Sy kom orent uit die leunstoel en glimlag, oënskynlik onaangeraak. “Daar is iets wat ek jou wil wys, Karl,” sê sy byna opgewek. “Sal jy saam met my afstap na die ou koetshuis?”
“Nou?” vra Karl verbaas. “Dis al donker.”
Deborah lag. “Skaars.” Sy haak by hom in en trek hom na die venster. Buite word die tuin saggies deur die gloed van tientalle fakkels en kerse verlig, soos ’n flikkerende sprokiesland. “Komaan, ons mag Sam nie teleurstel nie. Ons moet sy harde werk bewonder!”
Buite ruik die naglug na kruie, brandende kerse en die fakkels se rook. Sy aan sy loop hulle by die terras se trap af. Wat is dit waaroor Deborah so begeesterd praat? wonder Karl. Dit is waarskynlik ’n truuk om sy aandag af te lei van Heinrich. Sou sy weet dat hy hier is om vir hom voorspraak te doen? wonder Karl ongemaklik, terwyl hy met verdeelde aandag na sy vrou luister.
“Dis so aangepas dat mens dit van binne kan beheer en met een hand kan stuur. Sam is oortuig dat jy geen probleme daarmee sal hê nie.”
“Probleme?” vra Karl, nou nog meer uit die veld geslaan. Hy besef hy het nie die vaagste benul waaroor haar opgewondenheid gaan nie. Hulle kom voor die koetshuis tot stilstand. Deborah druk die swaar deur halfpad oop. Sy stap binne en wink hom om haar te volg. Dan skakel sy die ligte aan. Die Benz se glimmende silwer koplampe skitter blitsend onder die ligte.
Karl kyk sonder begrip na die vaartbelynde voertuig.
Hy besef nie dis vir hom nie, dink Deborah geamuseer. “Dis joune, Karl, dis jou verjaardaggeskenk! Kyk, mens kan die enjin van binne af aan die gang skop, en die stuurwiel hanteer jy volgens Sam met jou een hand en knie.”
Karl loop nader en inspekteer die blink, gladde bakwerk. Hy loer deur die venster na binne: Die motor se paneelbord is van donker rooshout, en die sagte sitplekke is oorgetrek in sy geliefde kleur, donkerblou. Seker seemsleer, vermoed hy. Meesterlike vakmanskap. Die volmaakte rytuig vir ’n jong dandy, miskien … Maar vir ’n eenarm-frats soos hy? Sou sy dit met opset gedoen het, om hom meer bewus te maak van sy gestremdheid?
Hy draai om en sien die onsekerheid en die afwagting op haar gesig. Dan skiet die gedagte hom te binne: Hierdie geskenk, hierdie vaartbelynde Benz wat Deborah vir hom gekoop het, dit is die oplossing waarna hy gesoek het gedurende die lang ure van hulle terugreis – ’n rytuig wat hom finaal na die ander kant sal vervoer!
Hy glimlag vreugdeloos. “Dankie, dis ’n bedagsame geskenk.” Hy uiter ’n vreemde laggie. “’n Vuurwa,” deklameer hy, “die vuurwa van Hermes wat