Die enigste ander persoon wat mal is oor die name is Violet se man, Trevor. Bygesê, hy dink die hele wêreld is ’n grap. Dulcie kyk na die bebaarde man met die kaal kop vir wie Violet so lief is – die bewys van haar liefde duidelik sigbaar in sy boepmagie.
Nou ja, daar sit klein Puck toe gisteraand, vingers wat naarstig om sy bord soek. “Mamsie! Where’s my fokken naaif?” skree-vra hy oor die tafel met sy mooiste Amerikaanse aksent.
Almal was meteens tjoepstil, vurke belaai met kos wat voor die monde hang. Sparky het sy mes laat val.
“Your fok ’n naaif is in your serviette, little darling,” het sy ma gesê, salig onbewus van die beroering wat deur haar little darling veroorsaak is. Dulcie het asem uitgeblaas, Cheryl het gegiggel en Sparky het lewe gekry.
“Enver, jy kan gerus vir jou kinders maniere leer. ’n Mens praat nie so aan tafel nie,” het Sparky in Afrikaans gefluister, asof hy bang was Rose kan dalk verstaan.
Enver het net gelag. “Nee, wat, Pa, hy vloek darem nie.”
Die eerste ding wat Dulcie gedoen het ná almal huis toe is, was om vir Violet te bel. Agter geslote deure het hulle gekraai van die lag, en mekaar plegtig belowe om die staaltjie aan al wat leef en beef te vertel.
Nou staan sy en luister na die ywerige poging van die roubeklaers om Hanna die graf in te sing.
“Ma, sing tog,” fluister Cheryl.
Sy maak haar begrafnispamflet oop, blaai raserig en gee haar dogter ’n betekenisvolle kyk, sien hoe Sparky ietwat senuagtig na sy kleinseuns loer. Sy glimlag. Hy bid seker dat hulle nie enige vloekwoorde oor hulle ouma Hanna se graf kwytraak nie. Sy kyk skrams na haar horlosie, dan na Violet. Violet wys haar die duim en sy knik instemmend. Show time.
Sy hoop Fanny Mabaso is gereed vir hulle.
Hoofstuk 2
2
Fanny Mabaso ís gereed, wit valletjiesvoorskoot en al.
Dulcie, Ashwin en Cheryl was onder die eerstes om te ry en die eerste om by die huis aan te kom. Op pad het hulle by Checkers aangegaan en elkeen het iets gegryp en betaal. In Chesterlaan het Ashwin met ’n geskree van bande rem getrap en Dulcie het uitgespring, die trappe na die voordeur op gehardloop.
“Fanny!” roep sy hard en storm die kombuis binne.
’n Verskrikte Fanny smyt haastig ’n sigaretstompie by die venster uit en glimlag mooi. Dulcie se groet word beantwoord met ’n kopknik.
Vir ’n oomblik staan miesies en huishulp mekaar en aanstaar.
“Nou ja, laat ons begin,” sê Dulcie en wys na die yskas. “Vat die skottels en sit dit op die eetkamertafel, die mense is by die voordeur.”
Fanny maak haastig die yskas oop, vat ’n skottel in elke hand en loop eetkamer toe. Dulcie maak die yskas weer oop vir die skottel hoenderlewertjies en word begroet deur ’n rookwalm.
“Fanny!” skree sy luidkeels. Oomblikke later kom Fanny ingevlieg.
Die poedel tjank by die agterdeur.
“Miesies?” vra Fanny skoon uitasem en maak die agterdeur oop. Nash die poedel kom ingehardloop, bokspring by die aanskoue van sy ounooi. Draai dan om om aan die vreemde vrou in die valletjiesvoorskoot te ruik.
“Ek het jou nie geroep om die deur oop te maak nie! Laat meneer Douglas jou toe om in sý huis te rook?” Dulcie probeer kwaad lyk.
“Miesies?”
Dulcie bekyk die vrou van veertig plus met dieselfde bragrootte as Rose. Sy behartig Hanna se huis – nou Sparky se huis – met die presiesheid van ’n weermagmajoor, maar sy kan kamma nie ’n eenvoudige vraag verstaan nie.
Dulcie sug en besluit om dit daar te laat. Teen R100 vir ’n Saterdag was Fanny die goedkoopste hulp wat hulle kon kry, en dit op kort kennisgewing. Sy het wel gestipuleer dat hulle vir haar takeaways moet gee en haar huis toe moet neem. Dis seker min genoeg.
“Fanny, as jy móét rook, rook asseblief búite,” sê Dulcie stug.
“Miesies.”
Die labrador sit ’n keel op omdat sy buite gelos word.
Cheryl het alewig honde en katte huis toe gebring, en Ashwin het daarop aangedring om vir elke dier ’n pleknaam as naam te gee (voordat hulle die volgende dag by die DBV afgelaai word). Maar Nashville die poedel, Nash vir kort, en China die teef het gebly. Wanneer Nash en China lepellê, kan jy nie die een van die ander onderskei nie, albei is pikswart.
Dulcie loer oor die onderdeur. China staan op haar agterbene al kwylend vir die stukkie wat-ook-al in Dulcie se hand. Sy gooi twee stukkies hoenderlewer in die hond se keel af.
“Voer jy miskien die hond ons pièce de résistance?” vra Violet agter haar.
Dulcie swaai om, gryp Violet aan die skouers en gee haar ’n drukkie. “My vriendin, dis hoekom ek so lief is vir jou.”
“Omdat ek jou toelaat om die honde hoenderlewer te voer?”
“Nee. Wel, ja, dit ook. Maar ek is mal oor die manier waarop jy óns sê as jy verwys na een van jóú skeppings.”
Violet bars uit van die lag. “Ag, komaan. Dit was jou idees, jou hande, jou bestanddele, en net ’n klein bietjie van my magic.”
“Dis presies wat ek bedoel. Nou ja, gryp ’n bietjie van jou magic en volg my.” Dulcie beduie na ’n skottel in die yskas.
’n Paar minute later staan ’n skare om die eetkamertafel, hulle bordjies behoorlik oorlaai met alles wat hulle in die hande kan kry. Die berge kos krimp tot bulte wat in molshope verander.
Dulcie se gedagtes flits na Eritrea, Rwanda, Ethiopië en Gumaville se straatkinders. Dun mense, baie dun mense en geraamtes. Sy kou, kou, kou aan die happie varkvleis in haar mond voor sy dit afgewurg kry.
Sy loop heen en weer tussen die mense, moedig hulle aan om te eet en gemaklik te wees (wat dit ook al beteken). Sy begin neem sommer dadelik bestellings vir koffie en tee. Onnodig om te wag, redeneer sy, hoe gouer hulle klaarkry met eet en drink, hoe gouer kan hulle huis toe gaan.
Twaalf tees en agt koffies. Reg? Nee, wag, dit kan nie reg wees nie. Sy tel weer. Sowaar, daar is twintig mense. Tussen begraafplaas en huis het hulle nog drie bygekry. Dulcie bekyk die gesigte om haar een vir een. Besef ’n paar is onbekend én heelwat donkerder van vel as die res van die familie.
Sy gee Violet ’n kyk. Hulle twee is beroemd vir daardie betekenisvolle kyk. Soos dit ’n beste vriendin betaam, kom Violet dadelik oorgestap.
“Druk jy op my knoppie?” vra sy.
“Problemo . . . Ons was sewentien by die graf, nou is ons twintig. Enigiemand hier wat jy nog nooit in jou lewe gesien het nie? Enigiemand wat verdag lyk?”
“Hmm. Hoekom dink jy het ek daarop aangedring om ekstra kos te maak?”
“Régtig?”
Die besef daag by Dulcie: hierdie is ’n land waar begrafnisse gratis kos beteken. Mense sluit eenvoudig aan by enige groep roubeklaers waarop hulle afkom, met die vooruitsig op ’n lekker ete. Sy het al daarvan gehoor. Om die waarheid te sê, dis algemene kennis, maar hulle bly in Róxy! Voorstad van oorvloed, ordentlikheid en snobisme.
“Wie’s daardie ou met die afro en die pienk hemp, Ma?” vra Cheryl saggies. “Is hulle nie gatecrashers nie?”
“Is dit nie antie Doll se seun nie?” vra Ashwin.
“Wat praat jy? Antie Doll-hulle is in Kaapstad!” sê Dulcie met ’n stem wat grens aan histerie. Ongenooide vreemdelinge in haar huis!
Haar oog kom tot rus op nog ’n vreemde gesig. Snaakse haarstyl, ongeskeer, gekreukelde hemp, bord oorlaai met kos.
Sy en Violet kyk vlugtig