“Sy naam is nou Freddy, Dad.” Dis wat sy hom noem as sy witvoetjie soek – Dad noem sy hom dan. “Die laaste wat ek gehoor het, is dat hy ’n hoerhuis of so iets in Hillbrow het. Die plek se naam is die Ambush. Maar dis al wat ek weet, Pa.”
Joe sit die gehoorstuk stadig terug op die mikkie. “Thanks,” mompel hy, half in die telefoon, half in die suurderige naglug in.
Hy druk nog ’n munt in die telefoon en skakel 1023, vra vir die nommer van die Ambush in Hillbrow. Daarna skakel Joe die nommer en kry die adres van ’n nors bliksem wat net kan Engels praat.
Terug in die Mazda sluit hy die deur en sit ’n ruk voor hom in die straat en afstaar, dan na ’n seun en meisie wat teen die supermark se muur staan en gulpskuur. Die seun het ’n glinsterende blou sweetpaktop aan en hy probeer met sy knie die meisie se bene verder uitmekaar druk. Haar hand kruip teen sy rug op en gryp in sy hare vas.
Die voorman het nie gesê wat hy by die huis moet gaan maak nie, net gesê hy moet gaan kyk wat aangaan sodat die stront kan end kry. By sy huis het ’n Harley met ’n lêgat-sitplek in die straat gestaan, die tuinhekkie was oop, ook die voordeur. Hy het versigtig oor die los blokkie in die gangvloer getree, verby die badkamerdeur, verby hulle slaapkamer. Hulle was in die spaarkamer. Die bliksem het nie eens sy bike bootse uitgetrek nie! Die swart leerbroek het soos ’n opgerolde beesvel om sy knieë gelê, sy bleek boude het gedril.
Joe druk ’n vinger onder sy oogklap in. Hel!
Girlie se wit bene wat opruk om haar enkels bokant die biker se dye te kruis. Haar een arm wyd oor die bed uitgestrek, die hand geklem om ’n rol note. Stamp, stamp …
Hy het stil omgedraai na die hangkas, die boonste laai aan sy kant oopgetrek. Die pistool was in sy hand. Hy het twee tree vorentoe gegee. Girlie se kop was weggedraai, asof sy deur die venster na iets in die straat kyk.
Dwa! Dwa! Dwa!
Hy skud sy kop, stamp dit teen die stuurwiel.
Die twee vryers teen die supermarkmuur verdwyn inmekaar-gestrengel om die hoek. Daar moet gemakliker plekke wees as ’n bloedrooi Coke-advertensie teen ’n vuil muur.
Hy draai die sleutel en sit ’n oomblik stil en luister na die Mazda se oneweredige luier. Hy het van die verdomde Harley ook vergeet – dit staan seker nou nog daar.
In die vuil tronksel in Windhoek het hy twee jaar lank elke oomblik gesit en dink aan Boesman wat opgekerf op ’n tent se grondseil lê, en hy wat in sy moer geskop aan sy eie bloed lê en stik het. Of byna twee jaar lank, want iewers in daardie tyd het die wraakgedagtes hom verlaat. Nou is dit anders.
Hy het werk om te doen, voordat hy die pad vat.
» 5 «
Hillbrow het nie verander nie; net meer verniel geraak. Die inwoners dwaal nog steeds saans op die sypaadjies rond op soek na afleiding – enigiets net om uit die oorvol woonstelle te kom. Selfs hierdie tyd van die aand hang daar wasgoed op ’n paar van die woonstelle se balkonne. Die hoere en die pushers staan nog op dieselfde straathoeke op soek na kliënte. Net soos in sy dae.
Die neonoog van die nagklub kan hy van ver sien knip. Joe ry eers stadig verby die gebou waarin die nagklub is, soek parkering. Teen die symuur het die plek klein, hoë vensters met swaar diefwering waaruit ’n oorverdowende lawaai kom. Drie sementtrappe lei van die straat na ’n groot houtdeur met ’n klein luik op ooghoogte.
Op die sypaadjie sit ’n paar kinders, sweerlik ook soos voor ’n hotelkroeg terwyl hulle pa’s binne sit en die maand se grocery-geld uitsuip. Hel, ook dít het nie verander nie!
’n Ent verder in die straat kry hy ’n parkeerplek op ’n geel streep, langs ’n klomp asblikke wat na ’n dooie ding stink – kat, rot of hond? Of dalk iemand wat sy drugs sonder geld probeer koop het. Die aandlug is koel op sy natgeswete gesig. Uit die woonstelle blêr ’n mengelmoes lawaaierige musiek. Iewers bulder ’n swaar manstem en ’n vrou gil skril.
Die reuk van gebraaide uie, kool en dagga hang in die lug. Rook hierdie mense dan nie meer gewone siegrets nie? Oh well, as hy hier gebly het, sou hy seker ook maar so gemaak het. Hy het nog nie vergeet hoe die groen blare die skerp kante kon afgrind as die lewe hom gesweis het nie. Maar hy onthou ook al die ander gemors wat die grinder elke keer laat trip het.
Miskien is dit wat hy nou nodig het, ’n lekker vet zol met baie pitte.
Hy wurm tussen die mense op die sypaadjie deur en hamer ’n paar keer met sy vuis teen die deur. Die luik word oopgeskuif deur ’n kaalkopvent met ’n stukkende gesig. Hel, dit lyk of hy ’n fight met ’n kettingsaag verloor het! “Yes?” grom die stukkende gesig vir hom.
“Ek … ek soek vir Frikkie,” sê Joe, hoes in sy vuis.
“Frikkie? There is no such a person here. Get lost!”
Die luik begin toeskuif. “Sorry, man!” skreeu Joe en klap teen die luik. “I means Freddy!” Fok! Engels was nog nooit sy taal nie.
Die luik skuif weer oop en die groot man bekyk hom agterdogtig met sy half toegeswelde oë. “Are you a cop?” vra hy.
“Ag, no, man!” sê Joe in sy swaar Vrystaatse aksent. “I’m his pa, man! Do I look like a fucking poot?”
“His dad? I didn’t know he ever had one,” brom die gesig in die opening. Maar iets aan Joe se voorkoms, dalk sy aksent oortuig die grote. “OK, come in,” sê hy.
Joe hoor hoe ’n grendel oopgetrek word voordat die deur oop-swaai.
“Stand where I can see you!” beveel die deurwag hom bars. Hy tel ’n telefoon op, skakel ’n nommer en praat gedemp. Joe staan oopmond na die kamer met die rooi mat en rooi meubels en kyk. Hoekom is alles in ’n hoerhuis altyd rooi?
Die man met die kaalkop en die pleisters gee ’n beskrywing van Joe voordat hy die gehoorstuk neersit. “Tony!” roep hy na agter. Joe kan in die dowwe lig iemand sien wat agter ’n tralievenster by ’n tafel sit en geld tel. Hierdie een het ’n poniestert en sy gesig is heel. “Take this guy to the boss,” sê die kaalkop. “He says he’s his dad. You better search him first.”
Poniestert sluit ’n staaldeur oop en toe hy by Joe kom, druk hy Joe se gesig hard teen ’n muur vas. “Spread it,” sê hy bars, klap en voel oor Joe se lyf. Hy ken dié soort ding, van sy tronkdae af. As dié bliksem in sy agterent ook oploer … Gou kry die man die negemillimeter onder sy hemp. “En dié?” vra hy, kyk dan geamuseerd oor Joe se skouer na sy makker en sê. “Check this out, Zoë.”
Joe haal net sy skouers op – hy kan nou wragtig nie sien dat dit iets met dié twee brekers te doen het nie. ’n Man mag mos maar ’n skietding dra in hierdie plek met al sy messtekers.
Tony bly vraend na Zoë kyk wat op sy beurt weer sy skouers ophaal. “Give it to the boss.”
“Kom, ou toppie,” sê Tony, “loop saam met my.”
Joe loop agter die uitsmyter aan deur nog ’n deur met ’n gordyn. Die lawaai klink soos dié van die groot kompressor by die myn. Tussen die rook deur sien hy ’n groot vertrek, meer soos ’n saal, met ’n lang kroegtoonbank teen die een muur. Daar is ’n vierkantige verhoog in die middel van die vertrek waar iemand met oorfone op agter ’n soort toonbank staan en sy kop op die ritme van die oorverdowende musiek knik.
Verder weg op die verhoog is twee vroumense besig om kaal-gatdinge met ’n blink paal te doen. Flitsende gekleurde ligte weerkaats in ’n bal met spieëls teen die dak.
’n Jong man met ’n pienk streep deur sy blonde kuif stamp teen Joe wanneer hy by ’n toilet uitbars, sukkel om sy nou broek se gulp toe te kry. “Fuck off!” snou hy Joe toe. Poniestert moet Joe aan die arm vasgryp om te keer dat hy val. “Kyk waar jy loop, oubaas, jy gaan jou nek breek,” sê hy sonder ’n sweem van ’n glimlag.
Hulle klim met ’n houttrap wat teen die muur oploop, na waar hy ’n deur op ’n soort balkon kan sien.