Hy loop en wonder wanneer hy en Blikkies iets sal hoor van die affêre met Jannie se hare. Hulle het besluit om in die toekoms wye draaie om die posmeester se huis en oom Henk se haarkapperswinkel te loop.
Naby Rooie se buitekamer fluit Trompie. Dit is ’n hoë noot afgewissel met ’n lae een, die Boksombende se sein. Hy hoor iemand op dieselfde manier terugfluit. Dit moet Rooie wees.
Trompie klim deur die buitekamer se venster. Blikkies is al hier by Rooie.
“Haai!” sê Trompie.
“Haai!” groet hulle hom.
Trompie swaai die stoel om sodat die rugkant voor hom is. Hy gaan sit wydsbeen en sy bolyf rus nou op die stoel se rugkant. Trompie het ’n cowboy-held dit eenkeer in ’n fliek sien doen. Nou sit hy ook altyd so – behalwe natuurlik by die huis.
“En toe,” sê Rooie laggend, “wanneer sny jy weer iemand se hare?”
“Moenie lag nie,” sê Trompie ernstig. “Daai storie kan dalk nog lelike gevolge hê.”
“Jy’t gesê jy verstaan die kuns om hare te sny,” sê Blikkies smalend. “Ek wonder hoe sou ek gelyk het as ek jou toegelaat het om my hare te sny!”
“Nie slegter as wat jy nou lyk nie,” snou Trompie hom toe.
Rooie sê vir Trompie hulle was op pad na hom toe om uit te vind wat hulle vanoggend gaan doen.
“Waar’s Dawie?” vra Trompie.
Sy woorde is nog nie koud nie, toe hoor hulle ’n gefluit – die Boksombende se sein.
Dawie spring deur die venster.
Almal groet oor en weer en Dawie kom sit op die bed langs Blikkies. Al vier lede van die Boksombende is nou teenwoordig.
Trompie voel ’n gloed van trots wanneer hy na hulle kyk. Dit is sy vriende. Dit is sy bende en hy is hul Grootkaptein.
Daar op die tafel sit Rooie – fris en sterk gebou. Hy is besig om sy tone te roer. Hy wil sy groottoon wikkel sonder om die ander te beweeg, maar dis nogal moeilik.
Blikkies sitlê op die bed. Sy kakebene beweeg ritmies op en af soos hy aan ’n grashalmpie kou. Sy hare lyk blink en vetgesmeer van die “rooi rose” haarolie.
Langs Blikkies sit Dawie. Sy wakker oë lyk nie so ondeund soos gewoonlik nie. Hy ruik-ruik in die lug en skuif dan effens weg van Blikkies af.
“Wat het jy op jou hare?” vra Dawie.
Blikkies hou op kou en antwoord: “Dit ruik lekker, nè? Dis die vars, heerlike geur van rooi rose in die maanskyn.”
Dawie skuif nog verder van Blikkies af weg. Hy hou nie van hoe hierdie rooi rose in die maanskyn ruik nie, maar nou sit hy te ná aan Trompie en skuif weer effens terug. Dit ruik mos of Trompie dieselfde haarolie gebruik het.
Die seuns lag en vertel Dawie van hul kaskenades in die haarkapperswinkel met Jannie, die posmeester se seun.
“Julle sal nog weer daarvan hoor,” waarsku Dawie. Hulle dink ook so, maar hulle hoop maar nie so nie.
Dawie gee skielik ’n lank uitgerekte sug. Hy lyk soos iemand wat die wêreld se probleme op sy smal skouers dra en sê: “Daar is nog ander moeilikheid ook.”
Daar is ’n diep frons op Dawie se voorkop. Hy wag nou dat sy vriende die nodige moet doen en die verwagte vraag moet vra.
Rooie is die een wat dit doen. “Watse moeilikheid is dit?” mompel hy.
“Raai bietjie,” sê Dawie.
Trompie, Rooie en Blikkies dink, maar hulle het geen idee wat dit kan wees nie.
“Moenie kastig so geheimsinnig lyk nie,” sê Trompie vir Dawie. “Dit pas jou nie. Hoe moet ons kan raai? Sê vir ons wat die moeilikheid is.”
“Miskien sal jy dit nie as moeilikheid beskou nie, Trompie.”
“Hoekom nie?”
“Omdat jy mos kastig so ’n hartedief is.”
“Probeer jy snaaks wees, hè?” snou Trompie hom toe.
“Nee,” verseker Dawie hom, “allesbehalwe.”
“Nou sê dan wat is die moeilikheid!” brom Rooie ongeduldig.
“Reg, kom ek vertel julle.” Dawie skuif nader en vertel vinnig vir hulle sy nuus. Sy drie vriende kyk hom verslae aan.
“Jy sê drié?” kry Trompie uiteindelik iets uit.
“Drié, ja – en die een lyk glo presies soos die ander.”
Die seuns skud hul koppe. Drie! As dit een was, was dit miskien nie so erg nie, maar drie!
“En onthou,” sê Dawie, “julle moet my help om hulle besig te hou …”
“Nie ek nie,” mompel Rooie.
“Ek ook nie,” sê Trompie.
“En ek ook nie,” sê Blikkies kouend. “Ek’s nie ’n ou wat my aan sulke goed steur nie.”
“Maar julle sal my móét help,” sê Dawie. “Die meeste van die dorp se meisies is weg en ons kan mos nie dat hulle hier weggaan en sleg dink van Kwaggaberg nie. My ma het gesê sy sal vir ons geld gee vir fliek en lekkers en sulke klas van goeters.”
Trompie, Rooie en Blikkies stel nou meer belang.
“Hoe oud is die drie?” vra Trompie.
“Veertien.”
“Al drie?”
“Ja, natuurlik – hulle is dan ’n drieling. Hulle kom van Darling af.”
“Dárling – dis mos liefling,” brom Rooie.
“Dis ook ’n dorpie daar anderkant Kaapstad, naby die Weskus,” sê Dawie hooghartig. Hy is mos die ou hier met die meeste kennis.
“Hoe lyk hierdie meisiekinders?” wil Trompie nou weet.
“Ek het hulle nog nooit gesien nie. Hulle is ’n vriendin van my ma se dogters.”
“Wat is hul name?” vra Blikkies en spoeg die grashalmpie waaraan hy gekou het met ’n boog by die venster uit om sy minagting te kenne te gee.
“Mop, Bop en Pop,” sê Dawie sedig.
“Wat?” vra al drie sy vriende tegelyk.
“Mop, Bop en Pop. Dis natuurlik nie hul regte name nie, maar dis glo wat die mense hulle noem.”
Die seuns is nou stil. Almal dink oor Mop, Bop en Pop. Soos Trompie, Rooie en Blikkies die ding verstaan, het Dawie se ma se ou vriendin haar gebel en hulle het besluit die vriendin se drie dogters moet hier op Kwaggaberg kom kuier.
Trompie besluit om meer inligting te kry oor die fliek en lekkers en sulke klas van goeters.
“Gaan jou ma vir alles betaal?”
“Ja,” sê Dawie en glimlag, want hy kan sien Trompie stel al hoe meer belang. “Sy’t gesê ons moet hulle besig hou en sy sal vir ons die geld gee om dit te doen.”
“Huh,” brom Trompie. Dit klink darem nie te sleg nie.
“Wanneer kom die goed?” vra Rooie. Sy tone is nou stil. Hy probeer nie meer om sy groottoon te wikkel sonder om die ander te beweeg nie. Dis te moeilik.
“Ons gaan hulle vanmiddag by die stasie haal.”
“Hoe lank bly hulle?” vra Trompie.
“Net ’n week.”
Almal