Wat beteken dit? Het Bennie en Sparky nog ’n broer?
“O. Nee, ek het hom nog nie ontmoet nie. Jammer, Sparky, ek het nie bedoel om . . . Maar as hy Hanna se swaer is, wie se bróér is hy?”
“Dudley!” roep Sparky na sy swaer. “Kan jy die raaisel oplos? Wie se broer is Abrie?”
“Abrie? Hy is . . . uhm . . . Wag, hy’s mos Hanna se suster se man. Hanna se swaer. Ek dink nie hy’t ’n broer nie.”
“Maar dan is hy mos jou swaer ook?”
“Ja, dis seker reg.”
Dulcie voel meteens verspot. En ergerlik. “En waar is haar suster? Ek bedoel, jou skoonsuster? Abrie se vrou?”
“Hulle is geskei. Al lankal. Ek dink sy is oorsee.”
“O.” Gaan weg, Dulcie, sê sy vir haarself. Gaan ver, ver weg.
Ashwin dwaal deur die mense na die kostafel toe, sy vingers verstrengel met dié van die besemstok met die nommer 28A-bragrootte. Lyk soos ’n verhongerde gevangene in ’n Afrika-konsentrasiekamp. Ashwin, asseblief, bid sy, voed haar en lós haar.
Dulcie sien Lucretia se neergeslane oë hang aan Ashwin se stywe boudjies. Of miskien is sy net te bang om na háár te kyk.
Kyk na haar gene, Ashwin, kyk na haar géne, pleit Dulcie se moederlike instink. Lucretia se suster is van haar trollie af, haar ma nie ver agter nie.
“Wie is daai twee darkies daar anderkant, Ma?” vra Ashwin, rol sy oë in hulle rigting.
Dulcie se hart gaan staan.
“Dárkies, Ashwin?” Cheryl se stem is ysig.
“Donkerder as óns, dis wat ek bedoel.”
Dulcie se hart begin weer klop. Sy kon sien hoe haar dogter – die aktivis vir menseregte, vroueregte, diereregte en die reg om swart te wees – wou-wou vlamvat.
“Het jy miskien opgelet daar is ’n whitey onder ons?” vervolg Cheryl. “Dus, wat maak dit van ons?”
“Kry nou end, julle twee!” raas Dulcie en probeer kwaai lyk.
Sy sien met afgryse hoe Lucretia terugdeins. Mylord, klink sy só erg? Lyk sy so dreigend?
Haar sel lui. Dis Rocky die eiendomsagent.
“Haai daar, Dulcie! Bly ek kry jou in die hande – uiteindelik. Hoe gaan dit met jou, mevrou Scarlet Pimpernel?”
Dulcie giggel. “Hallo, Rocky, dit gaan goed,” fluister sy, beweeg ’n bietjie weg van die begrafnispaartie.
“Weet jy dis volmaan vanaand?” vra hy ernstig. “Ons sal die perfekte uitsig op die hemelse ligte hê deur die venster by die Hideaway-restaurant.”
“Nie vanaand nie, Rocky. Ek het so pas teruggekom van my skoonsuster se begrafnis. My huis is vol mense.”
Hulle spreek af om mekaar later te kontak en Dulcie beëindig die oproep. Sy voel ’n warmte op haar wange. Sedert sy die huis gekoop het, bel Rocky haar nogal gereeld.
Eers het hy net vriendelik gesels, uitgevra na die huis. Is sy nog gelukkig en tevrede met haar nuwe woning? Later het sy gewonder oor ’n binnehuisversierder, en hy het summier een aanbeveel. Haar die volgende dag geskakel om te hoor of sy reggekom het.
Toe die plante wat min onderhoud verg vir haar tuin. Hy het haar die volgende dag opgelaai en na ’n kwekery geneem. Wat terloops ook ’n koffiekroeg het.
Haar familie en vriende is ver weg in Gumaville en Westonaria, die kinders op kollege of by die werk. Dit was maklik om mekaar te ontmoet vir ’n cappuccino en ’n geselsie, en baie aangenaam. Sonder enige verduidelikings aan enigiemand of verwagtinge van mekaar.
Maar . . . om uit te gaan vir ete, is soos om in Ludo ’n rits blokkies aan te skuif, op pad Home toe. En sy is nog glad nie gereed om huis se kant toe te beweeg nie.
Sy sien Sparky neem ’n oproep op sy sel. Hy glimlag verleë en staan vinnig op, loop na die ingangsportaal. Hy lyk ’n bietjie van stryk gebring, dink sy geamuseerd.
Nash die poedel neem sy plek in op die bank.
Enver loop nader vir nog kos, hou sy bordjie gereed. “Wie is die man met die Kiss my arse-T-hemp, tannie Dulcie? Ruik nogal na dagga,” sê hy terloops en tel ’n hoenderboudjie op.
Dis genoeg! besluit Dulcie. Sy gaan nie enige indringers by háár begrafnispaartie duld nie. Dis nou wel nie haar begrafnis nie, maar nogtans, die paartie is in haar huis. Nou ja, ook nie juis ’n paartie nie, maar steeds in haar huis – in Chesterlaan, Róxy.
Dis skaars drie maande sedert hulle hier ingetrek het, en aangesien hulle omring is deur skatryk (fluisterende) wit mense wat hulle honde soengroet, is daar ’n sekere standaard wat gehandhaaf moet word. Die familie oorkant die straat is nou wel swart, maar ryk en invloedryk, daarvan is sy seker. Sy moet nou maak soos enige ordentlike Roxy-inwoner sal maak: raak ontslae van die ongewenstes. Onmiddellik.
Sy marsjeer die kombuis binne, ruk laaie oop op soek na papierborde, marsjeer terug na die sitkamer. Sy loop die jong man met die afro-haarstyl en pienk hemp trompop. “Sit jou kos op die papierbord en lóóp, voor ek die polisie roep,” fluister sy dreigend. “En neem jou vriend saam met jou!”
Hy gee haar ’n vinnige, bang kyk en mompel iets oor tee wat so lank vat om bedien te word. Maar binne sekondes is die ongewenstes uitgesmyt en op pad, papierborde volgelaai met kos.
“Miskien moet ek China op hulle sit?” wonder Dulcie hardop.
Violet skud haar kop. “Nee, wat, die hond sal klem-in-die-kaak kry.”
Dis waar. Sy bly nou in Roxy, waar honde nie hulle kos vang nie, maar slegs gaar vleis eet.
Dulcie se selfvoldaanheid is van korte duur, tot sy besef die bure sal dink sy het nie behoorlike borde nie. Die groter skok is die besef dat die blas gesigte, wat nog rustig staan en kou, familievriende is. Hoewel Sparky se vriende.
Na die duiwel daarmee, dink sy. Met swart vriende en ’n wit vrou in die laer, is hulle eenvoudig kosmopolitaans, interrassig en polities korrek. Laat die Tutu’s en die Zumas van die land kennis neem. Sy wens heimlik Rose wil op die stoep loop staan; dit sal hulle beeld die wêreld se goed doen.
Dulcie voel terstond feestelik. Sy vat ’n hap van ’n frikkadel en kou smaaklik.
Met die omdraai sien sy hoe Rose Enver liefies oor die arm vryf. Hy vee met sy hand oor sy oë en gesig. Die seningrige Enver wat Dulcie drie jaar gelede by sy vertrek gedruk en koebaai gesoen het, spog nou met ’n dubbele ken en ’n effense magie. Maar dieselfde pragtige mens.
Dulcie gaan gesels met Sparky, wat saam met die poedel op die bank ingedruk sit. Hy lyk vir haar ’n bietjie verbouereerd.
“Ek sien jy het ’n oproep gehad,” sê sy. “Is alles reg?”
Sparky kyk haar grootoog aan, wenkbroue wat tot by sy haarlyn spring.
“Ek vra net . . . uit besorgdheid,” las sy haastig by, bang hy gaan omkap van asem ophou.
“O. Ja, dit was die meubelwinkel.”
“Die meubelwinkel?” Sy is absoluut verbyster. Twee vrekke in ’n ertjiedop, een dood en een lewend, wat meubels koop?
“Fantastiese kos, Sparky,” sê ’n man.
“Fantastiese skoonsuster,” sê hy en glimlag flou.
Dulcie sweer sy kan die weerkaatsing van twee blikkies bully beef en ’n verlange in sy oë sien. Hanna was ’n meester met die blikoopmaker en het enigiets wat sy kon oopsny as kos opgedis. Op Fanny se af dae.
Dulcie wonder of Fanny al begin het om die tee te bedien.
“Fanny!”
“Miesies?”
“Twaalf