Ek doen dit stadig.
Tydsaam.
Lig die pistool op, beduie daarmee dat my ma eenkant toe moet staan. Ek rig dit op sy agterkop, min of meer tussen sy ore.
“Jy sal dit nooit weer aan enigeen doen nie.”
Ek trek die sneller. Sien hoe hy vooroor val, hoor my ma se uitgerekte gil.
“Nooit weer nie.” Ek trek die sneller ’n laaste keer.
Ek hoef nie in te gaan nie. Ek hoef myself nie oor te gee nie. Met die knaldemper aan het die 9 mm skaars ’n geluid gemaak.
My ma sal praat. Ek weet dit. Sy het nooit vir ons opgekom nie, nooit vir ons gekeer nie, hoekom sal sy nou? Sy sál praat. Maar: dis haar woord teen myne.
Nee, hulle sal my tog vang. Die tyd vir weghardloop en wegkruip is verby. Vir altyd.
My bene ruk, ek moet aan die reling vashou toe ek die swak verligte trappies na die aanklagkantoor opstap. Doen ek die regte ding? Die lewe bestaan uit keuses. Hierdie is mý keuse. En dis mý verantwoordelikheid.
Die deur staan oop en ek stap in. Dis stil in die aanklagkantoor, net een konstabel agter die hoë bruin toonbank. Voor hom staan ’n groot vrou wat met ’n hees stem praat.
“Ek sê jou, Jimmy, as jy nie iets doen om hom te keer nie, gaan ek.”
“Ja, antie.”
“En dit gaan nie mooi wees nie, Jimmy, glad nie mooi nie.”
“Ja, antie.”
Die konstabel kyk net vlugtig op toe ek voor die toonbank kom staan, luister dan verder na die vrou se tirade.
Toe sy asemskep, kyk sy sydelings na my kant toe. Staan dan verskrik ’n paar treë terug. “Gotta, Jimmy, help die vrou, sy bloei!”
Toe eers kyk hy behoorlik na my. Na my bloedbevlekte klere, na my hande waaraan die bloed, nou amper droog, nog kleef. Na die pistool wat ek op die toonbank neersit.
“Ek het hom geskiet. Vir Danie du Toit. Ek kon nie anders nie, ek moes. Vir myself. Vir Carli.”
’n Ander konstabel tree nader. Hy moes iewers gesit het waar ek hom nie kon sien nie. “Adres?” vra hy.
Ek gee dit.
Hy skryf dit neer, skuif die papiertjie oor na Jimmy. Dan kom hy om die toonbank na my toe. Hy vat my aan die arm en lei my na die binnedeur. In ’n gang af, op met ’n stel trappe, na ’n kantoor aan die verste punt van nog ’n gang.
Hy beduie na ’n stoel. “Sit, mevrou, ek kry iemand.”
“Ek is nie ’n mevrou nie.”
Hy knik net, trek die deur met ’n ferm klikgeluid agter hom toe.
Ek snuif aan die kantoor se reuke: papier, ink, sigaretrook. Bedompige reuke. Kyk oral in die kantoor rond; hou my oë doelbewus aan die beweeg, links, regs, boontoe. Oral sodat ek nie áf kyk en die bloed aan my hande raaksien nie.
Ek raak meteens van die moegheid bewus. Agt ure agter die motor se stuur. Die tyd daarvóór, die tyd daarná. My oë is krapperig, dit voel soos skuurpapier wanneer ek hulle knip. En my blaas brand. Hoekom het ek nie voor die tyd toilet toe gegaan nie? Hoe laat is dit? Sou dit al vyfuur wees?
Ek bewe darem nie meer so erg nie. Maar my hart klop omtrent hoorbaar, my asem kom vlakkerig, my oë wil toeval van die moegheid. As ek net kan slaap, ’n bietjie kan rus, my blaas kan leegmaak. Onder in die gang het ek ’n toilet gesien, die prentjie voor op die deur van ’n vroutjie wat ’n sambreel vashou. Durf ek? Ek sal vinnig wees, voor iemand my kan mis, sal ek terug wees.
Ek staan stadig op, versigtig, asof ek my ledemate nie meer kan vertrou nie. Hou aan die tafel vas vir ondersteuning. Skuif voetjie vir voetjie nader aan die deur. Ek luister voor ek die deur oopmaak; die gang is stil.
Toe ek my blaas geledig het, is die bewing terug. My lyf ruk onbeheers. Ek gaan staan voor die wasbak, staar na die vreemde vrou in die spieël.
Sy lyk soos ek; sy het my klere aan. Maar ek weet dis nie ek nie. Hierdie vrou in die spieël is ’n ander Anna. Dalk is sy die werklike Anna. Die een sonder die masker.
Ek maak my oë toe sodat sy nie so na my moet kyk nie. Hierdie vreemde Anna.
Ek hoor weer die skote klap, my ma se beangste gille. Sien die bloed. Sy wou vorentoe, na hóm toe. Nee, het ek haar gekeer, gaan kamer toe. Ek het een koeël oor; moenie dat ek dit op jou gebruik nie. Ek het my ma gedreig, die pistool op haar gerig. Tot sy geluister en omgedraai het.
Toe ek by hom buk, gly ek in die bloed wat uit hom loop. Ek val langs hom neer, voel hoe die nattigheid deur my jeans syfer tot op my bene. Taai aan my hande klou. Ek kom sukkelend op my knieë, druk my hand teen sy keel. Geen pols nie.
Hy is dood. Goddank.
Toe ek my oë oopmaak, sien ek die bloed aan my hande. In die spieëlbeeld lyk dit amper swart. Ek gril opeens daarvoor. Omdat dit sýne is.
Ek draai die warmkraan oop, kyk rond vir seep. Niks. Laat die water brandend oor my hande spoel. Kyk hoe die water rooi verkleur. Kyk hoe die bloed wegloop.
Weer en weer en weer.
Ek skrik toe ’n hand op my skouer druk. Ek het nie die deur hoor oopgaan nie.
“Jy mag nie jou hande was nie!” Die konstabel lyk verskrik.
“Ek is jammer. Ek het nie gedink nie. Ek is jammer.”
“Sup Webber gaan die moer in wees!” Hy sê dit meer vir homself as vir my. “Kom.”
2
Superintendent Windhond Webber het pas uit die stort geklim, die handdoek nog om sy onderlyf gedraai, toe die oproep deurkom. Hy trek vinnig aan, vat sy dienspistool en selfoon, buk af om sy slapende vrou op die voorkop te soen, en stap dan na sy Toyota Corolla.
Twee blokke verder hou hy voor die huis stil. Die son is net besig om die lug te begin verkleur. Hy kyk ’n oomblik na die tuin wat uitgestrek voor hom lê, laat sy oë oor die blomme en struike aan die linkerkant dwaal, die roostuin aan die regterkant. Daar staan reeds twee polisiemotors in die oprit, asook die motor van forensies.
Vyf-en-dertig jaar diens, dink hy toe hy uit sy motor klim, waarin hy die bynaam Windhond verdien het. Omdat hy ’n spoor kan vat, omdat hy sy sake vinnig oplos. Dalk ook oor sy vinnige humeur, moet hy erken. Vyf-en-dertig jaar diens en steeds moet hy hom geestelik voorberei vir elke moordtoneel. Want die kleur, die tekstuur, die reuk van bloed maak hom naar. Hy sluit sy oë ’n oomblik, haal diep asem.
Daar gáán bloed wees, sê hy vir homself, dit gaan daardie eienaardige metaalreuk hê. Daar gaan dalk meer as net bloed wees. Maar: dis ’n mens wat daar binne lê. En hy is hier om uit te vind wat die oorsaak is. Net dit. Moenie betrokke raak nie.
Hy stap die trappies na die voordeur op. Knik kop vir die ander polisielede, die man en vrou van forensies, die patoloog.
Die oorledene lê vlak voor die voordeur, op sy maag, pantoffels aan sy voete, lang pajamabroek, die regterpyp nat. Die reuk van urine gemeng met die reuk van bloed. ’n Kort wit frokkie, maer oumansarms, die een langs sy sy, die ander gebuig bo sy kop. Hy lê in ’n plas bloed wat al taai en klewerig geword het, sy gesig onherkenbaar vermink. Om hom en onder hom lê rooigekleurde glasstukkies en blomme, asof iemand die lyk wou versier, voortydig begrafnis wou hou.
Hy kyk op, na die tafel agter die lyk. Rooi glasstukkies besaai die oppervlak, ’n paar blomme lê nog daar, water wat drup-drup op die vloer plons.
“Sup.” Inspekteur Jantjies staan in die deur wat na die binnekant van die huis lei.
“Inspekteur.”
Jantjies kom nader, oop boekie in die hand, pen gereed om te skryf. “Sup, daar is agt skote in totaal. Dit lyk of die oorledene gestaan het toe die eerste ses skote afgevuur is. Dit het die versameling rooi blompotte