Сьвет уздыхнуў да самага дна.
Стала страшна. Потым шчоўк, рухі, яго закідала туды сюды, э-э, вы што! – і нізкі-нізкі голас, як з-пад зямлі, агідны голас, ад якога яго чамусьці ахапіла жудасьць, раптоўна ўсё кульнулася назад і сьціхла.
І ў гэтай цішыні яму ясна пачуліся званочкі. Халодныя металічныя званочкі. Чыстыя, ценькія, жудасныя – чаму яны прадзіраюць яго ад цемечка да пятак?
У небе тахкала ўсё цішэй. Ён амаль супакоіўся. Уф…
Раптам бліснула ля ног. Зорка, бліскучая, вострая зорка! Зорка з таго сьвету – ясная, халодная… Але калі раптам расхінулася Выйсьце і ўспыхнула сьвятло, ён жахнуўся: не-не-не! Толькі не цяпер… Ён не гатовы… Э-э, што гэта за вагонь! Чаму так цягне на дно, так засмоктвае ногі?..
Млява боўтнулася ўсё вакол, і ягоны сьвет пачаў сьціскацца.
Яму апякло рот і горла – ён задыхаўся. Э, вы там што… тут няма чым дыхаць! Раскінутыя рукі ўпіраліся ў сьцены, якія зморшчыліся ды абмяклі, і тут халодны бляск укалоў яго: ён аддзёрнуў нагу і толькі пасьпеў заўважыць крывавы сьлед.
О, Сэрца!
Выйсьце аказалася жудасным. Чырвонае мора! Дзе бераг?! У дзікім жаху ён караскаўся ў збаўчую цемру ад гэтага бязьлітаснага вогненнага сьвятла, ён з астатняй моцы грукаў туды, адкуль усё ягонае жыцьцё ішла цеплыня і ласка. Тнуўся адчайна, роспачна, цяжка душыўся сьлізьзю, але адзіная ягоная надзея пульсавала абыякава, а бліскучы холад дацягваўся, сёк, бічаваў яго па сьпіне, па баках, па шыі, разварочваў у кроў увесь сьвет, упіўся ў правую кісьць, выжраў кавалак болю, сасьлізнуў і тут жа ўкусіў левую нагу!
Чырвоная бездань успышкай уварвалася ў яго.
Горкая жоўць… Воцатам напаілі яго… Як ён смагнуў!
Левая далонька, як балюча!.. У задушлівым паветры, з сэрцам, якое лопаецца ад напругі й дзікага жаху, ён сплёўваў крывёю, на міг траціў прытомнасьць, зь немым енкам спрабаваў квола захінуцца чырвонай ручкай, але пякучая вогненная жудасьць вынырвала з чырвані зноў і страшэнныя сківіцы ірвалі зь яго ўсё мацнейшы боль… Рана ў левы бок успарола яго зь сярэдзіны!
Божа! Божа мой!..
Пена запоўніла рот, барвовая імгла паплыла вакол, і вось агромністае вастрыё ўскрыла ягоны бок. Зь яго пырснула, сьвет затрашчаў найдзічэйшым болем, яго павалакло ў глыбіню і, разрываны на кавалкі, ён пасьпеў, пасьпеў адзіным вокам убачыць яе – агромністую, палаючую, скрываўленую бель таго сьвету.
Успыхнула болем – настолькі яркім, што згасла ўсё вакол. У апошнім адчайным адкрыцьці ён убачыў вагонь, у якім гарэў валасаты волат у белым.
І сталася сьвятло.
Пах духа
…Ён будзе хрысьціць вас
Духам Сьвятым і вагнём.
Леў з усяе моцы даў па тармазах, да болю ўпёрся ў самую зямлю, вывернуў стырно па плечы, і яго самога аглушыла віскам, быццам цэлая зграя бесаў разам заверашчала, абвараная выбухам дыму з-пад колаў. Раптам успыхнуў у фарах сьветлы крыж, раскінутыя рукі, нешта гахнула справа, бардзюр, яшчэ ўдар! – стрэліла іскрамі, і стоп.
Усё цела скаланула няведамая сіла. Пас бясьпекі хакнуў,