Skaduself. Paula Marais

maar ek kyk nie op nie.

      “Kyk wie kry ek voor die deur!” sê tannie Annie.

      Daai man van die koffiewinkel staan agter haar.

      “Clay!” sê Mamma en ek dink aan modder.

      Dis ’n snaakse naam.

      “Hallo, Thea,” sê Clay en ek kan sien hy hou baie van Mamma, want hy staar na haar. “En Sanusha!” sê hy vir my. “Ek het jou nommer ses gebring. Ek het gehoor jy gaan dalk vandag hier wees.”

      Ek wil eers ’n bietjie vies wees, maar toe gee hy vir my ’n koppie. Hy het ’n 6 reg in die middel van my warm sjokolade gemaak.

      “Cool,” sê ek.

      “Sanusha,” sê Mamma in dáái stem.

      “Dankie,” sê ek gou-gou.

      “Dankie, Clay.”

      “El hét mos al dankie gesê.”

      Clay trek sy skouers op, en glimlag. “Ek het vir jou nog iets gebring, Sanusha, maar ek is nie seker jou ma sal my toelaat om dit vir jou te gee nie. Dit moet ons geheim wees.” In sy hand hou hy ’n kolwyntjie met feetjiepoeier en ’n ballerina bo-op. (Ek hou meer van ’n vliegtuig, of ’n vuurpyl.)

      Ek kyk na hom. Is hy dom? Weet hy dan nie ’n mens vertel net jou geheime wanneer jy alleen is nie? Ek leun ’n bietjie nader en fluister. “Nie nou nie. Mamma kan jou hoor.”

      “Reg,” fluister hy ook, en staan terug. Hy bêre sy skat in ’n pienk boksie. Hy sit dit agter die vrugtebak en knipoog vir my.

      “Wat fluister julle twee daar anderkant?” vra Mamma met ’n glimlag. Ek hou daarvan as Mamma gelukkig is.

      Clay loop na Mamma toe. “Jou cappuccino, madame,” sê hy met ’n simpel stem.

      “Dankie, Meneer,” sê sy. “Ek het nie geweet jy lewer af nie.”

      “Wel, net vir ons belangrikste kliënte. Hoe voel jy?”

      “So-so.”

      Tannie Annie tel vir Matthew van haar heup af en sit hom op die vloer neer. “Hoekom gaan sit ons nie buite in die tuin nie? Dis so ’n mooi dag.”

      Dis ’n goeie idee, maar Matthew kruip agterna. Hy is nog nie ’n jaar oud nie, maar vandat ek hom leer spoeg het, agtervolg hy my, en dis baie irriterend. Ek weet nie hoekom Mamma nie net huis toe kom sodat ek hom nie heeltyd om my hoef te hê nie.

      “Gee pad,” sê ek, maar nie hard genoeg dat Mamma kan hoor nie.

      Onder die bome in die tuin gooi tannie Annie ’n groot gestreepte kombers oop en ’n kleiner een met grasvlekke op. Tannie Annie gaan sit langs Clay. Ek hou van die klimraam. Ek kan al net aan my bene en voete daaraan hang. Sonder hande.

      Mamma hou haar koffie vas en het klaar ’n sigaret opgesteek, soos sy altyd maak wanneer ons buite is. Ek het al my 6 gedrink en dit het niks anders as gewone warm sjokolade gesmaak nie. Ek het gedink 6 sal na iets smaak! Mamma gaan sit versigtig op die kombers en Clay leun vorentoe om haar te help.

      “Ek’s oukei,” se sy, en kyk na my. “Sanusha, wees versigtig as jy daar gaan opklim. Die klimraam is nog nat van die sproeier.”

      “Ek is nie ’n baba nie,” sê ek. Sy het dit al gesê, seker 1000 keer.

      “O, bliksem!” sê mamma skielik. Juffrou Candy sê dis ’n baie lelike woord. “Ek het die koekies in die oond vergeet. Dis is seker teen dié tyd houtskool.”

      Mamma probeer opstaan, maar tannie Annie vat aan haar arm. “Dis niks, skat, ek sal dit doen.”

      “Jy beter gou maak! Jou kombuis is dalk al aan die brand.”

      Dít sal cool wees om te sien. Ek hang nog so onderstebo en wonder of ek saam met tannie Annie moet gaan, toe hoor ek ’n harde slag, soos die geluid van Kandasamy Ajah se gereedskapkis. Die groot tuinhek wat na die pad toe gaan, swaai oop en kap hard teen die muur.

      Mamma probeer opstaan toe Appa vinnig op sy lang bene oor die gras nader kom.

      “Klim dadelik af daar, Sanusha,” sê Appa in sy g’n-stuk-nonsies-nie-stem. “Gaan in, en vat vir Matthew saam.”

      Appa lyk so kwaai dat ek my arms om Matt se maag sit en hom saamsleep binnetoe. Tannie Annie maak die kombuisvensters oop sodat die rook kan uitgaan. “Tannie Annie,” skree ek, “ek dink jy moet dadelik buitentoe gaan. Appa is baie kwaad en hy’t by die verkeerde kant in die tuin ingekom.”

      Deel twee

      Clay