“Hoekom moet ék help afstof?” vra ek. “Is dit nie bietjie seksisties nie?”
“Ag, ou Hanna Hoekom,” sug Mana en begin die vloer met mening vee, “soms is dit makliker om prakties te wees as om polities korrek te wees.”
“Is hier dan nie ’n stofsuier nie?” vra Tibo.
“Hier’s nie elektrisiteit nie,” herinner Mana hom. “Gaan kry jy en Amos elk ’n lap in die kombuiskas. Maak dit klam – nie nat nie, net klam – en dan vee julle al die meubels af.”
“Watse meubels?” mompel Yann, nies weer ’n slag en vlug by die voordeur uit.
“O ja.” Tibo knik sy kop verslae, asof die volle omvang van die katastrofe hom nou eers tref. “Hier’s nie elektrisiteit nie.”
My enigste troos is dat Fabienne volgende naweek opdaag. Kyk hoe verspreek ek my nou. Ek wou eintlik sê my enigste troos is dat Sharon volgende naweek opdaag.
Haar pa kom haar aflaai met sy splinternuwe 4x4. Die slegte pad sal nie vir hulle ’n probleem wees nie. Met so ’n voertuig sal dit miskien selfs ’n avontuur wees. Dis nou te sê as Sharon se pa weet hoe om ’n 4x4 te bestuur behalwe op teerpaaie in die stad. As ek so na hom kyk, met sy sonbrilletjie en sy blinkleerskoene en sy duur donker pakke, weet ek nie so mooi nie.
Sharon se pa het ’n hoë pos in die staatsdiens, net onder een of ander minister. Ek dink hy was eers by die Minister van Toerisme en nou’s hy by die Minister van Polisie. Of andersom. Hy maak vreeslik baie geld. En Sharon se ma nog meer. Sy het ’n hoë pos by ’n groot versekeringsmaatskappy. Human relations, sê Sharon met ’n verveelde uitdrukking elke keer as ek vra wat haar ma nou eintlik doen om soveel geld te verdien.
Ek weet steeds nie wat vir ’n werk human relations is nie. Ek dink ook nie Sharon weet nie. Ek wonder byvoorbeeld of jy ook baie geld kan maak met animal relations. Ek bedoel nou nie in ’n dieretuin nie, ek bedoel in ’n versekeringsmaatskappy. Of flower relations? (’n Moontlike pos vir Fabienne se groengevingerde ma?) En indien nie, hoekom hou hulle aan om dit human relations te noem? Hoekom nie net relations nie?
Liewe leser, teen dié tyd het jy seker al agtergekom hoekom my gesin my Hanna Hoekom noem.
Mana sê my eerste woord, toe ek tien maande oud was, was hoetom. (Ek kon nie ’n k sê tot kort voor my tweede verjaardag nie.) Nie mamma of pappa soos normale babas nie (sê Mana trots) maar die grootste filosofiese vraag van alle tye: Hoekom?
Liewe leser, wat anders kon ek sê? Mamma was ’n onbekende woord, want Mana het haarself nooit só genoem nie. En pappa was nie net ’n onbekende woord nie, dit was heeltemal ’n onbekende begrip. Toe ek tien maande oud was, het Gavin lankal nie meer saam met ons gewoon nie. Nee, hulle is nie kwaad uitmekaar nie, hulle het vooraf besluit sy sou my alleen grootmaak. Gavin sou nie babakots op sy modieuse klere kon hanteer nie.
As jy my vra (nie dat iemand my al ooit gevra het nie), was my eerste woord ’n gil van woede. Hoekom kan ek nie maar ’n normale baba met ’n normale ma en ’n normale pa wees nie?
En nou is ek vasgekeer op ’n berg waar ek oor tien dae my vyftiende verjaardag moet vier, saam met my abnormale ma, my ingewikkelde gesin, my beste vriendin en – wait for this – my pa met die peroksiedhare. Ek was vreeslik dankbaar toe Sharon vra of sy nie ook so ’n stukkie van hierdie vreemde wittebrood saam met my kan kom hou nie. (Sy dink mos my gesinslewe is opwindend. Ná ’n paar dae saam met ons op die berg sal sy beslis anders dink.) En ek was vieslik ondankbaar toe Gavin uit Johannesburg laat weet hy wil óók my verjaardag saam met my kom vier.
Ek meen, hy’t nie een van my vorige veertien verjaardae saam met my gevier nie. Vir wat wil hy nóú met my kom bodder?
Maar ek het nie kans gekry om sy aanbod van die hand te wys nie. Ek het nie eens kans gekry om met hom te praat nie. Mana het die telefoon geantwoord en op haar gewone baasspelerige manier my hele lewe oorgeneem.
Eers was ek bly dat sy geantwoord het, want ek weet nooit wat om vir Gavin te sê as hy so uit die bloute bel nie. Wel, ek weet in elk geval nooit wat om vir hom te sê nie, maar as ek hom in lewende lywe sien, kan ek hom altyd uitvra oor sy nuwe handsak of sy snaakse sokkies of so iets. Nie dat ek belang stel in sy handsakke of sy sokkies nie, maar hy kan ure daaroor praat en ek hoef nie rêrig te luister nie. Hy’s ’n klereontwerper – het ek dit al gesê? – vir ’n reeks met die etiket Androgynous. Sharon sê dis ongelooflike cool klere. Ek sal nie weet nie, want dit word verkoop in die soort boetieks wat ek seker nooit sal kan bekostig nie. Toe sê hy vir Mana hy moet Kaap toe kom vir ’n modeskou wat die naweek net voor my verjaardag gehou word en hy dink daaraan om ’n bietjie langer te bly …
“Wonderlik!” roep Mana uit. “Ons beplan ’n gróót partytjie in die gramadoelas!”
Watse partytjie, vra ek verbaas, ek dog dis net Sharon wat kom?
Maar Mana maak of sy my nie hoor nie en vertel vir Gavin van hierdie stunning huis op ’n berg waar ons gaan vakansie hou, laat dit soos ’n vyfsterhotel klink, tot Gavin haar omtrent soebat om hom saam te nooi.
“Oukei, dan bly jy oor vir ’n nag of twee,” sê Mana ingenome. Maak of sy nie sien hoe wanhopig ek my kop skud nie. “Wil jy iemand saambring? Die huis is groot genoeg, hoor!”
Net nie dít nie, dink ek, te wanhopig om selfs my kop te skud.
Asof dit nie erg genoeg is dat my moffie-pa op my verjaardag gaan opdaag om my voor my beste vriendin in die skande te steek nie. Sharon weet van Gavin, natuurlik, maar dis een ding om te weet van hom en heeltemal ’n ander ding om hom in lewende lywe te sien. As hy nou boonop ’n lover in swart leer of ’n slangvelbroek moet saamsleep …
“Dis die eerste woord wat ek van hierdie groot partytjie hoor,” sê ek deur geklemde kake toe Mana die telefoon neersit.
“As Gavin daar is, sál dit ’n partytjie wees,” verseker sy my. “Hy kan ’n begrafnis in ’n fees verander.”
As jy my vra, is dit ’n onmoontlike taak. Om jou ondankbare dogter se vyftiende verjaardag in ’n stowwerige bouval op ’n verlate berg in ’n fees te verander. Maar niemand vra mos ooit my mening oor my eie lewe nie.
Intussen wonder ek of ek rêrig ’n sielkundige riller wil skryf. Ek bedoel, as ek nou vir Fabienne toelaat om haar gesinslede een vir een dood te wens, gaan sy óf in ’n weeshuis óf in ’n malhuis beland. Oukei, miskien gaan sy fantastiese kunswerke skep terwyl sy in ’n gestig toegesluit is – maar wat word dan van my? Die hele punt is tog dat ek my lewe wil omruil met hare.
Ek wil by die tandarts en die groenvingervrou gaan woon.
Ek wil ’n suster hê wat elke aand vir my sjokolademousse maak.
Ek is bevrees daar is net één oplossing. Ek sal van Fabienne ontslae moet raak. Soms dwing die lewe ’n mens om wrede keuses te maak.
Vervloekte verfkwas sal eindig met ’n toneel waarop Stephen King trots sou wees. Dis nag (’n volmaannag, hoe dan anders?) in Fabienne se slaapkamer. Haar laken is om haar lyf verstrengel, haar kop rol rond op haar kussing en sy maak benoude mompelgeluidjies. Dis duidelik dat die verfkwasvrou met die woeste hare weer haar slaap versteur.
Die kamera beweeg stadig deur die kamer, wys haar ou teddiebere en haar skoolboeke, die geraamde foto’s van haar gesin op haar lessenaar, pa glimlaggend in sy spierwit spreekkamer, ma glimlaggend in haar geurige roostuin, ousus glimlaggend (klein bietjie sweet op die voorkop) voor die stoof. (Moenie vra waar die kamera skielik vandaan kom nie. Stephen King se boeke word mos altyd in flieks verander. Kan dit net sowel van die begin af as ’n fliek beskryf.) Die kamera staan stil by Fabienne se sketsboek (langs die foto’s op haar lessenaar) wat oopgeblaai is by ’n houtskoolskets. Eers lyk dit na niks,