“Ek het net gou die honde kom haal,” verduidelik ek terwyl ek buk-buk probeer om hulle halsbande beet te kry. “Jammer as hulle vir mevrou gehinder het.”
Sy sê niks, lig net ’n volgende pantoffel dreigend op.
Ek klou aan die halsbande en trek die honde so buk-buk saam met my by die hek uit. Die laaste pantoffel, ’n pienke met ’n skerp hakkie en ’n stukkie nagemaakte pels oor die tone, volg ons tot in die straat.
3. Bloedvingers, suikervingers, groenvingers …
Maar kom ons keer terug na Fabienne se storie. Van die dag dat Fabienne se lieflingsuster se lekkerste sjokolademousse so onverklaarbaar in modder verander het, is alles nie meer pluis in Fabienne se lewe nie.
Snags in haar slaap keer die verfkwasvrou terug om haar te tart, met haar woeste hare en haar skelbont rokke, serpe, truie. Lemoenoranje en jakarandapers en koringblomblou, verbeel jou, kleure waarin Fabienne se ma nie dóód gesien sou word nie, nie eens een-een nie, en hierdie vrou hang al hierdie kleure gelyk aan haar lyf. En saans aan tafel, terwyl hulle smeltsagte lamsboud met roosmaryn of souserige beesstertbredie eet, staar Fabienne afgetrokke na haar gesin se vingers. Groenvingers, suikervingers, bloedvingers. Dis die aftelrympie wat aanhoudend in Fabienne se kop draai. Bloedvingers, suikervingers, groenvingers. Wie gaan eerste uitval?
Hulle gaan jou saggies versmoor, fluister die verfkwasvrou snags in haar oor. Hulle wéét jy hoort nie hier nie. Jy sal jouself moet red. Raak ontslae van hulle. Of raak ontslae van jou verfkwaste.
Fabienne word saggies waansinnig. Haar gesin merk dat sy al hoe minder eet en vermoed dat sy ’n dieetsiekte het. Hulle sleep haar na dokters en sielkundiges, maar sy word net al hoe maerder. Camille bak soos ’n besetene. Sy skep poedings asof haar suster se lewe daarvan afhang. Sy gebruik daagliks dosyne eiers en kilogramme suiker. Sy smelt enorme blokke sjokolade, tot alles, selfs haar ma se spogrose, soos sjokolade ruik. Fabienne voel of sy in ’n Paaseier vasgevang is. Alles om haar is donker en soet en hol.
Snags in haar bed, ná die verfkwasvrou kom kuier het, skakel sy haar gesin een-een uit. Elkeen op ’n gepaste manier. Niks meer as selfbeskerming nie, sê sy vir haarself.
Groenvingers sal deur ’n vleisetende plant verslind word, ’n reusagtige beblaarde gedrog uit ’n oerwoud in Suid-Amerika, ’n plant wat sy wou mak maak. Op ’n dag, as sy haar groengevingerde hand uitsteek om die plant se stingel te streel, pluk die plant haar nader en sluk haar heel in.
Suikervingers sal aan ’n sjokoladetruffel verstik. Nee, dink Fa-bienne, dit sal nie werk nie. Jy kan nie aan sjokolade verstik nie, dit smelt in jou keel. Maar sê nou net daar het ’n stuk eierdop in die vulsel agtergebly? Groot genoeg om Suikervingers se keelgat te versper?
En Bloedvingers sal deur ’n waansinnige pasiënt aangeval word. Wanneer hy sy hand in die man se mond steek, byt die man die tandarts se vingers vas, spring op uit die tandartsstoel en verwurg die tandarts. Hulle sê mos tandpyn kan jou mal maak.
Bedags verf Fabienne. Maar nie meer stillewes nie. As haar pa na haar skilderye kyk, kan hy nie ’n enkele blom uit haar ma se tuin herken nie. Al wat hy sien, is ’n klomp skelbont kleure. En hopeloos te veel skakerings van rooi.
Liewe leser, soos jy seker agtergekom het, skryf ek nou ’n sielkundige riller. Bloedige stillewe? Vervloekte verfkwas? Ek sal nog aan ’n titel dink. Oor die volgende drie weke sal ek baie tyd hê om te dink.
Ons het eers laatmiddag hier aangekom, by die huis op die berg, ná ’n nagmerrierit in ’n oorvol kombi.
Die eerste twee ure was ’n nagmerrie omdat Tibo en Amos aanhoudend baklei het of gekla het hulle is honger of gekerm het hulle is verveeld. Maar daaraan is ek gewoond. Dit gebeur elke keer as ons meer as ’n kwartier in ’n kar deurbring. Yann het sy Walkman se oorfone opgesit en ’n glasige uitdrukking in sy oë gekry en nie ’n dooie woord gesê nie (soos elke keer as ons meer as ’n kwartier in ’n kar deurbring) behalwe reg teen die einde toe hy skielik uitgeroep het: “Ek moet pie! Dis dringend!” Dit was die vierde keer dat ons moes stilhou sodat iemand kan piepie. Die ander drie kere was dit Mana. Maar sy sê sy kan nie help nie, dis oor sy sewe maande verwagtend is. Verder het Pampoen of Patat of dalk albei karsiek geword en oor al die komberse gekots, maar dis ook nie die eerste keer dat dít gebeur nie.
Die laaste halfuur was ’n ander soort nagmerrie. Van ons van die teerpad afgedraai het iewers anderkant Piketberg (of dalk was dit ’n volgende dorp, ek weet nie, Yann sê mos ’n dorp is ’n dorp is ’n dorp) het die grondpad al slegter geword. Die eerste ent kon jy darem nog die spore van ander karre in die modder sien, maar ná ons deur ’n paar plaashekke gery het, was daar glad nie meer ’n teken dat iemand die afgelope tien jaar die pad gebruik het nie. As jy dit nog ’n pad kon noem. Dit was meer soos ’n kronkelende erosiesloot, massiewe klippe en kuithoogte bosse net waar jy kyk, en plek-plek so steil dat ek bang was die kombi gaan agteroor bollemakiesie slaan. Op ’n kol moes ons deur ’n drif ry. Ek dog die idee van ’n drif is om ’n kar droog te hou, maar die stroom was so sterk dat dit gevoel het of ons gaan begin dryf. Die enigste gelukskoot was dat ons onder die reën uitgery het. Ek dink nie die arme kombi sou water van onder én water van bo kon hanteer nie.
Liewe leser, ek wéét wat jy dink. Ou Hanna Hoekom oordryf al weer. Sy kan mos nie ’n storie vertel sonder om dit in ’n drama te verander nie. Maar ek belowe dit was nie net my verbeelding nie. Ek kon sien almal in die kar was so benoud soos ek. Tibo en Amos het skoon vergeet om te kla, Yann se oë was vir ’n verandering glasig van skok eerder as van verveling, en Mana het die kar se kassetspeler al hoe harder gedraai, asof sy gehoop het Cecilia Bartoli se jubelende stem sal ons tot bo-op die berg dra.
Dit kan nie goed wees vir ’n ongebore baba om so rondgeskommel te word nie. Aan die ander kant, miskien is dit tyd dat Ditjie ’n bietjie taf gemaak word. Ditjie gaan nie ’n maklike lewe hê nie as Ditjie eers by hierdie gesin aangesluit het nie.
Die ergste van alles, sê Mana toe ons met bewerige knieë uitklim, is dat ons die pad oor ’n paar dae weer moet aandurf om kos op die naaste dorp te gaan koop. Ek bied dadelik aan om honger te ly eerder as om weer daardie pad te ry. Dit sal makliker gaan as die sleepwaentjie eers afgehaak is, troos Beyers. As die kar nie so oorlaai is nie. Maar niemand lyk juis getroos nie.
Ons kyk half verdwaas om ons rond. Soos skipbreukelinge wat op ’n manjifieke eiland uitgespoel het, maar nog nie mooi kan glo dat hulle nie dood is nie. Ons sien mistige blou berge en groen heuwels oral om ons, die skittering van ’n waterval teen ’n krans, ’n vlakte van fynbos om ’n vervalle huis. Ons hoor ’n oorverdowende gekwetter van voëls. Wel, miskien net ’n doodgewone gekwetter, maar vir my stadsore klink die voëls amper onbeskof rumoerig. En presies op hierdie oomblik, on cue soos Beyers sou sê, begin die son agter die huis sak en die hele prentjie kry so ’n sagte goue gloed.
Selfs Yann kon dit nie oor sy hart kry om ’n sarkastiese aanmerking te maak nie.
Ek sal nou nie sê die huis het my voete onder my uitgeslaan nie, maar so in die vleiende lig van die sonsondergang het dit darem nie té onaardig gelyk nie. ’n Eenvoudige reghoekige gebou met witgekalkte mure (wat oral afskilfer) en ’n rietdak (wat soos die vel van ’n brandsiek hond begin lyk), amper soos daardie outydse vissershuisies wat jy op Kaapse kusdorpies kry. ’n Verwaarloosde ou vrou wat jou tog laat vermoed dat sy eens op ’n tyd nogal mooi moes gewees het. Dog ek so ewe.
Dis eers toe ons die swaar houtvoordeur met die enorme outydse sleutel oopwikkel dat ons besef wat Beyers se vriend bedoel het toe hy gesê het die plek staan al lank leeg. Dis omtrent hoe die arme prins moes gevoel het toe hy ná ’n honderd jaar in Doringrosie se toegerankte paleis opdaag. Stof en spinnekoppe net waar jy kyk. Met so ’n muwwe reuk wat aan die meubels kleef. Nie dat daar veel meubels te sien is nie, net ’n enorme tafel, ’n ingesakte rusbank en ’n spul stokou stoele in ’n enkele leefvertrek – kombuis en eetkamer en sitkamer en alles saam – met ’n paar deure wat na die slaapkamers lei.
“Dis ’n dump!” roep Yann uit en begin so onbedaarlik