“Nee,” sê die rooikop, “jy’s klaar te diep in die kak. Laat forensies dit doen. Maar jy kan na haar huis ry en vir haar klere gaan haal. Haar klere moet ge-bag word, sy sal iets moet kry om aan te trek.”
“Ek bly in Knysna,” herhaal ek.
“Jy’t darem seker klere saamgebring?”
“Nee.”
“Jy ry al die pad van Knysna af sonder ekstra klere? Fok! Dis nie een of ander spa hierdie nie! Wat gaan ons nou maak?”
“Ek kan by my vrou gaan haal,” bied die konstabel aan.
“Nee, dit sal te lank vat, en Sup is klaar moerig.” Die rooikop sug, haal sleutels uit haar sak. “Kyk in my kar is ’n gymsak.”
Sy trek ’n inkkussing nader, sit ’n vel papier met blokke voor haar neer. “Kom nader.”
Vinger in die ink, dan in ’n blokkie op die vel papier. Al die vingers, palm, duim, kante van die hande. Sy draai om, tel ’n swart koki van die lessenaar op en reik na ’n witbord. Skryf daarop met haar rug na my gedraai, beduie my vorentoe en hang dit om my nek.
Sy tel ’n kamera op. “Kyk voor jou.” Kliek. “Draai skuins.” Kliek.
Ek kyk af na die bord, lees die woorde onderstebo: Saaknommer 232/2004, Anna Bruwer. Moord.
Dis dan dít, dink ek. Moord. Só lyk dit. Só voel dit.
“Maak jou skouer oop dat ek ’n foto van die tatoe kan neem.”
Ek doen dit.
Die konstabel kom in en sit ’n drasak en my beursie op die tafel neer.
Die rooikop maak die sak oop. “Jou geluk dat ek van plan was om te gaan gym, anders het jy kaalgat in die selle gaan sit,” sê sy sonder om na my te kyk. Sy haal ’n sweetpakbroek, T-hemp, broekie en sokkies uit. “Ek gee jou wragtig nie my tekkies nie.”
Sy pak alles in my beursie op die lessenaar uit, skryf dit in die boek, kyk op na my. “Alles is opgeskryf, sodat jy nie later kan sê ons het iets van jou gesteel nie. Check en teken.”
Ek kyk nie eens na die lysie nie, teken net bewerig waar sy wys. Sy skeur die bladsy netjies op die geperforeerde lyn langs en hou dit na my uit.
Sy haal die bord van my nek af. “Kom.”
Ons stap weer in die gang af, draai dié keer links en gaan by ’n badkamer in. Dis koud binne, ’n venster is op ’n skrefie oop sodat ek die wind buite kan hoor huil. Twee mans staan en wag.
Ek rem terug, maar die rooikop du my vorentoe. “Hulle sal nie byt nie.”
“Hou uit jou hande,” sê die een, nie onvriendelik nie.
Ek hou my hande uit, merk op dat hulle steeds liggies bewe. Hy skraap onder die naels van my linkerhand; die ander man skraap onder my regterhand se naels. Hulle krap versigtig van die droë bloed wat ek nie kon afspoel nie van my arms af.
Toe hulle uitstap, beveel die rooikop: “Trek uit.”
Ek huiwer, ek trek nie my klere voor ander uit nie.
“Toe, toe, dis laat, ek wil huis toe.”
Sy tel my klere van die vloer af op, sit dit in ’n sak. My tekkies ook. Onderklere. Gee dit deur die deur vir iemand buite aan.
Ek staan kaal voor die vreemde vrou, probeer so goed ek kan my skaamte toehou.
Sy rol haar oë. “Asseblief, dink jy regtig ek het dit nog nie voorheen gesien nie?”
Ek staar na die vloer, hoor hoe die latekshandskoene klap toe sy dit aantrek. Moet veg om die trane van vernedering binne te hou toe die vreemde, koue hande my betas. In my mond, my ore, my neus, my vagina, my anus.
“Trek aan,” sê die rooikop toe sy die handskoene in die vullisdrom laat val.
Ek staan besluiteloos met haar broekie in my hand.
“Dis skoon.”
Ek knik. Nogtans. “Ek verkies om dit nie te dra nie, dankie,” sê ek fluisterend.
Sy haal haar skouers op. “Jou loss.”
Die sweetpakbroek is hopeloos te lank. T-hemp en sokkies, geen skoene.
Die rooikop maak die deur oop. “Wil jy jou prokureur bel?” vra sy in die gang.
Ek skud my kop. Ek wil niemand bel nie.
“Nou kom dan. Sup Webber wag.”
Hy is in dieselfde kantoor as vroeër, maar hy is nie alleen nie. Oorkant hom sit ’n man met donker hare en donker oë wat ondersoekend op my gefokus is. Ek steek vas.
Die vreemde man staan op. Ek moet opkyk na hom.
“Ek is Joubert van Heerden. Ek is ’n prokureur.”
Toe ek stilbly, voeg hy by: “Ek is jóú prokureur.”
“Ek wil nie ’n prokureur hê nie.”
“Juffrou Bruwer,” onderbreek die superintendent hom, “jy het ’n prokureur nodig.”
“Nee. Ek wil nie een hê nie. Ek het ’n moord gepleeg, ek erken skuld. Ek het nie ’n prokureur nodig nie.”
Die vreemde man knik. “Nou goed, Anna. Mag ek dan net hier sit terwyl superintendent Webber jou ondervra?”
“Wie is jy?”
“Joubert van Heerden.”
“Wat maak jy hier?”
“Oom Retief het my gebel.”
“Oom Retief! Hoe weet hy . . .?”
“Jou ma het hom laat weet.”
My ma.
Ek knik. Hy kan bly.
Hy draai na die superintendent. “Kan ek ’n paar oomblikke kry om met my kliënt te konsulteer?”
Webber kom orent, beduie my na die stoel agter die lessenaar. “Ek wag buite.”
Joubert van Heerden leun oor na my. “Anna, ek is hier om te help.”
Ek skud my kop. “Dis te laat daarvoor. Ek glo nie iemand kan my meer help nie.”
Hy sug. “Maar ek kan probeer. Laat my toe om te probeer?”
Sy donker oë is nie vriendelik nie, ook nie vyandig nie. Sy groot postuur straal kalmte uit. Oom Retief het hom na my toe gestuur.
“Nou goed dan.”
“Hoekom het jy vir Danie du Toit geskiet?”
Ek kyk af na my hande. “Omdat hy dit verdien het.”
“Vertel my.”
Ek vou my hande oor my gesig, skud my kop.
Sy hand rus ’n oomblik op my skouer. “Ons kan later verder praat.”
Hy staan op en maak die deur vir die superintendent oop.
Windhond haal die diktafoon uit die boonste laai van sy lessenaar. Hy hou sy aksies met opset stadig, sodat hy kans kan kry om sy emosies onder beheer te bring. Sy het skoon klere aan, die bloed wat aan haar hande en lyf was, is weg. Tog bly die metaalagtige reuk in die kantoor hang.
Toe alles reg voor hom lê, maak hy keel skoon en skakel die masjien aan. Hy gee die datum, die saaknommer, sy rang en naam hard en duidelik. “Ook teenwoordig is die aangeklaagde se regsverteenwoordiger, meneer Joubert van Heerden.”
Hy kyk na Anna. “Naam?”
“Anna Bruwer.”
“Jy sal duideliker moet praat.”
Die woorde kom harder uit as wat hy bedoel het, hy sien hoe sy