Satyn Omnibus 8. Ettie Bierman

daarmee verby die stoof en die yskas om dit op die ontbyttoonbank neer te sit. “Ek het ’n masjien gekoop om spookasem te maak. Hierdie is die bestanddele wat benodig word: suiker, geurmiddels, kleurstof, stokkies, ensovoorts. Ek wou weet of sy reg is vir die kleintjies se piekniek, sodat ons die masjien kan toets.”

      “Gaan jy ook na die piekniek toe? Is jy nie ’n bietjie te oud daarvoor nie?”

      Thys laat hom nie intimideer nie. “Ek help Nikka, sy kan nie alles alleen behartig nie.”

      “Hélp noem jy dit?” vra Ruan met wenkbroue wat sarkasties lig.

      “Dis reg: hélp. Siende dat jy te veel ánder dinge het wat jou besig hou.”

      Ruan ignoreer die skimp. “Het jý nie genoeg werk om jou besig te hou nie? Wanneer skryf jy jou resensies as jy elke dag hier rondflenter?”

      “Moet jou nie daaroor bekommer nie, my rubriek is op datum.”

      “Dis nie waaroor ek my bekommer nie – nie oor jou rubriék nie.” Ruan brei nie uit nie, maar dis duidelik waarop hy sinspeel.

      “Bekommer jy jou maar net oor jou eie sake,” antwoord Thys gelykmatig. “Dié lyk vir my ingewikkeld genoeg.”

      “Toemaar, ek sal regkom.”

      Thys kyk hom sinies aan. “Ten koste van wat? En wie?”

      Ruan byt ’n bitsige antwoord terug. Hul oë meet en toets mekaar ’n paar gelaaide tellings, dan ontspan sy kaak en skouers. Hy draai sy rug en neem sy motorsleutels. “Ek is haastig, ek moet ry.”

      Hy is glad geskeer en het ’n formele langmouhemp by sy denim aan, maar Nikka het nie geweet hy is op pad uit nie. Met ’n skok tref dit haar dat dit Saterdag is. Naweek. Hy het gesê gedurende die week bly hy op die plot en kom sy huishoudelike pligte na. En naweke gaan hy na Stefni toe. Na haar in haar kliniese meenthuis. Waar hy ook “pligte” het?

      “Ruan!” roep sy agterna toe hy wegstap, op pad garage toe.

      Hy bly staan. Sy tas of oornagsak is blykbaar reeds in die motor gelaai. Asof hy nie kan wag om weg te kom nie.

      “Wil jy nie eers koffie hê of iets eet nie?”

      “Nee,” antwoord hy bot. “Dis laat. En ek kan sien jy’s besig. Jy en Thys. Te besig om met ’n mundane lastigheid soos koffie en ontbyt gepla te wees.”

      Hy verdwyn by die garage in. Dan brul die Toyota, af in die grondpad en met ’n spoed uit by die hek.

      Na ’n ander vrou toe.

      ’n Doodsheid sprei deur Nikka se binneste en dit klink of Thys se stem van ver af kom. “Jammer, meis. Was ek ontydig?”

      “Dis nie jou skuld nie.”

      Sy trek haar asem diep in en blaas die lug stuk-stuk uit, swaai haar poniestert oor haar skouer en trek die rekkie stywer. Werktuiglike aksies wat sy al ’n duisend keer uitgevoer het, maar dit gee haar kans om haar emosies onder beheer te kry.

      “Jy was nie ontydig nie. Ruan was in elk geval op pad. Na Stefni toe, vir die naweek.”

      Thys het nie ’n benul wat om te sê nie. Hy kan aan niks dink wat nie banaal of onvanpas sal wees nie.

      “Die son skyn en dit lyk nie na reën nie – ideale weer vir ’n piekniek. Andries het al ’n klomp goed na die lapa toe aangery en Millicent is besig om die ballonne op te sit,” sê Nikka. “Wys my die masjien, hoe om spookasem te maak.”

      Thys kyk bekommerd na haar. Sy is te kalm en beheers, asof dit normaal is dat haar man die naweek by sy minnares deurbring. Hy merk die onnatuurlike blink oë en haar vingers wat aan die hoek van die toonbank vasklou asof dit ’n reddingsboei op die oop see is. Hy steek sy hand na haar uit om te help, te troos. Te keer dat sy omval.

      Nikka skud haar kop. “Asseblief, moenie aan my raak nie. Nie nou nie …” Want sy gaan in miljoene klein flentertjies breek en in ’n hopie bly lê waar die dwars suidewind haar gaan wegwaai, tot in die dam, en sy wegsink.

      Sy loop na die wasbak en drink ’n glas water. Skink vir Kattebol ’n piering melk en krap die laaste lepel tuna in haar bakkie uit. Dan is sy dapper genoeg om die lewe en vir Thys in die oë te kyk.

      “Hy was eintlik lankal op pad. Nog voor die naweek in die Drakensberg al. Lank voor die rugbytoer. Ek was net te blind, te goedvertrouend en te veel van ’n lafaard om dit te besef. Ruan het my nie meer lief nie en ons gaan skei.”

      “Meis? Is jy oukei?” frons hy.

      “Ja,” antwoord sy ferm. “Ek is piekfyn. Dit sal ’n rukkie duur om oor die skok te kom en aan te pas, maar ek is nie hulpeloos en afhanklik van hom nie. Ek sal sonder Ruan regkom.”