Bottelnek. Piet Steyn

aan. “Het op die dashboard gelê, sy adres is ook daarin.”

      Pine draai die plastieksakkie in die rondte voor hy dit teruggee. “En almal wat dálk nog iets kon gesien of gehoor het, is natuurlik nou weg.”

      Krappies haal sy skouers op. “Wel, dis ’n besige straat hierdie, as die lig groen word, gee hulle vet. Die koerantverkoper sê hy het ’n slag gehoor, maar gedink dis ’n ding wat backfire.”

      Pine skud sy kop in ongeloof. “Dit is net nie verdomp moontlik nie! En die ander verkopers? Dié met die plastiekhangers en die vullissakke en al die ander stront?”

      Krappies lag, sy adamsappel ruk op en af. “Jy weet mos: Weg! Die meeste is gewoonlik onwettige immigrante.” Hy beduie met sy kop in die rigting van die straathoek waar Kat praat met ’n vrou met ’n stuk karton om haar nek waarop geskryf staan: Please help! Jobless with 4 children. “Dalk kan sy julle help,” sê hy.

      Pine snork. “Gmf! Sy kan haarself nie help nie. Kat kan maar probeer.” Pine draai weer na Krappies. “Die BMW op die N3, nou die oggend, al iets gekry?”

      Krappies vee sy hande aan sy wit jas af. “Dit is in Benoni gesteel, maar dit weet jy seker al. Die koeëls wat gekry is, is nege millimeter. Dit lyk mos vir my dis al waarmee hulle deesdae skiet. Die ballistiese toetse is nog nie terug nie. O, ja, amper vergeet ek, kyk hier,” hy gee vir Pine ’n plastieksakkie met ’n 9 mm-doppie in.

      “Waar de hel kry jy dit, Aasvoël?”

      “Hier op die teerpad. Dit moes by die skieter se venster uit-gespring en onder die Mercedes ingerol het. Dis nie lank terug gebruik nie.”

      “Weer ’n nine-mill,” brom Pine. Hy loop om die Mercedes en skop ingedagte teen die bande. Die drie moorde op die N3 is beslis bendeverwant, al drie was ou bekendes aan die Oos-Rand, deel van die O’Reilly-spul. Hierdie ene is iets anders, dit lyk vir hom na ’n gewone moord.

      “Hoekom doen jy dit?” vra Krappies. “Senuwees?”

      “Waarvan praat jy?” vuur Pine terug. “My senuwees makeer niks nie.”

      “Skop teen die wiele, jy doen dit altyd.”

      “Ek weet nie, vra my kar se mechanic. Hy doen dit ook altyd, dan fluit hy.” Hy draai doelbewus sy rug op Krappies en staan hande in die sakke en wag dat Kat sy ondervraging afhandel. “Niks?” vra hy toe Kat aangestap kom, maar hy weet al wat die antwoord is.

      “Niks,” sê Kat en skud sy kop. “Ek het haar adres,” sê hy met ’n sarkastiese gryns. “Sy sal bel as iets haar byval.”

      “Oukei, Krappies. Dankie. Kyk maar of julle nog iets kry. Ek los Kat hier om te help. Ek wil gaan kyk wat by die Carstense se huis aangaan. Is hier nie ’n vrouekonstabel wat ek kan saamvat nie? Net vir ingeval,” vra hy vir een van die uniformmanne wat daar rondstaan.

      “Ja, seker, Super, daar staan konstabel Jemima Maseko, vat haar saam. Sy was eers van die maatskaplikedienseenheid.”

      By die groot wit dubbelverdieping in New Brighton is daar egter net trane. Carstens se vrou weet van geen rede waarom haar man geskiet is nie. Hy het ’n vervoermaatskappy en insleepdiens bedryf wat deur hom begin is net nadat hy van die grensoorlog teruggekom het. Volgens mevrou Carstens het dit goed gegaan met die besigheid en sy is seker dat hy nie vyande gehad het nie. Carstens was glo besig met ’n boek oor sy tyd op die grens.

      Pine en Kat voer onderhoude met Carstens se werknemers, vriende en selfs opposisiemaatskappye. Maar alles dui daarop dat dit niks meer as ’n sinnelose skietery was nie.