Kan dit regtig Frikkie wees dié, sý laaitie? Waar kom hy aan hierdie maniertjies van hom? Dis obvious waar hy aan die geld kom, maar fokkit, moet sy eie seun hom aankyk asof hy uit die hond se hol geval het? Joe proeslag skielik skor. “Moenie worrie nie, ou Frikkie, ek’s oukei,” sê hy. Hy sluk die glas met twee slukke leeg en voel hoe ’n bietjie teen sy ken afloop. Die alkohol brand al die pad na onder, val soos ’n graaf vol kole in sy maag. Hy wag vir die ou bekende gevoel van saligheid wat sy bene nog meer sal laat ontspan en sy kop sal stilmaak. Hy hou die glas uit vir nog. “Jy het nie dalk so ’n verdwaalde ou vingertjie dagga ook iewers vir my nie, ou seun?” vra hy toe Frikkie die glas by hom vat.
» 6 «
Die middagverkeer op die M1 het tot stilstand gekom – ’n skielike oponthoud as gevolg van die een of ander probleem vorentoe. Die lug is bedompig en in die windlose paduitgrawing bak die son neer op die Golfie waarin Pine en Kat sit en sweet. Die skaduwee van die Grayston-afrit se oorbrug is nog twee motors ver. Die bestuurder van ’n oorvol minibustaxi langs hulle se arm hang stywe-elmboog met ’n sigaret by die venster uit, sy duim voortdurend besig om die as af te skud. Die doef-doef van sy radio weergalm tussen die graswalle.
“Wat’s jy so stil?” vra Pine.
Kat vryf sy snor se punte met die agterkant van sy hand uit sy mondhoeke, eers links, dan regs, kyk met skrefiesoë na die opbou van die wolke in die weste. “Jy weet mos ek’s nie ’n ou vir lesings en hierdie nuwe sielkundige stront nie.”
Pine kyk met ’n glimlag na die stilstaande verkeer om hulle. Kat is nog van die ou soort. “Jy kan nie stry nie, dit was interessant,” sê Pine. “Die meisie van die FBI was nie sleg nie.” Hy weet Kat se oë was meer op haar agterstewe as op haar PowerPoint-aanbieding.
Kat snork en draai sy venster groter oop, steek ’n sigaret aan. Toe hy die kar vanoggend by die poel gaan optel het, het ou Mike hom mooi laat verstaan dat dit eers van kommissarisse se rygoed af is dat die aircons moet werk. “As ek so na haar luister, kry ek die idee dat die Amerikaners se serials net groter en sterker en slimmer is as ons s’n – soos met alles.” Hy sit die Golfie in rat en kruie agter die motor voor hom aan. “Hulle kroeks verstaan sielkunde, het hang-ups, ons s’n is te stupid daarvoor. Moor net, sonder om aan hulle profiele te dink.”
Hulle kruie by die flitsende ligte van die voertuie van die metropolisie en die nooddienste verby en dan begin die verkeer vinniger beweeg. Glasstukke lê die pad vol en twee stukkende motors staan skeef in die linkerbaan. ’n Man in uniform is besig om die verkeer verby die ongelukstoneel te reguleer.
“Het jy al met ’n reeksmoordenaar te doen gehad?” vra Pine.
“Ek kom uit die Oos-Kaap, onthou.” Kat grinnik. “Dáár’s omtrent elke bliksem met ’n Okapimes ’n serial. Ons gee hulle daar net nie name en sulke klas van stront nie. Ons gee hulle net gas.”
“Julle het tog seker ook profileerders gehad.”
“O ja, hel! Daar’s ook hierdie slim outjies wat meer grade het as wat ek vuil onderbroeke het.” Kat se glimlag trek sy snor skeef. “Daar was een so ’n girltjie met lang blonde hare. Hel, sy was oukei … ”
Pine wonder oor dié storie se besonderhede, maar vra liewer nie.
“Ek sê jou, Pine, ek steur my nie daaraan nie …” Kat gryp die stuurwiel vas. “Jou bliksem!” skel hy op ’n minibus wat sonder flikkerligte voor hom inswaai. Hy druk die toeter en reik na die sirene-skakelaar.
“Ag, los hom,” sê Pine, “die pad is te besig daarvoor.”
Kat grom nog ’n paar vloekwoorde, spoeg ’n geel blerts by die venster uit wat deur die wind van ’n verbygaande vragmotor teen die Golfie se agtervenster vasgeplak word.
“Wat sê jy van Doep se aftrede?” vra Pine.
“The last great white police commissioner,” sê Kat. “Dit moes kom, hy is al oor ouderdom. Sy kleur is ook nie lekker nie. Maar dis jammer.” Ná ’n rukkie vervolg hy met ’n sug: “Dinge verander te vinnig vir my.”
“Een van die dae is Piet Vermaak dalk ons baas ook,” sê Pine.
“Not ’n hel! Ek gaan pas eerder VIP’s in Irak op. Vir daai skelm maergat bliksem werk ek nie.” Hy blaas ongeduldig toeter vir ’n ou man wat negentig in die vinnige baan ry, swaai weer oor na die middelbaan.
Pine skuif die aanknipholster gemakliker op sy heup. “Wel, soos ek van Doep verstaan, gaan die EGM by Georganiseerde Misdaad ingedeel word onder die nuwe eenheidstrukture.”
“Daar’s nie ’n manier nie,” grom Kat.
Die radio maak ’n kraakgeluid. Pine buk oor na die luidspreker, maar met die oop vensters en die verkeer en ’n los draad iewers hoor hy niks. Hy draai sy ruit op en gee die radio ’n paar klappe. “Ek gaan daai Mike moer,” brom hy. “Hoekom gee hy vir ons sulke kak om mee te ry?”
Kat se snor trek skeef. “Hy sê ‘die jegte motogs wogd gebguik om kgoeks mee te vang, nie vig tee en koekies saam met die hoi poloi nie’.”
“Bleddie Bolander.” Pine peuter aan die mikrofoon. “Beheer, dis superintendent Pienaar hier, herhaal, asseblief.” Hy luister met sy oor teen die instrument. “Goed, ons is naby, sal gaan kyk.”
“Wat is dit nou?” Kat hoop iets het gebeur, enigiets. Sy lessenaar lê vol lêers – hy moet volgende week met ’n paar sake hof toe gaan. Hy hoor al die verdediging: Die ondersoekbeampte is nie gereed nie, Edelagbare. Ons vra uitstel … Ondersoekbeampte! Dit klink soos ’n bleddie spietkop of ’n ding.
“Iets van ’n skietery in Waverley, kon nie mooi hoor nie. Ek bel gou.” Pine loer deur die venster na die padtekens terwyl hy sukkel om sy selfoon uit die denim se sak te kry. “Vat die Corlett-afrit.”
Kat sit die ligte en die sirene aan en swaai voor ’n swart Audi in wat vir hom plek maak in die vinnige baan. “Ek weet waar dit is.”
Met die foon teen sy linkeroor en ’n vinger in die ander kry Pine die besonderhede. “Jy beter jou gat roer,” sê hy met ’n frons.
“Wat is die storie?” vra Kat. Sy oë spring tussen truspieël en pad. Hy sit die flikkerlig aan, soek vir ’n gat in die verkeer. Hy is in die verkeerde baan vir Corlett!
“Huismoles. Pa het glo gesuip by die huis gekom en begin skiet.”
“Bliksem!” ’n Vragmotor met ’n vrag staal versper die baan. Kat vat ’n kans en skiet links op die geel streep verby.
Pine hou met ’n uitgestrekte arm aan die instrumentpaneel vas. “Die dogter kruip in haar kamer weg. Sy’t ons gebel, sê haar pa skiet gate in die deur.” Hy knip die Z88 se magasyn uit, kyk na die blink koperpunt wat voor uitsteek, stamp dit weer terug en vee sy hande aan die sitplek af.
» » « «
Die hek van die groengeverfde betonheining en die voordeur van die huis staan oop. ’n Blou Nissan Levina staan skeef in die oprit, swart remmerke op die grys plaveisel. ’n Klomp nuuskieriges drom aan die oorkant van die straat saam.
’n Dikkerige man met ’n bles en dikraambril kom struikelend en gebukkend uit die erf langsaan gehardloop toe die twee speurders stilhou. Hy sak grootoog op sy knieë agter die Golfie neer en beduie na die moderne klinkersteen-platdak agter digte struike. “Die bliksem is mal! Ek … ek het vir Magda hoor skree toe hy begin skiet het,” sê hy uitasem. Sy sweetpakbroek het afgesak oor sy maag en sy blou gholfhemp het groot sweetkolle onder die armholtes. “Eloise ook … Ek …”
“Whoa! Word eers kalm, van wie praat jy?” Pine probeer die man kalmeer nadat hulle uitgeklim en langs hom agter die Golf gaan kniel het.
“Die ma en die dogter. Daniel, dis die seun, moet ook daar binne wees. Julle sal moet gou maak.”
Skote klink dof vanuit die huis. ’n Vrou gil.
“Gaan