Webber knik. “Ek sien dit ook so. Die wapen?”
“Geen wapen op die toneel nie. Konstabel Mbane het gebel, ’n vrou het haarself by die stasie gaan oorgee, met die pistool. Sê sy het die moord gepleeg. Die vrou van die oorledene sê dis haar dogter.”
Webber knik weer. Raak dan bewus van ’n gehuil, kyk vraend na Jantjies.
“Dis die oorledene se vrou. Sy wag in die sitkamer.”
“Laat weet vir Mbane ek is op pad. Ek wil net eers met die weduwee praat.”
“Sy het haarself sonder ’n prokureur gaan oorgee.” Jantjies skud sy kop. “Nog nooit van so iets gehoor nie.”
“Ek ook nie, maar daar’s seker ’n eerste keer vir alles.”
Webber stap deur na die sitkamer. Hy beduie met sy kop dat die konstabel wat langs die vrou op die bank sit maar kan gaan. Sy het ’n kamerjas aan, vermoedelik nagklere daaronder, slaapsokkies aan haar voete, hare deurmekaar geslaap.
“Mevrou?”
Sy lig haar kop stadig, staar na hom met rooi oë.
Sy kom vir hom bekend voor. Vir ’n oomblik oorweeg hy dit om haar uit te vra, besluit dan daarteen. Dis nie die tyd of plek nie, en daar is geen herkenning in haar oë nie.
“Ek is superintendent Webber. Die oorledene was u man?” maak hy seker.
Sy knik.
“Ek is jammer, mevrou, oor u verlies.” Hy voel altyd vreemd wanneer hy dit sê, asof hy die persoon moes ken om jammer te wees. “Ek moet u ’n paar vrae vra.”
“Dis reg.” Haar stem is toonloos.
“Mevrou, vertel asseblief vir my wat hier gebeur het.”
Sy wag tot hy gaan sit. “Ons het wakker geword van die voordeurklokkie wat lui.”
“Hoe laat was dit?”
“Ek weet nie. Drieuur? Vieruur?”
Hy knik.
“My man het opgestaan om die deur te gaan oopmaak. Ek het bly lê. Toe hoor ek sulke snaakse pop-geluide. Ek het kom kyk. Sy was hier. Anna. Sy het hom geskiet. Vóór my doodgeskiet.”
Hy maak ’n nota. “Anna?”
“My dogter.”
“Waar is sy nou?”
“Ek weet nie.”
“Het u die polisie gebel?”
“Ja.”
Die fluistering is skaars hoorbaar, sodat Windhond sy kop nader aan haar moet bring.
“Het u aan enigiets geraak?”
“Nee.”
“Kan u aan enige rede dink waarom u dogter haar pa sou skiet?”
“Hy was nie haar pa nie.”
“Stiefpa?”
“Ja.”
“Hoekom dink u sou u dogter haar stiefpa geskiet het?”
Sy begin rukkerig huil. “Ek weet nie, ek weet nie.”
Windhond maak sy notaboek toe. “Dis al vir nou, mevrou. Ek praat later weer met u.”
Want sy weet hoekom, daarvan is hy seker.
Windhond sien rooi toe konstabel Mbane verleë erken dat die verdagte, sý verdagte, haar hande gewas het. Daar is die PR-toets ook in sy moer. Hy sal forensies moet bel.
Hy beteuel homself met moeite. Hy het ’n allesoorheersende begeerte om die klein mannetjie aan sy uniform op te tel en uit sy klere te skud. Maar uit ondervinding weet hy dit sal net vir hom moeilikheid bring.
“Waar’s sy?” blaf hy.
“In die boonste kantoor, Sup.”
Windhond skrik toe hy die meisie voor die lessenaar sien sit. Sy’s klein van postuur, sy is ooglopend bang, en sy is vol bloed. Klewerige droë bloed. Die reuk is oral in die kantoor.
Hy moet sy asem diep intrek en uitblaas voor hy kan instap. “Juffrou Bruwer?”
Sy kyk verskrik na hom.
“Ek is superintendent Webber.”
“Ek het hom geskiet. Ek kon nie anders nie. Ek het dit vir Carli gedoen. Vir myself ook. Ek moes. Ek moes.”
Hy stap na die telefoon, skakel die forensiese afdeling, reël dat ’n vrouekonstabel boontoe gestuur word.
“Vir wie het jy geskiet?”
“Danie du Toit. Ek moes, superintendent, glo my, ek moes.”
“Waar het jy hom geskiet?”
Sy kyk onbegrypend na hom.
“In sy been, arm, waar?”
“In sy kop. Ek moes.”
Hy kyk verlig op toe die deur oopgaan. Dis konstabel Naudé.
“Sorg dat sy formeel in hegtenis geneem word. En ek soek al haar klere. Kyk ook vir trace onder haar naels, forensies wag daarvoor.”
Die vrou met die rooi hare lei my in die gang af, verby die toilet, af met die trappe na ’n deurmekaar kantoor waar stapels lêers op ’n lessenaar lê. Die konstabel met die sagte oë wat my in die badkamer gekry het, is ook daar. Hy glimlag bemoedigend vir my, maar ek kry dit nie reg om terug te glimlag nie.
Die vrou laat my staan, bied my nie ’n stoel aan nie. Ek wil omval van moegheid.
“Anna Bruwer, jy het die reg om stil te bly. Jy het die reg tot ’n prokureur. As jy nie ’n prokureur kan bekostig nie . . .”
Ek maak my ore toe, hou my oë oop, ek wil nie hoor nie. Nie dit nie, nie daardie woorde nie. Die reg om stil te bly. Die rég? Soms is dit al wat jy kan doen. Sjuut. Moenie praat nie. Moet niks sê nie. Sjuut. Stom Anna.
Die rooikop slaan ’n boek oop, kyk sonder belangstelling op na my. “Naam, geboortedatum, lengte, gewig, oogkleur, allergieë, medikasie, dokter?” rammel sy af.
Ek antwoord stadig, want ek moet elke woord bedink voor ek kan toelaat dat dit oor my lippe kom.
“Enige onderskeidende kenmerke?”
Toe ek stilbly, sê sy ongeduldig: “Tatoe? Geboortemerk?”
“Tatoe.”
“Waar, wat?”
“ ’n Dolfyn, regs op my skouer.”
Ek het eers engelvlerke oorweeg. Sodat ek elke dag in die spieël kon kyk en kon weet dat ek ook goed in my ronddra, nie net sleg nie. Maar dit sou lank vat, en ek het nie gehou van die idee van vreemde hande op my lyf nie. Die dolfyn was klein, vinnig. Die sierlike boog waarmee dit uit die water spring, het vir my vryheid versinnebeeld. Want toe het ek nog geglo ek is vry van die verlede.
Sy teken dit aan. “Handsak?”
“Nee.”
“Enige persoonlike items aan jou?”
My waardigheid? My trots? My klere? Die motorsleutels in my broeksak? My selfoon?
Ek reik na my sakke, maar haar hande skiet soos blits uit. “Nee, ek sal.”
Wat dink die vrou? Dat ek ’n pistool gaan uitpluk en begin skiet?
Natuurlik dink hulle dit. Moord is sonde. En sonde klou aan ’n mens. Soos ’n vlek wat jy nie kan uitkry nie, maar wat met elke probeerslag net groter word. Hulle sien dit, hierdie moordvlek op my vel. Hierdie vrou, die man met die sagte oë, die superintendent met die bulderende stem. Húlle sien dit. Hoekom sien ek dit dan nie?
Omdat dit reg was, dit wat