Die goudbaronne. Lerina Erasmus

haar sonder meer weg na waar die motor nou op hulle wag.

      Vickey kry darem kans om vinnig oor haar skouer te loer. Hy staan nog daar, maar nou is daar ’n glimlag op sy gesig. Hy knik sy kop een maal en sy weet, o sy wéét dat niks en niemand Kurt Mannheim van haar sal weghou nie!

      Hulle sit stug langs mekaar, hy en sy ma. Deborah het niks gesê ná die resies nie, maar hy ken sy ma goed genoeg om die ysige kilheid in haar stem reg te interpreteer toe sy hom beveel het om te gaan verklee en die motorbestuurder aan te sê om haar te kom haal. Hy self voel ergerlik oor haar houding. Dit was tog net ’n vriendskaplike resies, wat maak dit saak dat hy dit nie voltooi het nie? Hy sug. Hy kan haar seker nie blameer nie. Hy het vir Mannheim Enterprises gery en hy het haar en die ander seker gefaal. As iemand anders in sy plek gery het, het die trofee seker nou in die glaskas van Mannheim Enterprises se hoofkwartiere gepryk, langs daardie kriekettrofee van sy oupa.

      Deborah se gedagtes is in ’n warboel. Deur haar verkyker het sy gesien hoe hy in die water spring toe daardie geklike kind van Kit deur haar eie toedoen daarin beland het. Sy moes selfs toekyk hoe hulle hande hou en lag asof hulle ou bekendes is, hoe Kurt haar optel en uit die meer dra asof sy ’n porseleinpoppie is. Nie dat sy nie self kon uitloop nie, sy het heel kordaat gelyk toe sy saam met haar pa wegstap.

      Die stad se mense gaan praat, dink Deborah onvergenoeg. Die gramskap tussen haar en Kit is geen geheim nie, en sedert die jong dame teruggekom het met al haar uitheemse uitrustings, word daar reeds baie oor haar gefluister. Sy wil nie hê Kurt se naam moet gekoppel word aan so ’n leëkoppie nie. Maar sy durf nie ’n bohaai daaroor maak nie – Kurt is haar kind, en net soos sy het hy ook ’n koppige streep. Hoe minder hulle daaroor praat, hoe beter, besluit sy toe Basjan die motor voor Mannheims Ruhe se stoeptrap tot stilstand bring.

      “Jy moet moeg wees,” sê sy toe hulle die trap oploop.

      Kurt kyk haar verbaas aan.

      Sy sit haar arm op syne en glimlag. “Ek gaan nie van jou verwag om die bal ook nog by te woon nie. Jy was reg, ek is outyds met my voorbehoud oor die routydperk. Ek sal vanaand self gaan. Jy sal dit waarskynlik ook maar vervelig vind om –”

      “Ek is nie moeg nie, Mamma. Waarom sou ek wees?” roep Kurt uit. “En ek wíl gaan, ek sien uit daarna,” voeg hy ferm by.

      Sy byt die bitsige aanmerking wat sy hom wou toevoeg net betyds terug. Sy knik. “Dan is ek bly,” sê sy gemaak opgewek. “Ons sal al twee gaan. Dit sal vir my lekker wees om aan my seun se arm die balsaal in te loop!”

      Sy sien hy wil nog protesteer, maar sy steur haar nie daaraan nie. Toe Sam die voordeur vir haar oopmaak, swiep sy by Kurt verby. “Sam, stuur asseblief vir Lenie na my kamer. Ek wil begin regmaak vir vanaand,” vra sy in die verbygaan.

      Kurt staar haar oorbluf agterna en skud sy kop. Sy ma se kwiksilweragtige veranderlikheid is vir hom totaal vreemd. Nou ja, wat maak dit saak as hy saam met haar sy opwagting maak – sy is sy ma, en hy sal haar sekerlik nie die hele aand hoef besig te hou nie. Die belangrikste is dat sý daar sal wees: Vickey Malloy. Sy hart klop vinniger by die gedagte dat hy haar in sy arms sal kan hou wanneer hulle dans. As hy dit kan verhelp, sal nie een van die ander kêrels vanaand daardie voorreg met hom deel nie!