“Hoe oud is jy?” vra ek.
“Sewe en twintig,” sê hy. “Hoe oud is jy?”
“Ek is 6.”
“Sjoe, ses,” sê hy. “Jy’s so oud, jy’s al amper ’n tiener.”
“Dis nonsens,” sê ek. “Tieners is 13. Dis soos eers oor 7 jaar. Daar is 7 dae in ’n week. En 7 kleure in ’n reënboog. Rooi, oranje, geel …”
“Sanusha,” sê Mamma, wat haar manier is om vir my te sê om stil te bly.
Ek staan op, gaan klim in ’n boom en hang onderstebo, naby genoeg om te kan hoor wat hulle sê.
“Jy’t die afgelope paar dae nie ingekom nie,” sê die man.
“Toergroepe. En ek was besig by die huis.”
“Hoe gaan dit met Rajit?”
Mamma sê niks, daarom skree ek uit die boom uit: “Dit gaan goed met Appa. Hy’t ’n groot, fancy werk in die stad gekry en ek was by sy kantoor en ek het ’n fotostaat van my hand gemaak en dit lyk presies net soos my regte hand behalwe dit is swart-en-wit.”
“Cool,” sê die man. “Miskien kan jy my die een of ander tyd wys.”
“Hoekom?” vra ek. “Jy’s nie na ons huis toe genooi nie.”
“Sanusha!” sê Mamma, en sy trek my van die boom af en gee my ’n piets op my boude. Dis nie eens seer nie, maar sy slaan nooit aan my nie, daarom huil ek rêrig, rêrig hard met regte trane. Sy laat my op die gras sit en sê ek moet dadelik stilbly of, die Vader hoor haar, sy gaan my die volgende 2 weke nooit park toe bring nie. Dis 14 dae, en dis lank, so toe bly ek stil en steek my hand uit na ’n jelliewurm, en Mamma slaan my hand en sê dis nou genoeg – ek kan ’n appel kry en sê vir Clay jy’s jammer dat jy so ’n onbeskofte kind is.
“Jammer,” sê ek.
“Dis oukei,” sê hy, maar ek kan sien ek het sy gevoelens seergemaak en ek is bly.
Mamma se serp het teen hierdie tyd al losgekom en ek kan sien die man kyk na die lelike blou kol op haar nek. Sy draai vinnig weer die serp om haar nek.
“Mamma is baie lomp,” sê ek vir hom. “Sy stamp haar gedurig. Ek sê vir haar om die lig aan te sit.”
“Ek sien so,” sê die man.
“Dis niks, rêrig,” sê Mamma.
“As jy so sê,” antwoord die man.
“Ek sê so, ja.”
Die man slurp sy sap en sê nie eens ekskuus nie en hy staan op en sê hy moet gaan, want hy moet sy vriend vir ’n braai ontmoet en hy is al klaar laat. Ek kan sien hy dink Mamma is mooi, maar hy lyk ook hartseer.
“Kom drink iets by die koffiewinkel, Sanusha,” sê hy. “Ek sal vir jou ’n nommer ses in ’n koppie warm sjokolade maak, net so oud soos jy is.”
“Kan jy?” vra ek, want dit klink nogal awesome.
Hy raak nie aan Mamma of aan my nie, maar hy waai vir ons en sê geniet julle piekniek en moenie te veel wurms eet nie, Sanusha. Het hy dan nie gehoor Mamma sê ek moet eerder appels eet nie?
Mamma waai so effens en lyk ongelukkig, soos Mr Miserable in my Mr Men-boekie, wat nog nie geleer het om sy frons om te draai nie.
“Ons beter gaan, liefie,” sê sy. “Asmita Ayaa het gevra ek moet wortels bring.”
“Daai man moes nie ons grenadellasap gedrink het nie,” sê ek vir Mamma. “En dit was óns piekniek. Dis hoekom ons nie vir Asmita Ayaa saamgebring het nie.”
“Dis goed om te deel, Sanusha. En jy hoef nie vir Appa hiervan te sê nie. Hy sal ontsteld wees dat ons sonder hom gaan piekniek hou het.”
“Appa haat pieknieks. Hy sê sy broek word vuil.”
“Dis reg, liefie, dis mos wat hy altyd sê.”
*
By die huis skil Asmita Ayaa en Mamma die wortels. Partykeer praat hulle terwyl hulle werk en partykeer sê hulle niks – vandag is ’n stil dag. Mamma skakel die radio aan en Asmita Ayaa neurie saggies. Sy kan 10 wortels in 3 minute skil – ek het op die muurhorlosie gekyk hoe lank dit haar neem. Jy moet die sekondewyser dophou, die vinnige een, en elke keer wanneer dit verby die 12 gaan, tel dit as 1 minuut. Die skille spat in alle rigtings, selfs op die vloer. Sy tel dit nie op voor sy klaar is nie en partykeer trap ek op een en maak of ek neerslaan soos wanneer jy op ’n vrot piesang gly.
Mamma skil netjies en stadig. Sy hou elke stuk groente vas soos ’n brose babatjie (“broos” beteken iets kan maklik breek – nes Mamma) en sy krul die skille af, een vir een. Sy maak netjiese hopies op die koerantpapier, en wanneer sy die papier oplig, kan jy nie eens sien waar sy gewerk het nie.
Daarna kap hulle die uie. Ek hou nie van uie nie. Dit laat my huil, en nie omdat ek hartseer is nie. Dit laat Mamma en Asmita Ayaa ook huil, en gou-gou huil al die Moonsamy-vroue in die kombuis terwyl die sonneblomolie warm, warm, warm word. Die waaier bokant die stoof maak hmmmmmmm, sodat ons nie eens die radio kan hoor nie. Dis hoekom ons nie hoor toe Appa onder die motorafdak stilhou nie, want hy het nie ’n motorhuis vir sy kar nie en sy kar is taamlik nuut. Hy het dit vir sy nuwe werk in die stad gekry. Mamma het sy ou kar gekry, wat na suurmelk ruik wanneer die son daarop skyn, want ek het eenkeer my bottel daarin uitgegooi toe ek nog ’n baba was.
Appa kom by die huis in, en ons sien hom eers toe hy sy sleutels op die kombuistoonbank neersit.
Ek wag dat Mamma na hom toe hardloop soos sy altyd maak sodat sy voor Asmita Ayaa vir hom kan hallo sê, maar sy kyk nie van haar uie af op nie. Asmita Ayaa sit haar mes neer, vee haar hande aan haar voorskoot af, en gee vir Appa ’n drukkie.
“Hallo, seun, jy’s vroeg by die huis.”
Van agter sy rug haal hy ’n bos blomme uit. Pienkes, Mamma se gunsteling.
“Ek het huis toe gekom om my gesin te sien en om vir my vrou blomme te bring,” sê hy.
Mamma gooi die laaste van die uie in die pot. Dit sis. (’n Goeie woord, dit klink soos wat dit beteken.) Sy roer.
“Dankie, Rajit,” sê sy. “Sit dit in ’n blompot.”
“A nee a,” sê Asmita Ayaa, “is dit soos jy vir jou man dankie sê?”
Mamma kyk na my ouma. “Wat wil jy hê moet ek doen, hom spyker?”
Ek weet nie wat dit beteken nie, maar Asmita Ayaa trek haar gesig asof Mamma op haar gespoeg het. Dis nie mooi om te spoeg nie, al is dit baie cool om te kyk hoe lank dit word voor dit breek.
Mamma skakel die stoof af en hou haar hand uit. “Kom, Sanusha, ek wil ’n entjie gaan ry.”
Ek weet nie wat om te doen nie, want dit lyk of Appa ’n drukkie nodig het.
“Gaan op jou eie, Thea,” sê Appa. “Die kind moet gebad word.”
Ek is nie “die kind” nie, ek is Sanusha.
Mamma maak of sy hom nie hoor nie en trek my by die voordeur uit. Sy gordel my vas, en ek waai vir Appa wat agterna gekom het, sy gesig gevaarlik soos ’n groot storm.
“Jy ry mooi met my dogter!” skree hy agter Mamma aan.
Mamma klap haar deur toe, en laat die enjin grrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr. Ons ry in die straat af en ek kan sien Mamma huil.
“Is jy honger, my engel?” vra sy.
“Ja.”
“Wat van ’n lekker groot burger en ’n fliek?”
“In die middel van die week?”