Oukei, Pascale, vergeet nou eers van jou trouplanne met Emile en fokus!
“Wanneer daar ’n oorlog in Sirië uitbreek en honderd duisende, nou al amper ’n miljoen vlugtelinge oor die grens kom op soek na veiligheid, dan moet ons verstaan dat God nie daardeur onkant gevang is nie. Ons is miskien, maar nie Hy nie. Net die Almagtige God van die heelal kan dit regkry om ’n terroristeorganisasie soos ISIS te gebruik om as evangelis vir die kerk op te tree. ISIS het hierdie mense reg in ons arms ingestuur. Ons moet onvoorwaardelike liefde aan hulle bewys, daarteen is niemand bestand nie.”
Dit is so anders as wat haar eie Libanese familie daaroor dink. Hulle is baie negatief oor die vlugtelinge en kan nie verstaan waarom sy haar lewe aan hierdie saak wil wy nie.
“Vriende, die tyd van slaap is verby, fisies en geestelik. Ons as gesin staan soggens vroeg op en val saans laat gedaan in ons beddens. Ons koop die tyd uit. Ons kan nie bekostig om minute te mors nie. Soms is ek so moeg dat ek net kan huil. Dan gaan huil ek by God. Hy versterk my en gee my nuwe krag dat ek kan bid: ‘Gee my nog een, Vader, net nog een, net krag vir nog een – en nog een en nog een.’ Siele! Siele wat ek kan aanraak met die liefde van die Vader. Dink wat kan gebeur as ons elkeen elke dag begin bid vir net nog één, en nog een? Vriende, ons weet nie of ons nog ’n môre het nie, ons moet die dringendheid van vandag besef.”
Dus raak pastoor Youssef ook soms moeg? Hoe bevrydend om dit te hoor! Soms voel dit of sy sleg afsteek by sy gesin wat klaarblyklik sonder einde aanhou dien.
“Ek verstaan dat baie van ons negatiwiteit in ons harte ronddra aangaande hierdie mense. Ons voel ons moet ons land en ons werkgeleenthede beskerm. Julle sê vir my: ‘Ons sal altyd onthou wat hulle tydens die besetting aan ons en ons vroue en ma’s gedoen het. Ons sal hulle altyd haat.’ Julle sê vir my dat ek hulle nie ken nie: ‘Siriërs het ’n donker kant. Siriërs is selfsugtig. Hulle het so baie kinders, wetende dat hulle moontlik nie vir hulle sal kan sorg nie. Hierdie kinders het geen gesondheidsorg nie, en die meeste sal nooit skool toe gaan nie.’ ”
Ja, dit klink soos van die argumente wat Pascale al by haar ouerhuis moes verdedig.
“Julle sê die Siriese vlugtelinge self bevorder slawearbeid. Hulle stuur nie hulle kinders skool toe nie, maar dwing hulle eerder om in die veld te werk. Die ouers gee dan die geld uit. Hulle steel by ons, hulle vat ons werk af, hulle slaan hulle vroue en behandel hulle kinders sleg.
“Ons moet egter onthou dat God ons ook liefgehad het voordat ons tot bekering gekom en ons lewe in orde gebring het. Hy was vriendelik met ons toe ons Hom gehaat het, Hy het ons liefgehad voordat ons enige liefde in ons gehad het. Dit is God se karakter van liefde wat ons moet openbaar.
“As ons liefdeloos gaan optree, as ons hierdie mense gaan sien as ’n bedreiging, as vlugtelinge en as vyande, gaan hulle vlugtelinge en vreemdelinge bly. Ons kies eerder om hulle te sien as kinders van God, gemaak na sy beeld.”
Pascale kan dit probeer verduidelik aan haar familie, maar sy twyfel of hulle dit so sal insien.
“Daar is reeds sprake dat die grense tussen Libanon en Sirië toegemaak gaan word. Ek glo dat dit slegs ’n vensterperiode is hierdie wat God vir ons as kerk gee om sy liefde aan hierdie verlore geslag te bewys. Die winter is op ons en daar is mense wat in koue tente in die sneeu gaan slaap. Daar is kindertjies wat niks anders ken as hierdie kamplewe nie. O, mag die Here ons genadig wees as ons nie sy hart van medelye vir hierdie mense wys nie!”
Die gesiggies van die kindertjies wat in die stof speel, die vuil handjies in haar hare. Here! Ons moet hulle help.
“Daar is ook mense hier in ons eie gemeente wat groot nood ervaar.” Hy kyk vriendelik na Yana en haar gesin. “Ons wil elke een kan help, ons wil kan uitgaan en gee. Ons het tyd en hande nodig, ons het mense nodig wat opofferend gee. Eer jou broers en susters van Sirië met woorde van seën, seën hulle met geld en met hulp. Ek wil jou verseker dat dit ’n beter belegging is as enigiets anders wat jy met daardie geld kan koop.
“Nou weet ek dat ek sekerlik vir die bekeerdes preek. Hier is so baie van julle wat alreeds alles gee wat julle het. Julle gee julle lewe. Ek eer julle, ek eer julle toewyding en ek eer die voorbeeld wat julle stel. Ek wil julle aanmoedig om te volhard, ek wil julle bemoedig met die woorde van Psalm 126:5 wat sê: ‘Wie met trane saai, sal die oes met gejuig inbring.’ Ek wil julle aanmoedig om hardkoppig te wees, vir die Here. Druk deur, en mag jy nog dieper onder die indruk van die vrees van die Here kom sodat ons nog meer aan onsself kan sterf en dat Hy deur ons kan werk.”
Lank ná die diens verby is, maal pastoor Youssef se woorde nog deur haar kop.
Dit is ’n dag of wat later, toe sy en Saleh tee drink, dat sy die vraag vra: “Pascale, ons wil hoor wat jy dink. Ek en Ashraf het gepraat oor wat ons nog kan doen en kan gee. Yana en haar gesin se omstandighede lê swaar op my hart.”
Pascale kan ook nie ophou dink aan hulle nie.
“Ons wil hoor of jy sal saam bid en dink of ons hulle moet nooi om by ons te kom bly, totdat hulle op hulle eie voete kan staan? Dit sal uitdagende omstandighede wees, maar dit is die enigste manier waaraan ons kan dink om die gesin te help.”
Pascale se hart sink in haar skoene. Nog ’n hele gesin by hulle in die woonstel? Syself het by die Samirs ingetrek kort nadat hulle in Beiroet aangekom het. Pastoor Youssef en Eva het die woonstel beskikbaar gestel vir die gemeente se voltydse werkers. Die spanning in haar ouerhuis was onhoudbaar en sy het die skuif verwelkom.
“Hoe het julle gedink om dit te doen?” vra sy.
“Wel, Emmanuel kan by ons in die kamer slaap, en Yana en haar man Nizar in die kamer waar Emmanuel nou bly. As jy dalk kans sien om met die dogtertjie, Sandra, te deel, kan hulle twee seuns, Junaïd en Mathai, op die banke in die sitkamer slaap?”
Pascale kan nie dadelik antwoord nie. Sy het nog nooit voorheen nodig gehad om ’n kamer te deel nie. Sy het reeds ’n lieflike kamer in haar deftige ouerhuis opgegee. Nog ’n stukkie van haar gerief wat sy moet neerlê. Here, ek kruisig ook die reg op privaatheid. Help my om hierdie offer met blymoedigheid te bring, Here! Ek voel jammer vir hulle, maar die woonstel gaan so beknop wees.
“As julle dink dit is die regte ding om te doen, dan is dit goed so,” sê sy egter. Sy wens dit was vir haar makliker.
So kom dit dan dat Yana en haar gesin tydelik by hulle in die woonstel intrek. “Ek het nooit geweet ’n mens kry Egiptiese sendelinge nie,” sê Yana een aand ná aandete. Hulle sit elkeen met ’n koppie soet tee in die hand. Dis koud en nat buite en gesellig binne met die kinders saam om die etenstafel, ingeryg soos sardientjies.
“Daar is eintlik nou reeds heelwat van ons wat opgelei is en uitgestuur word, veral na die res van die Moslemwêreld. Omdat ons Arabies praat en die kultuur verstaan, is dit vir ons makliker om aanvaar te word as byvoorbeeld iemand uit die Weste,” verduidelik Ashraf.
“Hoe het julle hier in Libanon beland?” vra Nizar.
“Ek en Ashraf kom uit ’n Moslem-agtergrond. Ons het in Egipte tot bekering gekom, nadat ek jare gesukkel het om swanger te raak. ’n Christendokter het vir ons gesê dat daar niks is wat sy vir my kan doen nie behalwe om vir ons te bid. Sy het gebid in die naam van Jesus. Daarna het ek swanger geraak,” glimlag Saleh. “Ons kon nie meer twyfel dat Isa bestaan nie en dat Hy die seun van die ware God is nie.”
“Haar ouers en broer was reeds oorlede, maar my familie was woedend toe hulle uitvind dat ons tot die Christendom oorgegaan het,” sê Ashraf. “Hulle het ons gevange geneem om ons te oorreed om terug te draai na Islam.”
“Ashraf het my help ontsnap, maar hy is nog maande lank deur hulle gevange gehou terwyl ek weggekruip het,” vervolg Saleh. “My vorige werkgewers was buitelandse Christene en hulle het my versteek. Dit was ’n aaklige en onseker tyd in ons lewe. Ek het nie geweet wat van Ashraf geword het en hoe ek en ons kind sou oorleef nie. Hy was nie seker waar ek was en of ek veilig was nie. Ons kon albei net op die Here vertrou.”
Pascale ken reeds die storie, maar word nooit moeg daarvan om dit weer te hoor nie.