“Skerm jy vir hom, Thys? Hoekom? Omdat jy vir Ruan kant kies?”
“Glad nie. Julle is albei my vriende en ek kies nie kant nie. Ek kry julle al twee oneindig jammer.”
“Ek moes geweet het julle mans kliek mos altyd saam.”
“Dis nie so nie. Jy weet hoe geheg ek aan jou is, meis.”
“Maar nie so geheg soos aan Hannah nie. Ek is heel onder op jou lys.”
Nikka het genoeg gehad. Sy maak haar hand los en staan op. “Waar’s my ma? Roep haar dat ons kan eet. Ek wil vanaand vroeg gaan slaap.”
Sy skep die geelrys in ’n bak en dra dit eetkamer toe, saam met die bobotie en sopperige slaai. Thys sug. Eers Hannah en nou Ruan … En hy het sy groot voet vierkantig in albei situasies gesit. Die hele situasie is ’n gemors en hy weet nie hoe om dit reg te maak nie. Hy staan op en bring die skottel pampoenkoekies wat tannie Let spesiaal vir hom gemaak het, wetend dis een van sy voorliefdes.
“Sal jy vir ons bid, asseblief, Thys?” versoek Nicolet toe hulle om die eetkamertafel sit. Sy steek een hand na haar dogter uit en een na Thys, soos hul gewoonte is tydens die tafelgebed.
Hy knik instemmend, neem haar hand en hou sy ander hand na Nikka uit.
Thys skerm vir Ruan en konkel saam met my ma, dink Nikka koppig. Sy het gesien hoe hulle agter haar rug vir mekaar kyk. Hulle is met een of ander set besig en sy wil nie deel daarvan wees nie. Al wat sy begeer, is dat Ruan Sondag uit die vliegtuig moet klim en sê alles is piekfyn. Dit was ’n misverstand en daar is nie sprake van skei nie. Haar ma moet haar nie aan Thys probeer afsmeer nie, asof dit ’n sekerheid is dat Ruan haar gaan uitskop. Dis vernederend. Asof sy soos ’n vloerlap weggegooi is, asof sy desperaat is om weer ’n man te vang.
Sy staar strak na die Madeira-tafeldoek voor haar. ’n Trougeskenk destyds van oom Alwyn en tannie Martie.Was dit nodig om haar beste linnegoed vir Thys uit te haal? Dis oordadig. Haar ma se planne is so deursigtig soos ’n skoongewaste ruit. Netnou dink Thys dis sý wat vir hom aas uitgooi.
“Ek byt nie,” sê hy sag. Hy stoot sy hand nader, palm na bo gedraai, tot reg voor haar.
Nikka sit stokstyf. Sy moes in die bad bly sit het, gesê het sy het migraine. Al waarom hy so gaaf is, is omdat hy haar jammer kry. Of ter wille van arme Ruan wat kwansuis deur sulke diep water en skuldgevoelens worstel …
“En my oogtande groei nie as die maan opkom nie,” las Thys by, met ’n ondeunde vonkeling in sy oë.
Hy kon dit nog altyd regkry op die mees onverwagte tye – haar laat lag wanneer sy liewer wil huil.
Sy vergeet van die trougeskenk-tafeldoek en die migraine. “Ek’s nie bang vir jou nie, ek byt terug!” baklei sy, maar plaas haar hand op Thys s’n, palm teen palm. Sy voel hoe sy vingers dadelik om hare vou, warm en beskermend.
“En toe? Was dit nou so vreeslik moeilik?” spot hy.
Teen haar sin flits ’n glimlag om Nikka se mond. “Sjuut!” raas sy. “Bid, voor die kos koud word.”
Nicolet skep rojaal vir Thys in, in haar element omdat hy ’n groot man met ’n groot eetlus is. Ruan is ook fors gebou, mens sou verwag hy waardeer ook ’n volgelaaide bord. Maar hy proe-proe gewoonlik net, sonder om veel te sê. Skoonseun en skoonma het nooit ’n oormaat vir mekaar te sê nie. Hulle verkies om ’n wye draai om mekaar te loop en ’n veilige afstand te bewaar. Nikka kla altyd sy voel soos die pattie in ’n hamburger, ’n buffer, tussen die twee broodrolle vasgevang.
Tussen Nikka en Thys is ook stremming, maar minder as tussen haar en Ruan, dink Nicolet. “Ek hoop ons het goeie weer vir Vrydagaand se piekniek,” merk sy op. Die weer is altyd ’n veilige onderwerp, wat nie skade of nuwe spanning sal veroorsaak nie.
“Ek het die weerburo gebel,” vertel Nikka. “Hulle voorspel geen reën vir Vrydagaand nie. Windstil en wolkloos.”
“Dit beteken Deon en Lorna gaan ’n onbelemmerde volmaan hê. Nou moet ons nog net ’n jakkals vang en daar naby aan ’n boom vasmaak,” spot Thys. “Of vir Wieldop leer om meer melodieus te tjank.”
“Ek sal Ben Dippenaar vra om hom tjanklesse te gee. Hy is die musiekonnie by my ou skool. Ek het nou die aand met hom gepraat. Ben is bereid om Vrydagaand vir die twee verliefde verloofdes te kom viool speel. Die Maanligsonate, Mantovani, Strausswalse … wat ook al ons wil hê.”
Thys lyk beïndruk. “Heng, dis vriendelik van hom!”
Nikka skud haar kop. “Nee, dit is nie. Ben is stug en bot en nors. Nooit vriendelik nie. Doen nooit iets vir niks nie.”
“Hy wil iets in ruil hê?” raai Thys.
“Korrek,” bevestig Nikka.
“’n Guns?”
“Eintlik twee gunste. Hy sê sy bloed is baie blou.”
Daar gaan vir Thys lig op. “Twee rugbykaartjies? Vir die Blou Bulle se semifinaal op Loftus? Dit behoort nie ’n probleem te wees nie. Vra vir Ruan.”
“Nee.” Nikka is adamant. “Deon Liebenberg is jóú tjom. Jy vra vir Ruan. Hy is nie op die oomblik in ’n luim om vir my gunste te doen nie en sal meer geneë wees om vir jou kaartjies te kry as vir my.” Die somberheid is terug in haar rookgrys oë.
Sy byt op haar onderlip en stry teen die bewing in haar stem. “Thys? Weet jy hoekom hy vroeër huis toe kom? Hoekom hy nie saam met die res van die groep Tonga en Fidji toe gaan nie?”
“Nee.” Hy brei nie uit nie en kyk haar nie direk aan nie.
Nicolet ken haar dogter. Sy probeer hard en hou ’n dapper front voor, maar sy weet Nikka lê snags slapeloos. Hoor haar rusteloos rondrol en sien die strook lig onderdeur haar kamerdeur; die groefies van vermoeienis om haar oë en die manier waarop sy haar hande gespanne inmekaar vleg. Dis daardie verbrande Ruan wat net altyd op die kerjakker uit is! Kan hy nie sien sy vrou is eensaam en iets daaromtrent doen nie? Vir hom ander werk soek nie?
Vir haar eie gesondheid stuur sy die gesprek weg van haar skoonseun af, na ’n aangenamer onderwerp. “Hierdie Ben-man moet soos ’n troebadoer aantrek: swart langbroek, wit aandhemp en ’n strikdas. As hy kan sing, soveel te beter! ‘Liefling’ van Gé Korsten sal enige vrouehart vermurwe. Ek het vir Andries gekeer om nie die rose te snoei nie, veral nie die rooies nie – sodat ons ’n mandjie vol blare kan oes om by die lapa te strooi.”
“Goeie plan!” Thys begin gees vang. “Ons kan hartvormige rooi ballonne ophang, tussen die lanterns. As die aand goed afloop, kan ons dalk later ook die bruilof doen, met die perdekarretjie as troukar en die lapa met wit linte en blomme versier, soos ’n kapel.”
Nicolet se oë blink. “Ek sal die troukoek bak!”
“Hoe gaan ons Lorna Vrydagaand hier kry?” wil Nikka weet. “Die verlowing is veronderstel om ’n verrassing te wees.”
Thys weet raad. “Deon kan met een van haar vriendinne reël om te sê dis ’n kombuistee of ’n ding vir ’n ánder vriendin. Ons moet net sorg dat sy Land Rover weggesteek is in die garage, sodat Lorna nie snuf in die neus kry nie. Deon wil ’n gedoente maak met die ring, dit aan die punt van ’n visstok haak en kamma saam met ’n swartbaars uit die water trek.”
Beide Nikka en haar ma skiet dit af. “Te riskant. Sê nou die ring kom los en raak weg?”
“Of hy kan dit aan ’n boom ophang en dan kom Lorna ‘toevallig’ daarop af.”
Nicolet kom met ’n beter idee. “Onderin ’n sjampanjeglas! En as Lorna die laaste slukkie vat, lê die blink diamant daar en skitter. Deon vis dit uit en steek dit aan haar vinger, en die troebadoer kom van agter ’n boom uit en sing ‘Liefling’. Deon soen